“โหย หนูล้อเล่นน้า” ครั้นเมื่อเห็นว่าสายตาของผมไม่มีเเววล้อเล่น พายจึงยกมือขึ้นพลิกไปพลิกมาเหมือนกำลังเล่นสนุก แต่พับผ่า...ผมว่าผมไม่สนุกด้วย
หมับ!!
ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรสั่งให้ผมจะกระชากร่างบางเข้าหาตัวเอง ความคุกกรุ่นทำให้ผมลืมตัว...
"อะ โอ๊ย...หนูเจ็บนะพี่อาร์"
“สนุกมากเหรอ” แม้สองหูจะได้ยินเสียงร้อง และสองตามองเห็นชัดเจนว่าใบหน้าสดใสจืดเจื่อนลง ทว่าผมกลับถามออกไปเช่นนั้น ถามทั้งที่ยังบีบต้นแขนคนตัวเล็กแบบนี้ ผมไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุทำให้ตัวเองกลายเป็นแบบนี้ ทำไมผมต้องโมโหด้วย...ก็แค่เรื่องของคนอื่น ไม่เกี่ยวกับผมเลย
พอความสงสัยเหล่านั้นสาดซัดเข้ามาในหัว มันก็ทำให้ความหงุดหงิดใจมีมากกว่าเดิม และพานทำให้ผมเผลอลงแรงบริเวณต้นแขนของพายรุนแรงกว่าเก่า
“หนูล้อเล่นนิดเดียวเอง...” พายทำเสียงหงอยระคนรู้สึกผิด เนื้อตัวสั่นเทาราวกับคนจับไข้ นั่นทำให้ผมคลายแรงบริเวณฝ่ามือ.
