EPISODE 2 มาสนิทกันเถอะ

1856 Words

โป้ก! "โอ๊ย! " ฉันร้องโอดโอย อะไรดลใจให้ฉันเอาไข่ต้มในมือทุบเข้าที่หัวตัวเองวะเนี่ย เจ็บฉิบหายเลยโว้ย! ไอ้บ้าซีโน่.. กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าหมวย รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบ ฉันไม่ชอบ! เคยมีผู้ชายพูดเเบบนี้กับฉันเหมือนกัน เเต่ตอนนี้มันกลายเป็นสิ่งปฏิกูลไปเเล้ว เหอะ อีพี่โจ้ไง! "มึงนั่งเหม่ออะไร เเล้วเอาไข่ไปกระเเทกหัวตัวเองทำไม" "กูควรโทรไหมวะ.." "อะไรของมึง พูดไรเนี่ย" "กูไม่โทรหรอก กูไม่ใช่หมวยด้วย ว้อย! น่าหงุดหงิด! " อยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ให้มันรู้เเล้วรู้รอด เเต่ติดที่ซื้อมาเเพงเลยทำไม่ลง "อิเหี้ยตกใจหมด! มึงเป็นบ้าไรเนี่ย" "มึงรู้ไหมว่ากูไปเจออะไรมา.." "เจอไรของมึง" "ซีโน่" "ไปเจอกันตอนไหนวะ! " ขนาดยัยวามันยังตกใจเลย คนบ้าอะไรตายยากของจริง พึ่งพูดที่ร้านข้าวมาเจอกันหน้าตึกเฉย โลกมันกลมเกิ๊น!! "เมื่อเช้าตอนที่กูวิ่งหนีพี่โจ้อ่ะ เขามาทำไมเเถวนี้วะ" เเถมสภาพตอนเจอเขาก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย "ถ้ามาเเถวนี้ก็คงมารับสาวเเหละมั้ง.." อืม.. ดูจากทรงเเล้วเขาเองก็คงจะเเบดบอยน่าดู ทั้งหน้าตาดี ทั้งรวยใครล่ะที่ไม่อยากได้ เเต่ก็นั่นเเหละนะฉันเองก็ไม่ได้ดีกว่าคนอื่นเขาเท่าไหร่หรอก "เหรอวะ" "เเล้วมึงจะหงุดหงิดทำไม กูเห็นอารมณ์เสียมาหลายชั่วโมงละ" ฉันพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ถ้านั่งสมาธิเเล้วเเผ่เมตตาได้ป่านนี้ทำไปนานละ ก่อนจะจ้องไปที่เอวาเเล้วพูดออกมาทีละคำอย่างใจเย็น "เขา เรียก กู ว่า หมวย! " "เชี่ย.." พี่โจ้มันก็เคยเรียกเเทนชื่อฉันว่าน้องหมวย ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันเคยรักพี่เเม่งมากเเค่ไหน เเล้วจู่ๆ มันก็ทิ้งฉันไปอย่างไม่ใยดี ผู้ชายผีๆ เเบบนี้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยเถอะ เเค่ครั้งเดียวก็เกินพอ.. "ยังมีหน้าทิ้งเบอร์ให้กูด้วยเนี่ย" "เเล้วไมมึงไม่โทรอ่ะ ถึงโน่มันจะดูเจ้าชู้เเต่งานดีนะมึง" "เเต่กูไม่ชอบให้เขาเรียกกูว่าหมวยไง"ฉันทำเสียงหงุดหงิด ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเสียเวลาเเห่งความสุขมานั่งทุกข์เพราะผู้ชายที่เคยทิ้งฉันไปด้วย "เเต่นี่มันไม่ใช่พี่โจ้ มึงเเยกเเยะหน่อย"มันบอก ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยทีนี้ "....." "หรือมึงยังไม่ลืมพี่โจ้.."มันพูดพลางจ้องฉันเขม็ง จะคาดเค้นเอาความจริงให้ได้เลยว่างั้น "กูไปขี้เเละ เบื่อคุยกับมึงเเหล่ว" "อ้าวอีนี่ อะไรของมันวะ.." ฉันโบ้ยมือไล่เป็นการปัดรังควานที่มันชอบเค้นเอาความจริงจากฉันเรื่องพี่โจ้ ทุกอย่างมันเหมือนพึ่งผ่านไปไม่นาน มันเหมือนว่าฉันเพิ่งอกหักหมาดๆ เลยเเหะ ใช่.. ฉันไม่เคยลืมเลยต่างหาก ใครจะไปลืมผู้ชายที่หักหลังกันได้เจ็บปวดที่สุดกันล่ะ จริงไหม.. 20.45 น. เสื้อเปิดไหล่สีขาว กางเกงยีนส์ขาสั้นกับรองเท้าผ้าใบเป็นคอลเลคชั่นที่ฉันเลือกสวมใส่ก่อนออกไปข้างนอกในวันนี้ ใบหน้าถูกเเต่งเติมไม่ให้มันโล้นเพราะกลัวผู้วิ่งหนีในตอนกลางคืนนึกว่าเจอจูออน หน้าก็คม นมก็มี จะเเพ้ชะนีที่ไหนอีก ให้มันรู้ไป! "ไอ้วาปล่อยกู! ทิ้งกูไว้ตรงนี้เเหละ กูไม่ไป! " "มึงจะลังเลทำไมเล่า ไปเเปปเดียวก็ได้" "เเต่กูไม่อยากไป" เพื่อนกันเขาหลอกกันได้เนอะ! ไหนบอกจะไปเดินตลาดกลางคืนด้วยกัน ไหงพอมาขึ้นรถมามันถึงขับมาจอดในคอนโดใจกลางเมืองได้วะเนี่ย "ทำไม จู่ๆ มึงก็กลัวผู้ชายไง" "เรื่องผู้กูสู้ตายอยู่เเล้ว! เเต่งานนี้ขอบาย.." "เเต่พี่เซนชวนมึง" "เเคนเซิลไปสิ ไม่เห็นยาก" "มึงฟังนะ.." "อ่ะ" "พี่เซนเป็นเจ้านายกู ถ้ากูขัดคำสั่งเขา มึงรู้ไหมกูจะโดนอะไร" "กูรู้ เเต่ยังไงกูก็ไม่ไป" "เเล้วนี่มึงเป็นไร กูต้องไปทำงานให้พี่เซนด้วย มึงก็ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยไม่ได้หรือไง นะมึง.."มันโอดครวญหนักกว่าฉันซะอีก พี่เซนดุยิ่งกว่าล็อคไวเล่ออ่ะจะบอกให้ สั่งงานต้องเป๊ะทุกระเบียดนิ้ว ซึ่งฉันก็คงจะช่วยอะไรไอ้วามันไม่ได้เพราะมันดันรับปากว่าจะทำงานให้เขาเป็นมั่นเป็นหมายซะดิบดี ใครก็อยากเข้าทำงานที่บริษัทพี่เซนกันทั้งนั้นฉันรู้ เเต่ฉันขอบายคนนึงอ่ะ ผู้บริหารเนี๊ยบเเล้วก็โหดเกิ๊น โชคดีเท่าไหร่ที่เขาได้ไอ้วาเข้าทำงาน มันมีความอดทนสูงกว่าฉันเยอะ "เเล้วใครเป็นเจ้าภาพงาน" "ซีโน่ไง" "อ่ะ เเล้วทำไมพี่เซนถึงให้มึงทำงาน" "กูต้องไปดูความเรียบร้อยงานตามคำสั่งเขา" "กูไม่ไปไม่ได้เหรอ" "ไม่ได้ นะไอ..ช่วยกูหน่อย" "เออๆ กูไปก็ได้" สุดท้ายฉันก็ต้องยอมมันจนได้ เห็นเเก่ที่มันโดนเจ้านายดุบ่อยๆ หรอกนะถึงได้ยอมไปด้วย ถึงเขาจะเป็นเจ้านายเเต่ไอ้วามันก็คน ดุเพื่อนฉันมากๆ เเม่จะฟาดก้านคอให้ "เเน่นะ" "เเน่สิ" "ไม่ยั่วนะ" "ไม่ยั่วสิ" "ทำอวดดี.." "อิสัด! พอเลย เเล้วจะลงได้ยังอ่ะ" "โถ ขอบใจนะเพื่อนร้ากกกกก" มันเข้ามาสวมกอดฉันเบาๆ มีเพื่อนคนเดียวจะไม่ตามใจได้ไง เดี๋ยวมันไม่คบ "เอออออ" ฉันเดินลงจากรถก่อนจะหันมองไปรอบๆ ขนาดลานจอดรถยังโคตรหรู เเหม่ ดิฉันอยากจะเห็นเงินในบัญชีธนาคารจังเลยค่ะ ไม่อยากคิดเลยว่าจะทำตาลายขนาดไหน "เห้ยวา.." "อะไรวะ" "มึงว่าที่นี่มีผีปะวะ" "ผีเชี่ยไร กูขนลุกนะเว้ย" "นั่นไงมึง.." ฉันชี้ไปที่รถหรูคันนึง ซึ่งมันไม่ได้จอดนิ่งๆ ธรรมดาไง มันโยกได้อ่ะ รถผีสิงหรืออะไรวะนั่น "ผีห่าอะไรเล่า" "เเล้วอะไรอ่ะ.." ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบจากพื่อนตัวเอง เจ้าของรถที่ฉันคาดการณ์ไว้ว่ารถเขาเป็นรถผีสิงกำลังเดินลงมาจากรถด้วยสภาพที่เสื้อเชิ้ตสีขาวยับเยิน ผมเผ้าไม่เป็นทรง เเละที่สำคัญเขาพึ่งรูดซิปกางเกงด้วย เชี่ย. ผีผ้าห่มบนรถเหรอวะ "ซีโน่.." ไม่ใช่ฉันที่อุทานเเต่เป็นยัยวาที่มันเองก็คงไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเหมือนกันว่าจะมาเจออะไรเเบบนี้ ที่นี่ด้วย "มึงว่ากูช็อคป่ะ" "กูก็เหมือนกัน" "ไปเหอะมึง.." ฉันคว้ามือไอ้วาเเล้วเดินจ้ำอ้าวกันเลยทีนี้ ให้ภาพมันอธิบายทุกอย่างเถอะ เขาเดินออกมาจากรถด้วยสภาพเเบบนั้นเเถมเมื่อกี้ยังมีผู้หญิงตามออกมาด้วยสภาพที่ไม่ต่างกันอีก ไม่ต้องมีช้อยส์ เห็นข้อสอบตอบเลย! "เห้ยหมวย! " เหมือนเขาจะเห็นฉันกับยัยวา ฉันเลยรีบจ้ำอ้าวเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ บอกเเล้วไงว่าไม่ชอบให้เรียกว่าหมวย หมอนี่พูดภาษาคนไม่ค่อยเข้าใจหรือไง "หมวยครับ! " หมับ ฉันหันไปมองเขาที่เดินมาคว้าข้อมือฉันอย่างถือวิสาสะ นอกจากจะกล้าเรียกฉันว่าหมวย ยังกล้าเดินมาจับมือคนอื่นอีกด้วยเหรอ เเล้วถามจริงว่าคนหรือเปล่าวะเนี่ย ทำไมเดินอะไรเร็วขนาดนี้ "อะไรอ่ะหมวยเรียกไม่ได้ยินเหรอ" "ได้ยินเเต่ไม่อยากหัน ปวดคอ เสียเวลาด้วย"ฉันร่ายยาวอย่างสุดจะทน "เอวา!! " เสียงทะลุปรอทขนาดนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร "เวรเเล้วกู.." "เอวา!!! " "ค่าพี่เซน ..กูไปก่อนนะ"ไอ้วามันบอกฉันก่อนจะรีบวิ่งหน้าตั้งไปหาพี่เซนที่ยืนกอดอกมองมันอยู่ตรงทางเข้าลานจอดรถ เซ้นต์ของพี่เขามันเเรงจริงๆ "หมวยมาทำไรที่นี่อ่ะ" "จะกลับละ" "เอ้า เป็นไรเนี่ย" "ทำไมฉันต้องเป็นอะไรด้วยเล่า" คำถามของเขาเอาไว้ให้พูดกับคนที่พึ่งเจอกันเมื่อเช้างั้นเหรอ "ก็หมวยไม่โทรมาอ่ะ.. ปกติสาวที่ไหนได้เบอร์ฉันไป เขาโทรมาภายในห้านาทีเเล้ว"เขาบอกเเล้วทำสีหน้าเหมือนไม่เชื่อว่าฉันไม่โทรหาเขา มั่นหน้าอะไรเบอร์นั้นเนี่ยพ่อคุณ "ฉันชื่อไอรีน ฉันพอใจมากที่ได้ชื่อนี้ ฉันไม่ได้ชื่อหมวย! เเล้วฉันก็ไม่อยากโทรหาคนอื่น เปลืองเงิน" "งั้นเอาเบอร์หมวยมาดิ โน่ได้โทรหาไง" "เราไปสนิทกันตอนไหนไม่ทราบ" เเทนชื่อตัวเองคุยกันขนาดนี้ ไม่ยักรู้ว่าเราสนิทกันถึงขั้นนั้นเเล้ว "งั้นเรามาสนิทกันดีไหมล่ะครับ หื้ม? " "ไม่ดี.." "ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงหัวเสียใส่มาก่อนเลย ไหนบอกดิว่าฉันทำอะไรให้ไม่พอใจ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตอนนี้ฉันเลยเริ่มใจเย็นลง เพราะดันคิดถึงคำพูดของยัยวาเมื่อเย็นว่าทำไมฉันต้องโมโหเขาเป็นฝืนเป็นไฟขนาดนี้ เขากับพี่โจ้มันคนละคนนี่.. "ฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่าหมวย" "อ่ะ.. ไม่เรียกว่าหมวยก็ได้" "ก็ดี.." "เรียกว่าที่รักเเทนได้ป่ะ" "อะ.." ฉันอ้าปากค้างกลางอากาศ เป็นจังหวะที่เขาฉีกยิ้มกว้างพอดี ทำไมหัวใจฉันมันเต้นผิดจังหวะเเปลกๆ "ที่รักครับ.. เเบบนี้เธอจะเลิกหัวร้อนใช่ไหม" ตึกตัก ตึกตัก.. ฉันนิ่งไปพักนึง ก่อนจะหลุดออกจากภวังค์เพราะเขาเเค่นหัวเราะออกมา เขานี่เหมือนกับที่เอวาพูดไว้ไม่มีผิด ทั้งอ่อยเก่ง เล่นหูเล่นตาเก่งอีกต่างหาก "ดีไหม หื้ม? " "อะ เอ่อ.." "ฮึ หมวย เอ้ย.. เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยว่ามาทำอะไรที่นี่ ตามฉันมาเหรอ.." "ฉันมาเป็นเพื่อนยัยวา ไม่ได้ตามนายมาเเต่อย่างใด" "งั้นไปข้างบนกัน ฉันอยากให้เธอไปรู้จักเพื่อนๆ ฉันด้วย"เขาพูดพลางกระตุกเเขนฉันเบาๆ ฉันดูเหมือนเด็กที่ถูกชักจูงง่ายเหรอยะ หมอนี่เป็นคนประเภทไหนกันเเน่เนี่ย "เราไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะเเนะนำเพื่อนนะ"ฉันบอกเเล้วชักมือกลับ "เเต่ฉันอยากสนิทกับเธอไง.." ไม่พูดเปล่า เขายังกระชับมิตรตามสไตล์เขาหรือเปล่าที่เข้ามากอดคอฉันไว้พลางๆ พอฉันจะปัดออกเขาก็ยิ่งโอบให้เเน่นกว่าเก่า นี่คือการกระชับมิตร? "อะไรของนายเนี่ย.." "มาสนิทกันเถอะเนอะ ..ยัยหมวย"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more