“โอ๊ย อะไรเนี่ย...”
ฉันครางออกมาเสียงแผ่วเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บหนึบบริเวณศีรษะ และยิ่งต้องเบ้หน้าหนักกว่าเดิมเพราะทันทีที่ลองขยับกาย ความปวดเมื่อยแบบแปลกๆ ก็แล่นปราบขึ้นมาจนต้องทิ้งตัวลงที่เดิม
ฉันงง...ได้แต่สลัดศีรษะไปมาเพื่อเรียกสติที่คล้ายจะพร่าเลือน ซึ่งเมื่อมันเริ่มกลับเข้าที่ ทุกอย่างที่เคยกระเด็นกระดอนออกไปก็ค่อยๆ กลับมาประกอบติดกัน
ฉันได้คำตอบในวินาทีถัดมาและกลายเป็นรูปปั้นไปชั่วขณะ...สองตากวาดมองไปรอบกายเเละทั่วสารทิศ ซึ่งถูกความมืดช่วงกลางคืนปกคลุมจนมองอะไรเเทบไม่เห็น บรรยากาศหนาวๆ ว่าตอกย้ำให้ดูน่ากลัวเเล้ว เเต่ไอ้เสียงเเมลงที่กำลังเเข่งกันร้องนี่ยิ่งทำให้ดูวังเวงเข้าไปใหญ่
ฉันสูดลมเข้าปอดช้าๆ อย่างใจเย็น พยายามไม่ฟุ้งซ่านเเละไม่สติเเตก พลางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า...
“แบบนี้เองเหรอเนี่ย ปั๊ดโธ่ยัยงั่ง!” เเละเหตุการณ์ต่างๆ ก็พากันไหลเข้าหัวในเวลาไม่นานนัก ตอนนั้นเเหละ
