เวลาผ่านไป...
บทบรรยาย อาร์
รถทัวร์เดินทางมาถึงที่หมายแล้ว...แต่ดูเหมือนว่าคนบนตักยังไม่รู้ตัว
ความจริงยัยเด็กบ้านี่หลับมาตั้งแต่สองชั่วโมงก่อนแล้ว ไม่รู้ว่าไปอดหลับอดนอนมาจากไหน ถึงได้หลับราวกับซ้อมตายแบบนี้
“นี่” ผมกระซิบเรียกเมื่อรถเลี้ยวมาจอดบริเวณหน้าโรงแรมที่ทางโรงเรียนจัดเตรียมไว้ให้ แต่ยัยตัวเล็กที่เอาศีรษะพิงซอกคอผมยังคงหลับไม่รู้เรื่อง ยิ่งไปกว่านั้นยังขยับตัวแล้วทำเสียงอืออาเหมือนรำคาญที่ไปรบกวนเวลานอน
ให้ตาย ผมคิดผิดหรือเปล่าที่มากับยัยนี่
“งืม กลิ่นอะไรน้า ทำไมหอมจังเลย...” ปัญหาไม่ได้จบเพียงแค่นั้น แต่ยัยเด็กบ้าที่ไม่ตอบสนองเสียงเรียกยังขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกฝังแน่นอยู่ตรงซอกคอผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งเมื่อไรที่ยัยนั่นพ่นลมหายใจออกมา ความร้อนมันก็มักจะเป่าระและทำให้ต้องพยายามเบี่ยงคอหลบ
แต่มันง่ายซะเมื่อไร พอผมขยับตัวหนี ยัยนั่นก็ขยับตามมา แถมยังละเมออะไรน่า
