“หนูไม่ได้กลัวสักหน่อย...”
พายทำเสียงงุบงิบ เป็นเวลาเดียวกันที่เเก้มทั้งสองของยัยนั่นซับสีเเดงระเรื่อ ปากก็พูดไปแบบนั้น คิดว่าผมเชื่อหรือไงว่าเด็กแก่เด็กอย่างยัยนั่นไม่คิดเเละไม่กลัวอะไรเลย "จ้องหนูทำไม หนูบอกว่าไม่ได้กลัวไงเล่า" เนื่องจากว่าผมยังไม่ได้ละสายตาไปไหน พายที่ช้อนสายตาขึ้นจากพื้นเลยส่งเสียงฉุนๆ แกมร้อนตัวมาให้ รู้ไหม คนโกหกชอบกินปูนร้อนท้องเเบบนี้ทั้งนั้น
ผมยักไหล่หนึ่งครั้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตั้งใจเดินออกไปสูบบุหรี่ตรงระเบียงห้องขณะที่มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกางเกง ทว่าไม่ทันที่ซองบุหรี่จะพ้นผ่านกระเป๋ากางเกงดี...
หมับ!
“...” มือของผมค้างไว้ในลักษณะเดิม โดยมือบางๆ ของใครคนหนึ่งเป็นคนบังคับให้หยุดนิ่งเช่นนั้น
“พี่อาร์สูบบุหรี่อีกเเล้วนะ” ยัยเด็กเตี้ยแหงนหน้าขึ้นมองผมพร้อมใบหน้าบูดบึ้ง แก้มที่เดิมก็ป่องเป็นซาลาเปาอยู่แล้ว นาทีนี้พองลมขึ้นกว่าเก่าจนเเทบเป็นญาติกับอึ่งอ่
