Kahit na kailan ay hindi nawala sa isip ko ang lalaking nagngangalang Sebastian Villarama simula noong makilala ko siya sa Batangas. Sinubukan kong tanggalin siya sa sistema ko sa pamamagitan ng pagiging abala sa trabaho, pero pansamantala lang na nakatulong iyon. Pagdating ng gabi, kung saan mag-isa na lang muli ako, ay parating bumabalik sa alaala ang maikling sandali na pinagsaluhan namin noon. Ang memorya ng gabing pilit kong kinalimutan noong umalis ako sa mansion niya bago pa siya magising. Tila nakatatak na ang pangalan niya, ang lahat ng bagay na tungkol sa kanya sa utak at puso ko. Na kahit pumikit man ako, kaya kong ilarawan ang bawat sulok ng kanyang mukha.
I never thought that I will see him again, though I kind of hoped that we will see each other again. The world is so littl
