ภามมาทำงานที่บริษัทตามปกติเพียงแต่เขามักจะกลับไปทานอาหารกลางวันพร้อมหยิงสาวเป็นประจำ วันนี้เขาหอบหิ้วของกินที่เธอชอบมาเพียบเลย เขาคิดว่าถ้าเธอเห็นแล้วต้องปลื้มแน่ๆที่เขาซื้อมาให้
“มาทานข้าวกันเถอะกระท้อน”
“อื่อ มาแล้วหรอภาม” หญิงสาวขยับตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อย หลังทานอาหารเช้าเสร็จเธอก็มานั่งดูข่าวสารไม่นานก็รู้สึกง่วงอีกแล้ว เธอเดินมาล้มตัวลงนอนรู้สึกตังตื่นอีกทีเขาก็มาทานอาหารกลางวันด้วยแล้ว
“ลูกกวนไหม”
“กินอะไรน่ะ” หญิงสาวถือวิสาสะดมที่เสื้อของชายหนุ่มอย่างลืมตัว เธอรู้สึกเหม็นจนอยากจะอาเจียนจนต้องรีบวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำทันที ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ตกใจไม่น้อยรีบเดินตามไปติดๆ
“เป็นอะไรไปกระท้อนดีขึ้นหรือยังไปโรงพยาบาลดีไหม”
“ภามเหม็น”
“หืม ตัวภามเหม็นหรอ” เขารีบก้มดมกลิ่นตัวเองทันที ตัวเขาก็หอมดีนี่หน่า
“กระท้อนเหม็นน้ำหอม ภามไม่ได้ใช้กลิ่นนี้นี่” เธอจำได้ดีว่าเขาใช้น้ำหอมกลิ่นไหน
