เศษผ้าสองสามชิ้นถูกโยนออกไปนอกเตียงตัวยาว สภาพของมันคงไม่สามารถนำกลับมาใช้ซ้ำได้อีก เมื่อไร้สิ่งปกปิดผิวขาวนวลเนียนไม่ต่างจากหิมะก็เผยให้เห็นเต็มสองตา สติของคนตัวโตที่กระเจิดกระเจิงไปตอนนั้นเริ่มกลับเข้าร่างอีกหน
“...หวานจัง” นิ้วเรียวแนบยังริมฝีปากของตนเองและกล่าวพึมพำเบาๆ ด้วยสีหน้าเย้ายวนทำเอาใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาที่เคยมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับอยู่เสมอแดงฉานขึ้นมา ทุกสิ่งเคลื่อนไหวช้าลงราวกับเวลาหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง คำว่า ‘ตกอยู่ในภวังค์’ เป็นเช่นนี้นี่เอง
“ทำแบบเมื่อครู่อีกได้หรือเปล่า” สองมือเล็กประคองใบหน้าร้อนผ่าวของชายหนุ่มเอาไว้ ดวงตาทั้งสองประสานกันก่อนที่นางจะค่อยๆ แนบริมฝีปากลงมาอย่างแผ่วเบา อ่อนโยนต่างจากเขาโดยสิ้นเชิงทั้งที่บางเบาเพียงนี้เหตุใดถึงได้รู้สึกราวกับว่าร่างกายจะละลายเพราะนางกัน
ห้าปีเศษที่เริ่มตั้งสำนัก จางหย่งฟู่มีศิษย์จำนวนไม่น้อยทั้งวิชาอาวุธและการวางแผนมีผู้เป
