ฉันเพิ่งเห็นว่าพี่เขาเหงื่อออกราวกับออกกำลังกายมาหมาดๆ ซึ่งด้วยความที่เราอยู่ใกล้กันมากในขณะนี้ ลมหายใจที่ดูเหมือนจะหอบและถี่ก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ เอาง่ายๆ...คล้ายว่าเขาเพิ่งวิ่งหาอะไรด้วยความร้อนรน ทำนองนั้น
“หนูตัวหนัก...ถ้าพี่อาร์ไม่ไหวก็ปล่อยหนูลงเถอะค่ะ” ฉันพูดด้วยความเป็นห่วง แต่...
“อย่ามาปากดี เงียบไป” เขาออกคำสั่ง และนั่นทำให้ฉันต้องปิดปากเงียบแต่โดยดี ซึ่งฉันปล่อยให้ตัวเองเป็นภาระอยู่หลายนาที กระทั่งเขาพาฉันเข้าไปในห้องพัก
ตุ้บ!
“อ๊ะ หนูเจ็บนะ!” ถึงกับต้องขึ้นเสียงเมื่อคนใจร้ายทิ้งฉันลงบนเตียงเหมือนไม่สนใจว่าฉันกำลังบาดเจ็บอยู่ โอเค! แค่นี้ฉันไม่ตายหรอก และฉันก็รู้ด้วยว่าพี่เขากำลังโกรธ แต่ให้ตายเถอะ...
“แล้วใครสั่งให้เธอไปที่นั่น” พี่อาร์ยืนอยู่ตรงปลายเตียง มือข้างขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ส่วนมืออีกข้างยกเสยผมที่ชุ่มด้วยเหงื่อลวกๆ สายตาอันตรายกำลังมองมายังฉันเหมือนอยา
