หรือจะเอาส้นตีน
1275 Words
ตอนที่3 หรือจะเอาส้นตีน
“เป็นยังไงบ้างแคล”
“อ้อ ฉันกลับมานอนแล้วลืมบอกแพรเลย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เราห่วงนึกว่าแคลมีปัญหา”
“มีสิ คืนนี้เราต้องติดรถสองหนุ่มนั่นไปนะ”
“ได้สิ แคลนอนต่อเถอะแพรไม่กวนแล้ว” หลังวางสายแคลอรีนที่ห้องอยู่ติดกันเธอก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ถึงเธอจะดูอ่อนหวานแต่ก็ชอบแต่งตัวแต่งหน้าเพียงแต่มันไม่ได้เยอะเท่าคนที่แต่งตัวเซ็กส์ซี่เป็นประจำเท่านั้นเอง
ตืดด ตืดด
คุณแม่
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
“น้องแพรไม่กลับบ้านเหรอลูก”
“คืออ สัปดาห์นี้แพรขออยู่เที่ยวได้มั้ยคะ แล้วสัปดาห์หน้าแพรค่อยกลับ”
“จ้ะ ดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าดื่มเยอะ”
“แพรไม่ดื่มค่ะ แม่ต้องห่วง”
“โอเคจ้ะ งั้นแม่ทำงานต่อแล้วนะ อย่าลืมกินข้าวทุกมื้อเข้าใจมั้ย”
“เข้าใจค่ะ คุณแม่ก็เช่นกันนะคะ”
21.00 น.
ทั้งสี่คนลงลิฟต์พร้อมกันเพราะเป้าหมายก็คือเที่ยวที่เดียวกัน ดีแลนมองหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนข้างหน้าเขาด้วยสายตาบางอย่างจนคนที่ยืนข้าง ๆ กันเริ่มสังเกตเห็นเขาจึงหยิบสมาร์ทโฟนมาเล่นฆ่าเวลาแทน
“แพรไปกับวินนะ”
“เธอนั่นแหละไปกับมัน”
“เอ้า ทำไมอะ” แคลอรีนหันมามองคนตัวสูงด้านหลังเธออย่างไม่เข้าใจ ก็เห็นว่าไม่ค่อยพูดคุยกันเธอเลยจะให้พริตาไปอีกคัน
“เธอพูดมาก ฉันรำคาญ”
“หึ”
“วิน! ขำอะไร”
“เปล่า มาได้แล้ว” แคลอรีนถูกชายหนุ่มดึงมือไปขึ้นรถของเขาทำให้เหลือพริตายืนหน้าซีดอยู่กับดีแลนเท่านั้น
“ขึ้นรถสิ” พริตาเดินตัวลีบไปขึ้นอย่างไม่มีทางเลือกเพราะวชิรวิชญ์ได้ขับรถออกไปแล้ว แต่เมื่อนั่งไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำเขาก็ทำให้เธอใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งด้วยการโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจเป่ารดกันและกัน
“ดะ..แดน”
“เธอต้องคาดเข็มขัด”
คลิ๊ก
ในที่สุดหญิงสาวก็ได้ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเขาผละออกไปสักที เธอไม่กล้ามองหน้าเขาเพราะคืนที่เขาบอกว่าชอบยังฉายชัด จนกระทั่งรถหรูจอดหน้าผับที่เป็นที่เที่ยวเกือบประจำของกลุ่ม แต่ในขณะที่กำลังจะลงจากรถเขาดันขว้าข้อมือของเธอไว้เพราะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินมาที่รถอย่างตั้งใจ
“อะไรเหรอแดน”
“ช่วยฉันสลัดผู้หญิงคนนั้นหน่อย”
“ยังไงเหรอ”
ก๊อก ๆ
หญิงสาวคนนั้นเคาะกระจกรถของเขาเบา ๆ พร้อมกับพยายามส่องสอดสายตาเข้ามา ดีแลนเองก็ยังไม่ยอมปลดล็อกหรือดับเครื่องยนต์ในตอนนี้
“ผู้หญิงของแดนเหรอ อื้อออ” หัวใจของพริตาเต้นแรงกว่าเดิมหลายพันเท่าเมื่อจู่ ๆ เขาก็ใช้สองมือล็อคใบหน้าและฉกจูบลงมาอย่างรวดเร็ว เขาพยายามส่งลิ้นเข้าเกี่ยวพันแต่เธอกลับไม่ตอบสนองแม้แต่นิดเดียว พริตาเหมือนคนโดนสูบวิญญาณร่างกายอ่อนปวกเปียกเหมือนตุ๊กตาผ้ายังไงยังงั้น
ดีแลนผละออกจากจูบหวานล้ำก่อนจะหันมองข้างตัวรถ เมื่อไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้วเขาจึงเอาตัวกลับมานั่งหลังตรงที่ตัวเองโดยอดไม่ได้ที่จะใช้ลิ้นปาดริมฝีปากกลิ่นหอมลิปสติกของพริตา
“มันจำเป็น ผู้หญิงคนนั้นตอแยไม่เลิก”
“อะ..อืม”
“เป็นอะไรตัวสั่น”
“เปล่า แพรตกใจคิดไม่ถึง...” เธอตอบโดยไม่มองหน้าเลยอดเห็นรอยยิ้มมุมปากของชายหนุ่ม กระทั่งเขายอมดับเครื่องยนต์เธอจึงเปิดประตูออกจากรถและรีบเดินเข้าไปหาแคลอรีนที่จองโต๊ะไว้ก่อนแล้ว
“รถจอดตั้งนานแล้วทำอะไรกันอยู่”
“หัดเป็นคนขี้เสือกตั้งแต่เมื่อไหร่” วชิรวิชญ์มองอาการไม่อยู่กับร่องกับรอยของพริตาแล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ซึ่งมันทำให้ดีแลนฉุนกึกเขาได้ง่าย ๆ
“ดีแลน”
“...”
“ขอฟ้านั่งด้วยนะ” เมื่อดีแลนไม่ยอมตอบเธอก็คิดเอาเองว่าเขาอนุญาต หญิงสาวปริศนานั่งลงข้างเขาแต่ไร้ซึ่งการพูดคุย พริตานั้นชอบที่สุดเวลามีผู้หญิงข้างกายเพราะเธอจะได้รู้สึกผิดน้อยลง
“คืนนี้ไปมั้ย”
“มากับเพื่อน” ฟ้าปรายตามองเพื่อนผู้หญิงทั้งสองของเขาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเข้าใจก่อนจะจากไป เพราะถึงไม่เข้าใจก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
“เดี๋ยวมานะ เจอน้องรหัส”
“รีบกลับมานะ” แคลอรีนลุกไปชนแก้วกับรุ่นน้องจึงทำให้พริตาเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นั่งอยู่ วชิรวิชญ์จึงขยับไปนั่งแทนที่คนที่เพิ่งลุกและชวนพริตาคุย
“คืนนี้ดูแพรไม่สนุกเลยนะ”
“สนุกสิ”
“สักหน่อยมั้ย” เขาชูแก้วเครื่องดื่มชนิดแรงให้เธอแต่หญิงสาวส่ายหน้า เธอไม่ไหวจริง ๆ กับของพวกนี้
“แพรจิบแค่ค็อกเทลก็พอแล้วล่ะ”
“เพราะแพรจิบแค่ค็อกเทลไง มันเลยไม่สนุก” แม้เขาจะโน้มน้าวเธอยังไงพริตาก็ไม่ยอมดื่มของมึนเมาชนิดแรงเหมือนพวกเขา
“ที่ฉัน”
“ก็นึกว่าจะไม่กลับมาละ” เขาตอบกลับพร้อมคืนที่นั่งให้แคลอรีน ก่อนจะมีชายคนหนึ่งเข้าหาพวกเธอ
“พี่แพรค้าบ”
“อ้าว บาสมาเที่ยวที่นี่ด้วยเหรอ”
“ผมน่ะมาทุกคืน แต่พี่แพรนับครั้งได้เลยนะ”
“เมาป้ะเนี่ย” พริตาถามน้องรหัสของเธอเพราะเขาพูดเล่นกับเธอมากกว่าปกติ และกลิ่นเหล้าก็โชยมาก่อนตัวเลย
“เพื่อนผมมันอยากขอเบอร์พี่แพรแต่ไม่กล้ามาขอเอง” บาสยื่นสมาร์ทโฟนที่ปลดล็อคหน้าจอแล้วให้พริตา ส่วนใหญ่แล้วไม่มีใครกล้ามาแบบนี้เพราะกลัวเพื่อนผู้ชายของเธอที่นั่งหน้านิ่งอยู่
“บาส พี่ไม่ให้นะ”
“ให้เถอะพี่ เพื่อนผมมันน่ารักนะ”
“ก็แพรไม่ให้ หรือมึงจะเอาส้นตีน”
“แดน พูดดี ๆ ก็ได้” แคลอรีนพูดกับเขาเสียงเบาเพราะตอนนี้สีหน้าของดีแลนกำลังซ่อนความเดือดระดับไหนไว้ไม่รู้ และน้องรหัสของพริตาก็พร้อมบวกซะด้วยสิ
“เฮ้ยพี่ ไม่มีสิทธิ์หวงป้ะเป็นแค่เพื่อน”
“บาส เมาแล้วมั้งเนี่ยพี่ว่ากลับโต๊ะไปเถอะ”
“ไม่เมาครับ และก็ไม่กลับด้วยจนกว่าจะได้เบอร์พี่แพรไปให้เพื่อน” น้องรหัสของพริตายังคงดื้อดึง แคลอรีนลอบสังเกตคนอารมณ์ร้ายฝั่งตรงข้ามเป็นระยะ ‘กลับไปตอนนี้ยังทัน’
“น้องอย่าเซ้าซี้แลยนะ รีบกลับเถอะแพรไม่ให้หรอก”
“พี่แพรค้าบบ เพื่อนผมมันหน้าตาดีน้า ลองคุยกับมันดูก่อนก็ได้”
โคร่ม!!
กรี๊ดด!
คนเมากวาดทุกสิ่งทุกอย่างบนโต๊ะหล่นเกลี้ยงเพราะตั้งตัวไม่ทันเมื่อโดนฝ่าเท้าของดีแลนยันเข้าอย่างจัง ไม่ทันที่บาสจะรู้ตัวว่าใครเป็นเจ้าของฝ่าเท้านั้นพริตาก็ถูกลากออกมาจากผับ
“เวร ล่มแต่หัววัน”
“วิน นายอยู่เคลียร์ค่าเสียหายนะ”
“เธอก็ต้องอยู่ ไม่ต้องตามไปหรอกเดี๋ยวก็โดนมันอาละวาดใส่”
“แล้วแพร...”
“มันไม่ทำอะไรแพรหรอกน่า”
“ใครถีบกูวะ!” น้องรหัสของพริตาเพิ่งพยุงตัวขึ้นมาได้ก็โวยวาย แคลอรีนจึงตัดสินใจอยู่เคลียร์สิ่งที่ดีแลนทำไว้ให้จบ
- Writer
