LASON MONG HALIK

Chapter 1

Taon-taong selebrasyon ang Coconut Festival ng mga taga Hacienda Felimina, sa bayan ng bukidnon, ang dating Donya Esmeralda, ang kauna-unahang nagtatag ng Coconut Festival bilang pasasalamat sa kanilang malaking kita, sa kanilang farm. Ito ang dating nasira na asawa ni Don Romano.

Abala ang lahat sa paghahanda sa ginawang salo-salo. Kilala ang angkan ng pamilyang Villamor sa aming lugar kaya puro mga mayayaman at mga nasa politiko ang mga pangunahing panauhin sa mansiyon. Ngunit may mga mangilan-ngilan din naman mga trabahador ng Hacienda ang dumalo sa salo-salo. Sampung dekada na ang nakaraan, mula nang itinayo ang DISTILLERIA VILLAMOR INC. Or DVI. Naging distributors ito ng alak sa buong panig ng Pilipinas, hanggang sa lumago at nag e-export na rin sila sa iba’t-ibang bansa tulad ng Singapore, Malaysia at Europa. Kaya ang mga Villamor ang pinaka mayaman sa buong bayan ng bukidnon. Kaya suntok sa buwan ang pangarapin ang kaisa-isang nitong apo. Napakalayo ko sa kanya. Daig ko pa ang aso na tumatahol sa buwan dahil anak ng isang hamak na trabahador ng hacienda Felimina.

Hindi ako mapakali sa aking kinatatayuan. Halos hindi ko na maigalaw ang aking leeg, dahil kanina pa ako palinga-linga sa mga bisita. At mukhang magkaka stef-neck na yata ako. Ngunit hindi ko pa rin nakikita ang hinahanap ng aking mga mata. Excited pa naman akong pumunta ngayon dito sa mansiyon, nabalitaan ko na muling darating ang lalaking lihim kong iniibig sa mahigit anim na taon.

Labing dalawang taon pa lamang ako noon ng una kong nasilayan ang guwapong mukha nito. Sabado kasi noon, walang pasok sa paaralan, kaya dinala ako ni mama sa mansiyon ng mga Villamor. Isa sa mga katulong si mama roon. Sa murang edad ko naging crush ko na ito, at hanggang sa magdadalaga na ako ay hindi ko pa rin makakalimutan ang bawat sulok ng kanyang mukha. At habang tumatagal mas lalong tumindi ang pagka-crush ko sa kaniya.

Hindi ko malilimutan ang tagpong ‘yon kahit ilang taon na ang nakalipas. Sariwa pa rin sa aking ala-ala.

“Apple, Anak. Pakibantayan mo muna itong niluluto ko. May kukunin lang ako saglit,” wika ni mama. Tumatango lamang ako sa kanya dahil busy ako sa pagsusulat ng aking notebook. Ngunit ilang sandali lang nakitang sumisingaw na ang niluto ni mama, senyales na kumukulo na ito. Kaya kumuha ako ng sandok. Pakanta-kanta at kumikembot habang hinahalo ang nilutong kaldereta. Ngunit sa hindi inaasahan malakas akong napatili at hindi mapigilang mapaluha dahil sa sakit. Aksidenting natapon sa akin ang sinandok kong mainit na sarsa ng kaldereta para tikman ko sana ‘yon. Nagugulat ako nang may taong biglang nagsasalita sa aking likuran.

“Aray! Ang sakit!” Napalahaw na ako nang iyak.

“I’m really sorry. I don’t meant to hurt you,” hinging paumanhin ng baritonong boses na nasa aking likuran.

Natatarantang inagaw nito ang hawak ko na tissue. Kaya napatigil ako sa ginagawa kong pagpunas sa aking dibdib na natapunan ng ulam. At dahil medyo open ang suot kong pink na hello kitty shirt, kaya dumritso sa aking balat ang mainit na sarsa ng kaldereta. Ngunit bigla itong natigilan sa pagpunas sa akin. Bahagya kasing lumihis ang suot kong t-shirt. Nakita ko ang pagbilog ng kanyang mga mata. Sunod-sunod ang ginawa nitong paglunok sa kanyang sariling laway habang tigtig na titig sa aking medyo bilugan at malaki kong dibdib. Hindi pa kasi ako nagsusuot ng bra noon.

Kahit sa twelve years old pa lamang ako noon marami na ang nagsabi na parang dalagang-dalaga na ako kung titingnan. Dahil sa namana ko sa aking ama ang pagiging matangkad. At nagsisimula na rin nahulma ang hubog ng aking katawan kahit sa edad kong ito. Bagay lang din sa aking morena kong balat dahil bilad ako sa araw pero hindi ko naman ikinakahiya ang pagiging morena ko dahil makinis at pino naman ang aking kutis.

Kaya lagi akong kinukuha bilang muse kapag may mga paliga rito sa amin. At iyong ibang bago ko pa lang makikilala hindi nakapaniwala at lagi na lamang akong mapagkamalan na eighteen years old dahil sa tindig at pangagatawan ko.

“Masakit pa ba?” puno ng pag-alalang tanong nito sa akin. Hindi ko maiitindihan ang bilis ng t***k nang puso ko nang marinig ko ulit ang kaniyang malalim na tinig.

Nanatiling napaawang ang aking bibig nang nag-angat ito ng tingin sa akin. Doon ko lang nasilayan ng malapitan ang guwapo nitong mukha. Pakiramdam ko lumilipad ako sa alapaap nang magtama ang aming paningin. At nawawala saglit ang kaninang hapdi na aking nararamdaman dala ng aking paso. Tila napasailalim akonsa isang salamangka at na hi-hipntismo, sa guwapong nilalang na nasa aking harapan ngayon. Nais kong tanggalin ang aking paningin sa kanya ngunit hindi ko magawang kumurap dahil baka mawala na lang ito bigla sa aking harapan. Para sa akin napakaperpekto ang pagkakahugis ng kanyang ilong at ang medyo singkit nitong mata, ang dimples nito na mas lalong nakadagdag sa kanyang ka-gwapohan, at ang kanyang mapupulang labi, para bang tinutukso akong halikan ko iyon. Ewan ko ba kung ano ang pumasok sa aking isipin, dahan-dahan kong inilapit ang aking labi sa kanya labi. Hindi rin ito tumututol. Ngunit bigla akong nagising sa aking kalokohang ginawa dahil sa naulinagan ko ang boses ni mama na papalapit sa amin. Kaya mabilis akong lumayo sa kanya, baka makukurot naman na ako sa singit.

“Senyorito Zyler,” medyo na gulat pa si mama sa kanyang nakikita.

“I have to go, pakihatid na lamang ang pagkain ko sa aking silid,” mariing tugon nito. Ngunit bago paman ito tumalikod ay pinasadahan ako ng tingin. Napayuko na lamang ako sa aking ulo, ngayon pa lang ako nakaramdam ng hiya nang lumayo ito sa akin. Pero may kakaiba akong nadarama nagbubunyi ang aking kalooban na nahalikan ko ang apo ni Don Romano, ang pinaka gwapong lalaki na akinh nakikita sa tanang buhay ko.

Napakalamalas ko nga talaga dahil sa limang araw akong nilalagnat dala ng aking paso, ngunit pagbalik ko ng mansyon ay wala na akong nadatnang Zyler, bumalik na ito ng Maynila pumunta lamang ito para magbakasyon ng ilang araw.

Simula noon laging laman na ito ng aking panaginip. Nangangarap na sana makita at mahahagkan kong muli ang mapupulang nitong mga labi, ngunit halos anim na taon na rin ako na naghihintay sa muling pagbabalik nito, taon-taon din akong nag-aabang nagbabaka sakali na muling bumalik na ito ng hacienda, ngunit lagi din akong nabigo dahil magpa hanggang ngayon ay hindi ko pa rin muling nasilayan ang gwapong mukha ng aking mahal na Zyler.