เมืองหลวงในยามตะวันคล้อยบ่าย ผู้คนเริ่มออกมาจับจ่ายซื้อของทานมื้อเย็นด้านนอก รถม้าของกู้เฉียวจิงมาถึงพร้อมกับมีเสิ่นเยี่ยหงควบม้าประกบคุ้มครองอยู่ข้าง ๆ
ด้วยรูปร่างหน้าตาท่วงท่าองอาจก็ดึงดูดสายตาของเหล่าสตรี กลุ่มสาววัยแรกแย้มที่อยู่บนโรงเตี้ยมชั้นสองหลายคนส่งสายตาคำถามต่อกัน
“นั่นคงเป็นหงอี้โหว ท่านแม่ทัพบูรพาคนนั้น”
“ผู้ที่เขาเล่าลือกันหายไปจากจวนแล้วพึ่งกลับมานั้นหรือ”
“มิใช่แค่กลับมาตัวเปล่านะ...ยังมีลูกและฮูหยินกลับมาด้วย”
สตรีผู้หนึ่งทำสีหน้าประท้วง “ฮูหยินหรือเจ้าใช้คำผิดหรือไม่” อีกคนได้ยินก็เชิดคอขึ้นอวดว่าตนเองรู้ดีกว่า
“แน่นอนสิ...นางเป็นสตรีผูกผมกับหงอี้โหวอีกทั้งยังเป็นคนช่วยชีวิต ท่านโหวจึงแต่งตั้งนางเป็นฮูหยินเอกเชียวนะ”
สาวน้อยผู้หนึ่งเอามือปิดปากดวงตาเบิกกว้าง “ช่างเป็นบุรุษที่เปี่ยมไปด้วยคุณธรรม..”
ทว่าก็มีคนเอ่ยแย้งขึ้น “แต่...เมื่อหลายวันก่อนหงอี้โหวก็เข้าพิธี
