ข้ามเวลาไปเป็นสะใภ้บ้านรองสกุลเมิ่ง

จัดเตรียมสิ่งของก่อนถึงเวลา

หลังจากออกจากร้ายเฮียอุ้ย ลี่จูก็ตรงไปที่ร้านผลไม้กับร้านอาหารแห้งต่อ กุนเชียง กุ้งแห้ง ปลาเค็ม ปลาวง ปลาช่อนทะเล หมึกไข่แดดเดียว หมูฝอย หมูหย็องและอีกหลายอย่างในร้านขายอาหารแห้งลี่จูล้วนคว้านซื้อมาทั้งหมด เท่าที่เธออ่านดูรายละเอียดในยุคที่ผู้เฒ่าด้ายแดงได้บอกไว้ มีผู้คนอดอยากและต้องดิ้นรนหาข้าวปลาอาหารประทังชีวิตเป็นจำนวนมาก

เช่นนั้นลี่จูจึงไม่คิดเสียดายเงินที่จ่ายไปเลยแม้แต่น้อย หากเธอมีข้าวปลาอาหารพร้อมทุกอย่างคงอุ่นใจขึ้นอีกหลายเท่า หากได้เจอคนที่ลำบากกว่าอย่างน้อยก็จะได้มีสิ่งของพอจะยื่นมือช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลกได้ เธอจึงจัดเตรียมสิ่งของทุกอย่างให้พร้อมก่อนถึงเวลา

"เอาอะไรดีจ๊ะ เนื้อหมูที่นี่สดใหม่ ถ้าซื้อเยอะมีราคาส่งให้นะ"

เถ้าแก่เนี้ยเขียงหมูรีบเรียกลูกค้าที่เดินมาหยุดดูเนื้อหมูอยู่ที่หน้าร้าน เช้ามืดวันนี้ไม่รู้ลูกค้าหายไปไหนหมด มองไปทางไหนผู้คนก็ดูบางตาไปเสียหมด

"ฉันเอาเนื้อแดง 200 กิโล สามชั้น 200กิโล ซี่โครง 100 กิโล แล้วก็กระดูกซุป 50 กิโลนะคะเจ้ คิดเงินเลยนะ จัดเสร็จแล้วเอาไปขึ้นรถที่ร้านผักเจ้อันได้เลยจ้ะ"

"ได้เลย ๆ รอแป้บนึงนะจ๊ะ เด็ก ๆ มาจัดเนื้อตามที่ลูกค้าสั่งเร็วเข้า"

"ครับเจ้/ครับเจ้"

เถ้าแก่เขียงเนื้อรีบหยิบบิลมาจดรายการตามที่ลี่จูสั่งอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเรียกลูกน้องให้มาจัดเนื้อหมูตามที่ลูกค้าต้องการ

"เนื้อแดง 200*30หยวน = 6,000 หยวน

สามชั้น 200*25 หยวน = 5,000 หยวน

ซี่โครง 100*25 หยวน = 2,500 หยวน

กระดูกซุป 50*10 หยวน = 500 หยวน

รวมทั้งหมดเป็น 14,000 หยวนจ้ะ เดี๋ยวเจ้แถมขาหมูให้นะ"

เถ้าแก่เนี้ยรีบส่งบิลค่าของให้กับลี่จู พร้อมกับหันไปหยิบขาหมูอีก 4 ขาเพื่อเป็นของแถมให้สาวน้อยตรงหน้าที่มาช่วยซื้อของจำนวนมาก

"นี่ค่ะ 14,000 หยวน นับดูก่อนนะคะ"

เจ้าของเขียงเนื้อยิ้มจนแก้มปริเมื่อเห็นธนบัตร 100 หยวนปึกใหญ่วางอยู่ตรงหน้า ก่อนจะรับเงินไปตรวจนับจนแล้วเสร็จในเวลาอันรวดเร็วเพราะมีลูก ๆ มาช่วยนับ

"ครบแล้วจ้ะ เดี๋ยวจัดเสร็จเจ้จะรีบให้เด็กเอาไปส่งที่ร้านผักนะ ส่วนของแถมเจ้จะใสถุงแยกไว้ให้"

"ขอบคุณค่ะเจ้ หนูขอตัวไปซื้ออาหารทะเลต่อก่อนนะจ๊ะ"

"จ้ะ ๆ"

เป้าหมายต่อไปของลี่จูคือร้านอาหารทะเลที่เธอเล็กเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่รอแม่ค้าขายหมูกำลังตรวจนับเงิน แม้ว่าตอนนี้ผู้คนส่วนใหญ่จะนิยมสแกนจ่ายค่าสินค้า แต่ลี่จูก็อยากใช้เงินสดในมือออกไปให้หมดจึงหอบเงินสดที่มีอยู่มาด้วยเกือบ 50,000 หยวน

"อาหารทะเลไหมครับพี่สาว ของที่ร้านเราสดใหม่ทั้งนั้นเลยนะครับ ราคาแต่ละอย่างดูที่ป้ายได้เลย"

คราวนี้เป็นเด็กหนุ่มอายุ 20 ต้น ๆ เป็นคนขายของให้ลี่จูด้วยตนเอง ลี่จูอดที่จะชื่นชมในความขยันของอีกฝ่ายไม่ได้ บางครั้งเธอก็นึกถึงตัวเองในตอนที่ต้องดิ้นรนช่วยผู้เป็นแม่เพราะมีกันเพียง 2 คนเท่านั้น

"กุ้งแชบ๊วยไซส์ใหญ่ กุ้งลายเสือจัมโบ้ หมึกกล้วย หมึกกระดอง ปูม้า ปูไข่ไซส์จัมโบ้ อย่างละ 50 กิโล คิดเงินเลยนะจ๊ะ"

"ได้เลยครับพี่สาว รอสักครู่นะครับ ม๊า~ มาคิดเงินให้พี่สาวคนสวยหน่อยครับ เดี๋ยวตี๋จะช่วยลูกน้องแพ็กของ"

เด็กหนุ่มยื่นบิลที่ตนเองจดไว้ให้ผู้เป็นมารดาที่กำลังเดินออกมาจากด้านในร้าน ก่อนที่ตนเองจะรีบไปหากล่องโฟมมาช่วยลูกน้องจัดของลงกล่อง

"ได้ ๆ ม๊าไปเดี๋ยวนี้เลยลูก หวัดดีจ้ะน้องสาว เอาตามบิลนี้เลยนะ"

"ใช่ค่ะ เอาตามนั้นเลย"

เถ้าแก่ร้านรีบหยิบเครื่องคิดเลขมาคำนวณค่าสินค้าก่อนจะจดลงบิลเอาไว้อย่างละเอียด

"กุ้งแชบ๊วย 50*50 หยวน= 2,500 หยวน

กุ้งลายเสือ 50*160 หยวน= 8,000 หยวน

หมึกกล้วย 50*40 หยวน= 2,000 หยวน

หมึกกระดอง 50*50 หยวน= 2,500 หยวน

ปูม้า 50*30 หยวน= 1,500 หยวน

ปูไข่จัมโบ้ 50*160 หยวน= 8,000 หยวน

รวมทั้งหมด 24,500 หยวนจ้ะ"

บิลค่าอาหารทะเลถูกยื่นให้ลี่จูได้ตรวจสอบก่อนจ่ายเงิน หญิงสาวรีบล้วงกระเป๋าผ้าใบใหญ่เพื่อหยิบเงินออกมาจ่ายค่าของอย่างรวดเร็ว

"นี่ค่ะ 24,500 หยวน ฉันขอจ่ายเป็นเงินสดนะคะ"

"ได้เลยจ้ะ เจ้ขอนับแป้บนึงนะ ว่าแต่ของจะให้เอาไปส่งที่ไหนเหรอ?"

"ร้านผักเจ้อันค่ะ ฉันเช่ารถไว้ที่นั่นแล้ว"

คุยกันเสร็จเจ้าของร้านอาหารทะเลก็ตั้งหน้าตั้งตานับเงินอย่างขะมักเขม้นพร้อมกับเรียกผู้เป็นสามีมาช่วยอีกแรงจนแล้วเสร็จ หลังจากนั้นลี่จูจึงไปเดินดูของอีกนิดหน่อยก่อนจะกลับไปที่ร้านผักเจ้อันเพื่อดูว่าของที่เธอสั่งซื้อเอาไว้มาส่งครบรึยัง

"อ้าวน้องสาว กลับมาพอดีเลย ค่าผักที่ร้านพี่ทั้งหมด 5,500 หยวนนะจ๊ะ พี่จัดขึ้นรถให้หมดแล้ว ส่วนตรงนั้นเป็นผลไม้ ตรงนั้นเป็นของแห้ง ส่วนอีกคันมีเนื้อหมูแล้วก็อาหารทะเลที่เพิ่งขนมาเสร็จไม่นานนี่เอง"

เจ้าของร้านขายผักพาลี่จูเดินดูรถเช่าขนสินค้าที่เธอเป็นธุระให้ เช้านี้ถือว่าสาวน้อยคนนี้เป็นบุคคลสำคัญของตลาดแห่งนี้ก็ว่าได้ ลูกค้าที่ซื้อง่ายขายคล่องไม่ต่อรองราคาแบบนี้ไม่ใช่จะหาได้ง่าย ๆ

"นี่ค่ะ 5,500 หยวน แล้วค่าจ้างขนของคิดคันละเท่าไหร่คะ?"

ลี่จูยื่นเงินให้เจ้าของร้านขายผัก พร้อมกับเอ่ยถามถึงราคาเช่ารถไปพร้อมกัน

"คันละ 200 หยวนจ้ะ ส่งที่ร้านเต้าหู้ตามนามบัตรนี้เลยใช่ไหมจ๊ะ"

"ใช่ค่ะ ฉันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวขับตามกันไปเลยก็ได้"

"เอาตามนั้นเลยจ้ะ เดี๋ยวพี่ไปบอกคนขับให้นะ รอบหน้ามาอุดหนุนกันอีกนะจ๊ะน้องสาว"

"ค่า"

คนที่รับคำได้แต่คิดในใจว่า อีก 2 วันก็รู้ว่าจะหมู่หรือจ่า ลี่จูพูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าเธอจะสามารถเชื่อสิ่งที่พบเห็นได้มากน้อยแค่ไหน แต่เมื่อเห็นสิ่งของบนรถบรรทุกเธอก็มีคำตอบให้กับตัวเองแล้วว่า เธอค่อนข้างเชื่อเรื่องลี้ลับเหล่านี้มากพอสมควร

ลี่จูขับรถของเธอนำหน้ารถบรรทุกของทั้งสองคันกลับมาถึงร้านในช่วง 05.30 น. หลังจากที่คนขับกับเด็กรถช่วยกันขนของลงไว้ในร้านให้เธอ หญิงสาวก็จ่ายค่าจ้างคันละ 200 หยวน พร้อมกับให้พิเศษค่ายกของอีกคันละ 100 หยวน

หลังจากที่คนขับกลับออกไปลี่จูก็รีบปิดประตูร้านแล้วเก็บสิ่งของที่ซื้อมาเข้ามิติทันที พอเก็บเสร็จรถเครื่องปรุงของร้านเฮียอุ้ยก็เข้ามาส่งพอดี ลี่จูจึงถือโอกาสเก็บของเข้ามิติให้หมด ก่อนจะรีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวมารอลูกน้องที่หน้าร้าน

08.00 น.

"เด็ก ๆ ไม่ต้องเปิดร้านนะ เดี๋ยวไปเรียกเพื่อน ๆ มารวมตัวกันที่นี่เลย"

พนักงานหลายคนเริ่มแปลกใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เดิมทีเจ้านายของพวกเขาเป็นคนที่ขยันขันแข็งและจริงจังกับการทำงานมาก แต่เหตุใดวันนี้จึงสั่งไม่ให้เปิดร้าน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

"ครับ/ค่ะ"

"มากันครบแล้วใช่ไหม?"

ไม่ถึง 5 นาทีลูกน้องทุกคนก็มาพร้อมหน้าพร้อมตาที่ลานกลางห้องโถงของตึกแถว 4 คูหา ซึ่งเป็นพื้นที่ที่ใช้ในการวางกล่องสินค้าที่พร้อมส่งออกให้ลูกค้า

"ครบแล้วครับเจ้"

"เอาล่ะ ที่พี่เรียกทุกคนมาประชุมวันนี้ก็เพราะอยากจะแจ้งว่าร้านจะหยุด 2 วัน ให้ทุกคนมารับเงินเดือนแล้วกลับบ้านไปพักผ่อนได้เลย ส่วนเรื่องค่าแรงไม่ต้องห่วงพี่ยังจ่ายเต็มเดือนไม่ได้หักอะไร"

"ขอบคุณครับเจ้/ขอบคุณค่ะเจ้"

พนักงานหลายคนต่างยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นซองเงินอยู่ตรงหน้า ลี่จูหยิบซองเงินเดือนมาแจกจ่ายให้ลูกน้องทุกคนตามที่จ่าหน้าซองเอาไว้ พร้อมกับแนบซองเงินพิเศษให้ทุกคนไปด้วยอีกหนึ่งซอง

"เจ้คะ! ทำไมพวกเราได้ซองเล็กด้วยล่ะคะ?"

พนักงานสาวคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยความสงสัย ตอนนี้ไม่ใช่เทศกาลใด ๆ แล้วทำไมพวกเขาถึงได้เงินพิเศษทุกคนกันล่ะ

"ที่ผ่านมาต้องขอบคุณพวกเราที่ช่วยกันทำงานจนยอดขายเป็นที่น่าประทับใจ เงินพิเศษก้อนนี้ถือว่าเป็นน้ำใจจากพี่ ให้ทุกคนเก็บไว้ใช้จ่ายในครอบครัว"

เมื่อทุกคนได้ยินชัดเจนต่างก็ยิ้มหน้าชื่นตาบานกันอย่างถ้วนทั่ว พอเปิดดูข้างในต้องตกใจกว่าเพราะเงินพิเศษที่ทุกคนได้มีจำนวนมากกว่าเงินเดือนเสียด้วยซ้ำ

"ขอบคุณค่ะเจ้/ขอบคุณครับ/ขอบคุณมากครับเถ้าแก่"

ไม่นานพนักงานทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตนเอง ลี่จูต้องรอให้รถขนส่งเข้ามารับของที่จะส่งออกให้ลูกค้า ระหว่างนั้นเธอจึงเงินเก็บของที่อยู่ในร้านเข้ามิติไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นเต้าหู้สด เต้าหู้แห้ง เต้าหู้ทอดกรอบ รวมถึงอุปกรณ์เครื่องใช้ต่าง ๆ เธอก็เก็บเข้าไปจนหมด

ประมาณ 9 โมงเช้ารถขนของก็เข้ามารับออร์เดอร์ที่จัดไว้ออกไปจัดส่งทั้งหมด ลี่จูทำการปิดรับออร์เดอร์ทุกช่องทางเพื่อจะได้ไม่มีอะไรค้างค้า บางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจตนเองว่าจะทำไปทำไม เมื่อเธอหายไปจากโลกใบนี้ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเธอก็จะมลายหายไปตามสายลม

ค่าเงินจีนในปัจจุบันมีค่ามากกว่าเงินไทย x5 เท่านะคะ

ลี่จูสั่งอาหารทะเล 24,500 X 5 = 122,500 บาท โดยประมาณค่ะ