9
1523 Words
9
เที่ยงวันรุ่งขึ้น
รถยนต์กลางเก่ากลางใหม่คันหนึ่งแล่นมาจอดหน้าร้านดอกไม้อัญชัน ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวลงไปและเดินเข้าไปในร้านดังกล่าว ใบหน้าของเขาฉายแววเจ้าเล่ห์ มุ่งร้าย กระตุกยิ้มเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในร้าน
เบญญาภาละมือจากการจัดดอกไม้ เธอหันกลับไปยังประตูร้านเมื่อได้ยินเสียงโมบาย สัญญาณบอกให้รู้ว่า มีคนเข้ามาในร้าน แต่พอเห็นว่า ใครคือคนที่เดินเข้ามา ใบหน้าเธอซีดลง ดวงตาตื่นตระหนกและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ปากสั่น ตัวสั่น
“สวัสดีเมียรัก ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สวยขึ้นนะ” สบโชคก้าวเดินเข้ามาหาอดีตภรรยาราวกับนายพรานจ้องล่ากวาง แม่กวางน้อยหันซ้ายหันขวา มองหาทางหนีทีไล่ เอื้อมมือไปหยิบกรรไกรตัดดอกไม้มาเป็นอาวุธ “คิดถึงผัวบ้างไหม ผัวคิดถึงเมียมากๆ วันนี้เลยต้องมาหา”
“ฉันไม่คิดถึงแกและไม่มีวันคิดถึงด้วย” เบญญาภาเดินหนี กำกรรไกรแน่น “ออกไปจากร้านฉันเดี๋ยวนี้ ไหนแกบอกว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกไง”
เธอไล่เสียงสั่น มองสบโชคอย่างไม่ไว้ใจ เธอจะไว้ใจเขาได้อย่างไร ชีวิตเธอพังไม่เป็นท่า ความฝันที่เคยวาดไว้พังทลาย เขาทำให้เธอเจ็บทั้งกายและใจ อยู่อย่างหวาดผวา
“เอ...ฉันจำไม่ได้ว่า เคยพูดแบบนั้น” สบโชคยกยิ้มขึ้นข้างหนึ่ง มองเบญญาภาตาเป็นประกาย จ้องนานตรงทรวงอกสาวที่เขาจำขนาดมันได้ดีว่า ใหญ่ล้นมือ
“แกมันสับปลับ พูดไม่เป็นคำพูด” เธอตะเบ็งเสียงต่อว่า เดินหนีชายหน้าตาดีแต่จิตใจวิปริต แต่ไม่ว่าจะเดินหนีไปทางไหน สบโชคก็เดินไปขวาง “อย่าเข้ามานะ ถ้าแกเข้ามา ฉันแทงจริงๆ ด้วย”
เบญญาภาขู่ สบโชคไม่มีทีท่าหวาดกลัว เขากลับยิ้มและก้าวเท้าไปหาร่างอรชรที่ยังคงเดินถอยหนี สบโชคเดินไปดักหน้า ทำให้เบญญาภาต้องเบี่ยงเท้าหนีไปทางอื่น ซึ่งทางอื่นที่ว่านั้นคือ มุมด้านในของเคาน์เตอร์ เท่ากับว่าต้อนเบญญาภาให้จนมุม
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก แค่มาขอเงินใช้สักสองหมื่น”
เขากอดอกพูด หน้าตาไม่ทุกข์ร้อน แต่คนที่ทุกข์ร้อนคือคนถูกขอเงินมากกว่า
“ฉันไม่มีให้แกหรอก คราวก่อนแกบอกว่าขอห้าหมื่นแล้วจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก แกก็ยังสับปลับมาขอฉันอีก แกมันคนไม่รักษาคำพูด”
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่สบโชคมารีดไถเงินจากเบญญาภา ตั้งแต่เลิกกันมาสองปี สบโชคมาขอเงินเธอหลายครั้ง ครั้งล่าสุดขู่เอาไปได้ห้าหมื่นบาท แลกกับการไม่เปิดเผยความลับบางอย่าง ซึ่งเบญญาภาไม่อยากให้ความลับอันน่าอับอายนั้นถูกประจานออกไป เธอจึงยอมเขาเรื่อยมา หมดเงินไปกับอดีตสามีนับแสนบาท หากเธอยอมทุกครั้งที่สบโชคขอ เธอคงหมดตัวเข้าสักวัน ครั้งนี้เธอจึงไม่ยอม เสียงแข็งใส่แม้ใจอ่อนแอ
“ฉันรู้ว่าเธอมี ร้านออกจะขายดีขนาดนี้ ไม่มีได้ยังไง หรือว่าเธอไม่กลัวภาพความสุขของเราจะหลุดไปในโลกออนไลน์ อยากเห็นตัวเองเป็นนางเอกหนังโป้หรือไง แถมเป็นหนังโป้ที่ไม่เหมือนใครด้วย”
รอยยิ้มของสบโชคระบายเต็มใบหน้า นัยน์ตาเขาสร้างความขยะแขยงให้เธอมากมาย ภาพคืนเลวร้ายที่สุดในชีวิตสว่างเต็มสมอง และนั่นทำให้เธอหวาดกลัวเขามากขึ้น มือที่ถือกรรไกรเริ่มอ่อนล้าและสั่นหนัก
“ทำไม ทำไมแกถึงทำร้ายฉันไม่เลิก ฉันไปทำอะไรให้แกหนักหนาแกถึงทำแบบนี้กับฉัน”
เบญญาภาตะโกนถามเสียงสั่นเครือ น้ำตาหยดไหล มองไปยังประตูร้าน ภาวนาขอให้มีลูกค้าเข้ามาในร้านตอนนี้ เพื่อที่เธอจะได้หลุดพ้นจากความร้ายกาจของสบโชค
“แค่เธอให้เงินฉัน แค่นั้นก็จบ” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องง่าย “ให้เงินฉันซะดีๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวและไม่ต้องอับดายด้วย แค่สองหมื่นเอง ฉันรู้ว่าเธอมี หรือว่าเธออยากโดน...”
คำพูดประโยคท้ายมาพร้อมกับสายตาอันน่ารังเกียจลามเลียไปทั่วตัวเธอ ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มิหนำซ้ำมันยังแลบเลียลิ้นกับริมฝีปากอีกด้วย เบญญาภาเห็นแล้วขนลุก ขยะแขยงสายตาสบโชคที่สุด อยากจะวิ่งหนีออกไปให้พ้นชายชั่ว แต่ก็ทำไม่ได้ เธอเริ่มคิดหาทางเอาตัวรอด
“ว่าไง จะให้ดีดีหรือเปล่า หรือว่าต้องให้ใช้กำลัง ถ้าเป็นอย่างหลังล่ะก็ ฉันจัดให้นะ ยิ่งเห็นเธอฉันก็ยิ่งอยาก” สบโชคพูดไปด้วยก้าวเท้าไปหาเธอด้วย
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ถ้าแกก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันจะไม่ให้เงินแก” เบญญาภาขู่ สบโชคชะงักเท้า ยิ้มอย่างสมใจ “ถ้าแกอยากได้เงินก็ถอยออกไปยืนหน้าเคาน์เตอร์ ถ้าแกไม่ไปฉันจะไม่ให้”
เบญญาภาจำเป็นต้องยอมอย่างไม่มีทางเลือก เธอรู้ดีว่าไม่อาจหนีเขาพ้น ในที่สุดเธอก้แพ้สบโชคอีกตามเคย
สบโชคทำตามแต่โดยดี เขาเดินไปหน้าเคาร์เตอร์ มองอดีตภรรยาที่หยิบกระเป็าสตางค์ออกจากลิ้นชักมือไม้สั่นด้วยรอยยิ้ม เขาคิดไม่ผิดที่มาที่นี่ แหล่งเงินได้ของเขา
“ฉันจะโอนเข้าบัญชีให้ เงินสดไม่พอ” เธอบอกเขา เมื่อนับเงินในกระเป๋าสตางค์
“ก็โอนเลยสิ เธอมีโอนทางออนไลน์ไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันบอกเลขที่บัญชีให้”
“ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะที่ฉันจะให้เงินแก”
“เออ” สบโชคตอบไปอย่างนั้น
“ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่า ถ้าเผื่อฉันโอนเงินให้แกแล้ว แกจะไม่กลับมาขอเงินฉันอีก คราวก่อนแกก็ผิดสัญญา คราวนี้ก็คงเหมือนกัน ไม่เท่ากับว่าฉันต้องให้เงินแกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเหรอ”
เบญญาภาไม่อยากจะเชื่อคำพูดเขา สบโชคคนก่อนที่เธอรู้จักไม่มีอีกแล้ว กลายเป็นสบโชคที่เธอไม่รู้จักตั้งแต่คืนแรกของวันวิวาห์ เป็นวันแห่งความสุขและความทุกข์ในวันเดียวกัน เป็นวันที่หญิงสาวไม่มีทางลืม
“เธอมีทางเลือกเหรอ อย่าลืมสิว่า ฉันมีอะไรอยู่ในมือ ฉันบอกว่าไม่มาเอากับเธออีกก็เป็นไปตามนั้น”
สบโชคมองเธอเสมือนลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด เขาถือถ้วยแห่งชัยชนะเหนือเธอทุกทาง
มันชนะเธออีกจนได้ เมื่อไหร่หนอ เมื่อไหร่เธอจะหลุดพ้นจากสบโชคเสียที หรือมันอาจไม่มีวันนั้นก็เป็นได้
เบญญาภาโกรธจัด หน้าแดงก่ำ รู้ทั้งรู้ว่าเขาโป้ปด มีหรือที่จะไม่มาเอาเงินกับตนอีก สบโชคมาแน่นอนและจะมาจนกว่าเธอจะหาเงินมาไถ่อิสรภาพของตัวเอง ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีวันนั้นหรือไม่ นั่นก็เท่ากับว่า เบญญาภาจะต้องตกเป็นเครื่องจ่ายเงินที่เขาจะมาขอเมื่อไหร่ก็ได้ เธอไม่มีทางต่อสู้หรือต่อรองใดๆ กับเขาได้เลย ไม่แม้แต่นิดเดียว ได้แต่ยอมกับยอมเรื่อยมา
การโอนเงินผ่านทางอินเตอร์เน็ตใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีก็เสร็จสิ้น เจ้าของเงินที่โอนชูโทรศัพท์มือถือให้สบโชคดูรายละเอียดการโอนเงินที่เสร็จสมบูรณ์ เพื่อเป็นการยืนยันว่า เงินเข้าไปอยู่ในบัญชีของเขาแล้ว
“ขอบใจมากนะ ไว้คราวหน้าเจอกันใหม่”
“ไม่มีคราวหน้าเพราะฉันจะไม่ให้เงินแกแล้ว ฉันไม่ใช่ธนาคารนะที่แกจะมาเบิกเงินเมื่อไหร่ก็ได้ แกมาขอฉันแบบนี้แล้วฉันจะเก็บเงินเพื่อซื้อใบหย่าจากแกได้ยังไง”
หลังจากที่เบญญาภาทนพฤติกรรมบางอย่างของสามีไม่ได้และไม่ขอทน เธอจึงเลิกกับสบโชคหลังวันแต่งงานเพียงหนึ่งวันแล้วขอหย่า ทว่าสบโชคไม่ยอมง่ายๆ เขามีเงื่อนไขว่า หากต้องการใบหย่าจะต้องจ่ายเงินค่าลายเซ็นสิบล้านบาท หากไม่มีการหย่าจะไม่เกิดขึ้น เมื่อการขอหย่าเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเธอหาเงินจำนวนนี้ไม่ได้แน่นอน เบญญาภาหมายจะฟ้องหย่า สบโชคก็ข่มขู่อีกว่า จะเปิดเผยคลิปตอนที่มีความสัมพันธ์ทางกายในคืนแต่งงานลงในอินเตอร์เน็ต ความคิดอย่างหลังจึงเป็นหมัน เธอต้องทนกล่ำกลืนและถูกรีดไถมาจนถึงทุกวันนี้
- Writer
