บ่วงร้ายวิวาห์ลวง

ลูกบุญธรรม

นิลลา...

"นิลชอบมั้ยห้องนี้น้าให้คนจัดไว้ให้ก่อนนิลจะมา" น้ามาลีเดินเข้ามาในห้องแล้วถาม

"ชอบค่ะนิลไม่เคยมีห้องแบบนี้มาก่อนขอบคุณน้ามาลีมากเลยนะคะที่เอ็นดูนิล" ฉันยกมือไหว้น้ามาลีอีกครั้งที่ท่านเอ็นดูฉัน

"ไม่เป็นไร เอ้อเดี๋ยวน้าจะพานิลไปรู้จักพ่อแม่แล้วก็พี่ชายของน้านะจ๊ะ"

"ได้ค่ะ"

ฉันเดินตามน้ามาลีมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่ฉันเห็นตอนนั่งรถเข้ามาเมื่อเช้าส่วนยายของฉันตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่เพราะเหนื่อยกับการเดินทางหลายสิบชั่วโมง น้ามาลีพาฉันเดินเข้ามาในห้องห้องหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่และมีโซฟาหรูหราหลายตัวตั้งวางอยู่อย่างเป็นระเบียบถ้าให้เดาก็น่าจะเป็นห้องรับแขกพอเดินเข้ามาก็เจอผู้ใหญ่สูงวัยสองท่านนั่งอยู่

"คุณพ่อคุณแม่คะมาลีพานิลลามากราบสวัสดีค่ะ นิลจ๊ะนี่คุณพ่อกับคุณแม่ของน้านะจ๊ะฝากเนื้อฝากตัวกับท่านซะสิ"

"สวัสดีค่ะคุณท่าน" ฉันก้มกราบแทบพื้นเพราะท่านทั้งสองมีอายุมากแล้ว

"ชื่ออะไรนะเรา" คุณแม่ของน้ามาลีถามฉัน

"ชื่อนิลลาค่ะชื่อเล่นนิลค่ะ" ฉันตอบท่านด้วยน้ำเสียงสุภาพก่อนจะก้มหน้ามองพื้นเพราะรู้สึกประหม่า

"อื้มมชื่อเพราะดีนะ หน้าตาก็น่ารักน่าเอ็นดู"

"แกรับเลี้ยงเด็กคนนี้จริงๆเหรอมาลี" คุณท่านผู้ชายถามน้ามาลี

"ค่ะมาลีเห็นแกแล้วก็อดสงสารไม่ได้ชีวิตแกน่าสงสารมากก็อย่างที่มาลีเคยเล่าให้คุณพ่อกับคุณแม่ฟังนั่นแล่ะค่ะ"

"อืมมมถ้าเห็นว่าดีว่าเด็กนี่ไว้ใจได้ก็ตามใจ"

"ขอบคุณค่ะคุณพ่อ เอ่อนี่แล้วพี่ภาสไปไหนเหรอคะไม่เห็นเลย"

"ไปอเมริกา"

"ไปหาตาไคล์เหรอคะ"

"อืมมใช่เห็นว่าตาไคล์สร้างเรื่องที่มหาลัยตาภาสก็เลยต้องไปเคลียร์ เห้อฉันล่ะกลุ้มใจจริงๆตั้งแต่แม่คาเรนตายไปตาไคล์ก็กลายเป็นคนเอาแต่ใจโมโหร้าย"

"ตาไคล์ยังเด็กคุณแม่อย่าคิดมากเลยนะคะ"

"เด็กเดิกอะไรกันแม่มาลีตาไคล์อายุสิบแปดแล้วนะไม่เด็กแล้วเราก็อย่าเข้าข้างหลานให้มันมากนัก"

"ก็มาลีสงสารหลานนี่คะพี่คาเรนก็ดันมาเสียไปกะทันหันแบบนี้ตาไคล์ก็เลยทำใจไม่ได้"

"เพราะแบบนี้ฉันถึงให้ตาภาพพาตาไคล์ไปเรียนอเมริกาตาไคล์จะได้ลืมความเศร้าเรื่องแม่"

"แต่อีกไม่นานตาไคล์ก็ต้องกลับมานะคุณผู้หญิง"

"ดิฉันทราบค่ะคุณพี่ ดิฉันหวังว่าถ้าตาไคล์กลับมาแกจะดีขึ้น"

และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินชื่อของคุณไคล์

สามปีต่อมา...

ตอนนี้ฉันใกล้จะเรียนจบมอหกแล้วซึ่งน้ามาลีเป็นคนส่งเสียให้ฉันเรียนออกค่าใช้จ่ายให้หมดทุกอย่างซึ่งโรงเรียนที่ฉันเรียนเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงระดับหนึ่งและมีค่าเทอมที่แพงมากจนบางครั้งฉันก็เกรงใจเมื่อเห็นบิลค่าเทอมที่น้ามาลีจ่ายให้ แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่บ้านน้ามาลีเฉยๆหรอกนะฉันช่วยทำงานบ้านทุกอย่างแม้ว่าน้ามาลีจะบอกว่าไม่ต้องทำแต่ฉันเกรงใจแม่บ้านที่ต้องมาทำความสะอาดห้องนอนของฉันกับของยาย ส่วนยายของฉันตอนนี้ท่านนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลคุณหมอบอกว่ายายเป็นโรคหัวใจและความดันซึ่งฉันก็ไปให้กำลังใจยายทุกวันที่โรงพยาบาลส่วนค่าใช้จ่ายในการรักษาน้ามาลีก็เป็นคนออกให้ทั้งหมดเช่นเดิม ฉันไม่รู้ว่าจะทดแทนบุญคุณของน้ามาลียังไงหมดน้ามาลีมีพระคุณกับฉันกับยายมากจริงๆ

หลังจากกลับมาจากเยี่ยมยายที่โรงพยาบาลฉันก็นั่งรถแท็กซี่กลับมาบ้านเหมือนเช่นทุกวันและในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าบ้านจู่ๆก็มีรถยนต์สีดำคันหนึ่งขับเข้ามาในบ้านด้วยความเร็วสูงพร้อมกับบีบแตรไล่หลังเสียงดังสนั่นหวั่นไหวจนฉันต้องวิ่งรีบหลบเข้าข้างทาง

ปรี๊นนนนนนนน!!!!

"เดินแม่งไม่ดูรถวะอยากตายรึไงยัยบ้านนอก!!!" กระจกรถเลื่อนลงมาพร้อมกับคนขับที่จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาไม่พอใจ

"คุณไคล์"

"เออฉันเองทำไมมองหน้ามีปัญหา"

"เปล่าค่ะนิลไม่ได้มีปัญหาอะไรค่ะ" ฉันรีบส่ายหน้าทันทีเพราะไม่อยากมีปัญหากับเขา

"หึนึกว่ามี" พูดเสร็จเขาก็ปิดกระจกรถแล้วขับรถเข้าไปในบ้านด้วยความเร็ว ส่วนฉันทำได้แค่ถอนหายใจอย่างโล่งอก

พอฉันเดินเข้าบ้านมาก็เจอน้ามาลีกำลังนั่งคุยอยู่กับคุณภาสพ่อของคุณไคล์ซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่ชายของน้ามาลี

"สวัสดีค่ะคุณภาสสวัสดีค่ะน้ามาลี" ฉันยกมือไหว้คุณภาสกับน้ามาลี

"จ๊ะ^^"

"ใกล้จบมอหกแล้วใช่ไหมนิล" คุณภาสถามฉัน

"ค่ะคุณภาส"

"อืมมดีๆ"

"พี่ภาสคะมาลีว่าเราขึ้นไปคุยกันข้างบนห้องดีมั้ยคะมาลีอยากนวดให้พี่ภาสค่ะ^^"

"อื้มมไปสิพี่กำลังเมื่อยอยู่พอดี"

ฉันยืนมองน้ามาลีคล้องแขนคุณภาสขึ้นไปยังชั้นบนของบ้านซึ่งนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเห็นอะไรแบบนี้ อยากจะบอกว่าจริงๆแล้วน้ามาลีไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของคุณภาสน้ามาลีเคยบอกกับฉันว่าเธอถูกขอมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กเพราะตอนนั้นคุณหญิงท่านอยากมีลูกสาวแต่ด้วยสุขภาพท่านไม่ค่อยแข็งแรงก็เลยทำให้มีลูกอีกไม่ได้และด้วยความบังเอิญที่ท่านไปทำบุญต่างจังหวัดซึ่งก็คือจังหวัดบ้านเกิดของฉันเองแล้วคุณหญิงท่านก็เจอน้ามาลีซึ่งตอนนั้นน้ามาลีเป็นเพียงเด็กกำพร้าท่านก็เลยรับน้ามาลีมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม และนั่นก็คือเหตุผลที่น้ามาลีรับฉันมาเลี้ยงน้ามาลีบอกว่าพอเห็นฉันก็เหมือนเห็นตัวเองในตอนนั้นก็เลยอยากรับฉันมาอุปการะเหมือนที่ท่านเคยได้รับ

หลายเดือนต่อมา...

วันนี้คือวันที่ฉันสำเร็จการศึกษาฉันเรียนจบมอหกแล้วฉันดีใจมากและในขณะที่ฉันกำลังจะขึ้นไปรับประกาศเกียรติบัตรนักเรียนดีเด่นฉันก็ได้รับข่าวร้ายจากทางโรงพยาบาลว่ายายของฉันท่านเสียแล้วซึ่งท่านจากไปอย่างสงบพอฉันได้ยินแบบนั้นฉันก็เป็นลมหมดสติไปในทันที ฉันไม่คิดว่ายายจะจากฉันไปเร็วขนาดนี้เพราะเมื่อวานฉันยังไปเยี่ยมยายอยู่เลย

"นิลเป็นยังไงบ้างจ๊ะ" น้ามาลีถามฉันเมื่อฉันลืมตาขึ้นมาในห้องสีขาว

"ยาย??ยายของนิลยังอยู่กับนิลใช่มั้ยคะ" คำถามแรกที่ขึ้นมาในหัวก็คือยายยังไม่ได้จากฉันไปไหนใช่ไหม

"นิลทำใจดีๆนะจ๊ะยายของนิลท่านไปสบายแล้ว"

"ไม่จริง ฮึก ฮึก ยายต้องไม่ทิ้งนิลไป ฮืออ ยายไม่อยู่แล้วนิลจะอยู่กับใครฮือออ ฮือออ"

"นิลยังมีน้ายังไงล่ะ"

"น้ามาลี ฮืออ ฮืออ" ฉันโผเข้ากอดน้ามาลีทันทีแล้วก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

"นิลไม่ร้องนะ ต่อไปนี้นิลจะเป็นลูกสาวของน้าน้าจะรับนิลเป็นลูกบุญธรรม"

เวลาต่อมา...

นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วที่ยายจากฉันไป ฉันพยายามทำใจคิดซะว่ายายไปสบายแล้วไม่ต้องทรมานอีกต่อไป และตอนนี้ฉันเป็นลูกบุญธรรมของน้ามาลีอย่างถูกต้องตามกฏหมายหน้ามาลีพาฉันไปจดทะเบียนเป็นบุตรบุญธรรมแต่ฉันก็ยังเรียกน้ามาลีเหมือนเดิม แต่ถึงแม้ว่าได้ชื่อว่าเป็นลูกบุญธรรมแต่ฉันก็ยังทำตัวเหมือนเดิมช่วยแม่บ้านทำงานบ้านช่วยแม่ครัวทำกับข้าวคืออะไรที่ทำได้ฉันทำหมดเพราะฉันไม่อยากให้ใครมองว่าฉันเป็นลูกน้ามาลีแล้วทำตัวเป็นคุณหนู ฉันก็ยังเป็นฉันอยู่วันยังค่ำฉันไม่เคยลืมตัวไม่เคยลืมว่าตัวเองมาจากไหน

และในขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าห้องนอนตัวเองเสียงทะเลาะกันของน้ามาลีกับคุณภาสก็ดังออกมาจากห้องนอนน้ามาลี

"มาลีไม่ยอมนะคะพี่ภาสมาลีไม่ยอมให้พี่แต่งงานกับนังแม่ม่ายนั่นเด็ดขาด"

"เธอมีสิทธิ์อะไรมาไม่ยอมห๊ะมาลี"

"ก็มาลีเป็นเมียพี่เหมือนกันทำไมพี่ต้องไปแต่งงานกับนังแม่ม่ายนั่นด้วย"

"ที่พี่ต้องแต่งงานก็เพื่อธุรกิจเธอเข้าใจไหม"

"ไม่เข้าใจค่ะ มาลีจะไปบอกคุณพ่อคุณแม่ว่ามาลีเป็นเมียของพี่แล้วพี่ต้องรับผิดชอบต้องแต่งงานกับมาลี"

"เธอคิดว่าพ่อกับแม่ของพี่จะเห็นใจเธออย่างงั้นเหรอห๊ะมาลีเธออย่าลืมว่าเธอเป็นใครเธอเป็นแค่เด็กที่พ่อแม่พี่ขอมาเลี้ยงเท่านั้น"

"พี่ภาสพูดแบบนี้หมายความว่าพี่จะไม่รับผิดชอบมาลี่มั้ย"

"ใช่อย่างเธอก็เป็นได้แค่นางบำเรอแค่ของเล่นสนุกๆเท่านั้นแล่ะมาลี"

ปั้ง!!! เสียงประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับคุณภาสที่เดินหน้าตึงออกมาจากห้องโดยมีน้ามาลีวิ่งตามออกมาฉันรีบหาที่หลบเพราะไม่อยากให้น้ามาลีรู้ว่าฉันได้ยิน

"พี่ภาสอย่าไปคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"

"พี่ไม่มีอะไรจะคุยกับเธอปล่อย!!!"

"ไม่ปล่อย พี่จะทำแบบนี้กับมาลีไม่ได้ มาลีเคยยอมนังคาเรนมาแล้วหนนึงแต่หนนี้มาลีไม่ยอม"

"นั่นมันก็เรื่องของเธอ"

"พี่ภาสกลับมานะถ้าพี่ไม่กลับมามาลีจะฆ่าตัวตาย!!!" น้ามาลีตะโกนเรียกคุณภาสแต่คุณภาสเธอไม่สนใจหันกลับมามองน้ามาลีเลย

"ฮือออ ฮือออ ฮือออ" น้ามาลีนั่งร้องไห้อยู่ตรงบันไดฉันรีบวิ่งเข้าไปปลอบด้วยความสงสารและเห็นใจ

"น้ามาลีคะ"

"นิลนิลได้ยินแล้วใช่มั้ย ฮือออ ฮือออ"

"ค่ะ เอ่อ คือนิลไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะคะ" ฉันรีบอธิบายเพราะเกรงว่าน้ามาลีจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันมาแอบฟัง

"ไม่เป็นไรนิลได้ยินก็ดีแล้วนิลจ๊ะนิลช่วยน้าได้ไหม"

"ช่วยอะไรคะ"

"ช่วยเอาคืนให้น้า"

"เอาคืนเหรอคะ" ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่น้ามาลีพูดเลย

"ใช่เอาคืน เพราะน้าคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันต้องมีวันนี้"

อะไรยังไงมาลุ้นกันตอนหน้าน๊าาาา