กู้เฉียวจิงถือโอกาสทานมื้อเย็นที่เรือนของบุตรชาย กำชับบุตรชายให้ตั้งใจเล่าเรียนก่อนที่จะกลับเรือน ในขณะที่ เดินผ่านเรือนไผ่หยกของเสิ่นเยี่ยหงภายในเรือนมีโคมไฟจุดเพียงด้านหน้า คล้ายเจ้าของเรือนไม่อยู่ก็หยุดฝีเท้าเอ่ยถามอี้หลิง
“ท่านพี่ยังไม่กลับมาอีกหรือ”
“ท่านโหวเข้าวังไปตั้งแต่เช้า จนกระทั่งตอนนี้ยังไม่กลับเจ้าค่ะ”
กู้เฉียวจิงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะก้าวฝีเท้าเดินกลับเรือนของตน ภายในใจก็ครุ่นคิดไปพลาง
กู้ซวินแม้จะมีใบหน้าหล่อเหลาดั่งบิดา ทว่ากลับมีท่วงท่างดงามสง่าเฉกนักปราชญ์ น้ำเสียงก็อบอุ่นและใสกระจ่างดั่งสายธารน้ำไหลในฤดูใบไม้ผลิ มิน่ามีท่าทีดุดันเฉกแม้ทัพแม้แต่น้อย เหตุใดถึงได้ติดตามบิดาไปออกทัพได้นะ
นางเดินผ่านทางเดินเลี้ยวผ่านประตูหลายบาน กว่าจะมาถึงหน้าเรือนของตนเอง กู้เฉียวจิงพลันตระหนักได้ว่า เรือนของนางอยู่ไกลยิ่งนัก นางยิ้มมุมปากบางแต่ไม่เอ่ยอันใด หลังจากชำระร่างกายเปล
