แพรมีคนคุยแล้ว
1082 Words
ตอนที่4 แพรมีคนคุย
“แดน...” พริตาเรียกเขาเสียงแผ่วเพราะกำลังจะเดินตามแรงจูงของเขาไม่ทัน จนกระทั่งถึงรถของเขาในที่สุด
“ทำไม”
“อะ..อะไรเหรอ”
“ทำไมไม่พูดให้หนักแน่นว่าไม่ให้เบอร์!”
“ก็แพรบอกบาสไปแล้วว่าไม่ให้”
“แล้วมันไปมั้ย!” ดีแลนคำรามลั่นลานจอดรถ และเพราะคนกำลังอัดแน่นกันในผับหมดเสียงของเขาเลยยิ่งดังสะเทือนถึงหัวใจเธอ
“ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ล่ะ แดนเป็นแบบนี้น่ากลัวมากเลยรู้มั้ย”
“ช่างแม่งดิ ฉันไม่สนใจใครอยู่แล้ว” พริตาหันหลังให้คนตัวสูงเมื่อเขาน่ากลัวเกินกว่าจะอยู่ใกล้ไหว
“จะไปไหน”
“เราจะไปหาแคล”
“ไม่ต้องไป ขึ้นรถ!” หญิงสาวกลั้นน้ำตาที่กำลังก่อไม่ให้ไหล และเธอกำลังดื้อด้านกับเขาด้วยการเดินหนีคนอย่างดีแลน
“แพร!”
“ฉันบอกให้ขึ้นรถไงวะ!”
“เออดี ฉันจะกระทืบไอ้เวรให้ตายคาตีนไปเลย” คราวนี้ชายหนุ่มที่เดินแซงเธอไปด้วยอารมณ์ครุกรุ่นถูกมือบางจับรั้งเอาไว้ เธอไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่ไปมากกว่านี้
“แดนอย่าทำแบบนั้นนะแพรขอ...”
“งั้นก็ไปขึ้นรถ อย่าให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้” คนตัวสูงต้องปรับลมหายใจให้เป็นปกติทั้งที่อยากเล่นงานไอ้น้องรหัสของเธอจะแย่ ดูได้จากมือที่กำแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน
ติ๊ด
“เข้ารถไปซะ” หลังปลดล็อครถให้เขายังสั่งเธอเสียงเข้ม พริตาที่หวาดกลัวชายหนุ่มอยู่แล้วจึงไม่กล้าขัดคำสั่งให้เขาหัวเสียไปมากกว่านี้
บรื้นนนน
ดีแลนกับอารมณ์ฉุนเฉียวขั้นสุดของเขา ชายหนุ่มเลือกระบายมันกับการเหยียบคันเร่งจนมิดก่อนจะยอมผ่อนลงเมื่อคนข้าง ๆ กลัวจนร้องไห้
เอี๊ยดด ปึง
เขาจอดรถที่หน้าร้านสะดวกซื้อก่อนถึงคอนโดเพียงสามกิโลเมตร ปล่อยให้พริตานั่งอยู่ในรถโดยไม่บอกอะไรเธอ เพียงสิบนาทีก็กลับมาพร้อมกับเหล้ามากถึงสามขวดและขับกลับคอนโดด้วยความเร็วที่ไม่มากเท่าก่อนหน้านี้
หลังจากถึงคอนโดก็ต่างคนต่างเดิน ดีแลนปล่อยให้หญิงสาวเดินนำหน้าเหมือนหนึ่งปีที่ผ่านมาหลังสารภาพความในใจไป
ติ๊ด
“ขอบคุณนะ” หลังจากแตะการ์ดเปิดประตูพริตาก็หันมาขอบคุณชายหนุ่มที่ยืนใกล้เธอแปลก ๆ สายตาซุกซนของเธอดันเผลอมองกลีบปากหนาของเขาแล้วภาพจำจูบบนรถก็ฉายวนเข้ามาให้ใจสั่นอีกระลอก นานเกือบนาทีดีแลนก็ไม่ยอมหันกลับห้องตัวเองที่อยู่ฝางตรงข้าม
“แดน...”
“เข้าห้องสิ ยืนเอ๋ออยู่ได้”
“แพรกำลังจะเข้าแล้วนี่ไง แดน..”
“เสียเวลา” เขาต่อว่าให้ก่อนจะเดินแทรกตัวเข้าไปในห้องของเธอหน้าตาเฉย เจ้าของห้องเอาแต่ยื่นตัวแข็งอยู่ที่ประตูจนเขาต้องหันมาพูดกับเธอ
“รออะไร”
“ก็แดน.. เข้ามาห้องแพรทำไม”
“ฉันไม่มีเพื่อนกินเหล้า”
“แต่แพรไม่กินเหล้านะ”
“นั่งเป็นเพื่อนไม่ได้?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามกดดันพริตาและในที่สุดเขาก็ชนะ หญิงสาวยอมเข้ามาในห้องตัวเองได้สักที
พริตานำแก้วมาวางเบื้องหน้าคนตัวสูงที่ชุดโซฟาหน้าห้องนอน เขาถอดแจ็คเก็ตยีนส์สีดำออกวางพาดไว้ที่พนักพิงก่อนจะจัดการกับของที่เพิ่งซื้อมา
“สองขวดนี้เราเอาไปแช่เย็นให้นะ จะได้กินเย็น ๆ” ดีแลนพยักหน้าเธอจึงหยิบขวดออกจากถึงด้วยความระวัง ก่อนที่กล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่ก้นถุงจะเรียกสายตาให้มองว่ามันคืออะไรและมันก็ทำเอาแก้มเธอแดงกล่ำอย่างควบคุมไม่ได้
“หึ” พริตาเอามือเย็นเฉียบขึ้นลูบหน้าเรียกสติกลับมาหลังเอาเหล้าสองขวดแช่เย็นเรียบร้อย กล่องที่เธอสงสัยนั่นมันคือถุงยางอนามัยเขาอาจจะต้องการซื้อติดตัวไว้ก็ได้ไม่ได้คิดจะทำอะไรหรอก ‘เป็นเพื่อนกันนะ’
“ฮัลโหลแคล เป็นยังบ้าง”
“เคลียร์แล้วเรียบร้อย แพรถึงห้องแล้วใช่มั้ย”
“ถึงแล้วจ้ะ แคล..”
“เรากับวินยังไม่กลับนะ ไม่ต้องรอแพรนอนเลย” แคลอรีนรีบพูดและรีบวางเพราะกำลังสนุกกับเพลงจังหวะเร็ว ๆ ในผับที่ดีแลนเพิ่งก่อเรื่องนั่นแหละ
“ทำอะไรของเธอ”
“อุ้ย! แดน เราตกใจหมดเลย” หญิงสาวหันกลับมาก็เจอกับแผงอกของดีแลนเข้าให้ เธอคิดว่าเขายังนั่งอยู่หน้าห้องซะอีก
“โทรหาแคลน่ะ เป็นห่วง”
“ไม่ใช่ว่ากลัวฉัน?”
“เปล่า แพรไม่ได้กลัว”
“แน่ใจ?” เพราะเขาสูงกว่าเธอมากการที่ปลายจมูกนั้นจะเฉียดเส้นผมเธอไปมาล้วนต้องเป็นความตั้งใจทั้งนั้น พริตาเอนหลบแต่เขาก็ยังไล่จนมุม
“แดน เมาก็กลับห้องนะ”
“อย่าคิดให้เบอร์ใครไปทั่ว”
“แพรก็ไม่เคยให้ใครนะ”
“อย่าอ่อย” พริตาเงยหน้าขึ้นมองเขาอัตโนมัติ และก็เจอว่าเขาก็มองเธออยู่
“แพรไม่เคยทำแบบนั้น”
“นี่เธอไม่รู้เหรอ ว่าไอ้ท่าทางใส ๆ ซื่อ ๆ ของเธอน่ะ เขาเรียกว่าอ่อย”
“...” พริตาตัวชาวาบและหาทางจะออกไปจากกรงขังของเขาก่อน แต่ดีแลนไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นเขาเดินหน้าไล้ต้อนจนแผ่นหลังเธอติดกับตู้เย็นเข้าให้
“แพรอยู่ปีสองแล้วนะ จะทำตัวแบบนั้นไม่ได้เหรอ”
“มันคือตัวตนที่แท้จริงของเธอสินะ”
“ใช่ แพรก็เป็นแบบนั้นแหละ”
“เธออ่อยทุกคนเลยสินะ เพราะฉันเห็นเธอแสดงความใสซื่อกับทุกคน” ร่างบอบบางกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดหวั่น ปกติเขาก็น่ากลัวสำหรับเธออยู่แล้ว ยังมาเจอเขาในเวอร์ชั่นที่เหมือนจะเมาอีก
“แดนไม่ต้องสนใจแพรหรอก”
“ใครว่าฉันสนใจ หรือคิดว่าฉันยังรู้สึกอะไรกับเธอ?”
“แดนไม่ได้รู้สึกก็ดีแล้ว แพรมีคนที่กำลังคุย ๆ กันอยู่ อ๊ะ!”
- Writer
