เพื่อนสนิท : EP6
1116 Words
“มึงอย่าเล่าให้พวกเพื่อนฟังนะ กูไม่อยากฟังพวกมันบ่น” ผมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถ้าพวกเพื่อนผมรู้ พวกมันบ่นไม่จบไม่สิ้นแน่ ๆ
“อือ ว่าแต่… เขากิ๊กกันใช่ปะ กูเห็นยืนเผชิญหน้ากันสามคนแล้วเหมือนรถไฟชนกันเลย”
“ไม่รู้สิ เขาไม่ได้บอก แต่คิดว่าใช่” ที่กลอยคิดน่ะไม่ผิดหรอก ผมเองก็รู้สึกแบบนั้น เหมือนรถไฟชนกันเต็ม ๆ
“แล้วไงต่อ ตัดใจปะ” กลอยตบบ่าผมเบา ๆ แล้วออกแรงบีบเล็กน้อย
“มึงคิดว่ากูจะตัดปะล่ะ”
“ฮ่า ๆ ถ้ามึงจะตัดใจ มึงคงไม่ให้กูปิดเพื่อนหรอก” กลอยส่ายหน้าเล็กน้อย ราวกับเอือมระอาที่ผมยังคงดื้อด้าน ยังคิดที่จะเดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ
“ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากตัดใจนะ แต่มันยังไม่ชัวร์นี่หว่าว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกัน” ถ้าเกิดว่าผมคิดไปเองหรือเข้าใจผิดล่ะ ผมก็เสียโอกาสที่จะจีบอุ๋มเลยนะ ผมก็เลยต้องรอฟังจากปากอุ๋มก่อนว่าตกลงแล้วเขาเป็นอะไรกัน ถ้าอุ๋มบอกว่าเป็นแฟนกัน ผมก็จะตัดใจทันที
“โถถถ พ่อคุณ” กลอยพูดจบก็กลั้วหัวเราะเล็กน้อย
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมมาอยู่ที่คอนโดกลอย แต่พวกเพื่อนก็ไม่ผิดสังเกต เพราะวันนี้ผมไปที่บ้านไอ้ไฟก่อน พอไปถึงไอ้ภีมก็ออกไปบ้านแม่มันพอดี
ที่บ้านก็เลยเหลือผมแค่คนเดียว ผมเลยเอาชุดนอนและชุดช็อปมาที่ห้องกลอย
“เขาไม่ติดต่อมาบ้างหรือไง” กลอยถามขึ้นมาขณะที่เรากำลังกินบะหมี่เกี๊ยวเจ้าดังที่ผมซื้อขึ้นมากินที่ห้องเป็นมื้อเย็น
“ไม่รู้ว่ะ” พอผมตอบไปแบบนี้ หัวคิ้วของกลอยก็ขยับย่นเข้าหากัน ผมเลยพูดต่อ “กูปิดแจ้งเตือนไว้แล้วไม่ได้ดูโทรศัพท์เลย” ตอนนี้ผมอยากพัก อยากอยู่เงียบ ๆ ไม่อยากรับรู้เรื่องอุ๋ม
หลังจากที่อิ่มท้องแล้ว กลอยก็ดูละครไปตามปกติ ส่วนตัวผมน่ะออกมานั่งรับลมที่ระเบียง โดยที่มีเบียร์สองกระป๋องอยู่เป็นเพื่อน บรรยากาศปลอดโปร่ง ไม่ร้อน ไม่หนาว ไม่มีดาว รู้สึกถึงความเงียบ ความสงบ ได้พักใจจนพร้อมที่จะรับรู้
ผมเอาสมาร์ตโฟนออกมากดดู อุ๋มทักมาสองครั้งเมื่อตอนทุ่มครึ่ง
หนึ่งครั้ง และสองทุ่มครึ่งหนึ่งครั้ง
‘ไม่ใช่อย่างที่กราฟคิดนะ’ ข้อความแรกที่เธอส่งเข้ามา ผมส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วกระตุกยิ้ม นี่ขนาดอุ๋มรู้ว่าผมคิดอะไร เธอยังทำท่าทางแบบนั้นใส่ผมน่ะเหรอ
‘อุ๋มยังอยากมีกราฟอยู่ในชีวิตนะ’ อ่านจบแล้วก็ถอนหายใจออกมา หากเป็นเมื่อก่อนก็คงจะยิ้มหน้าบานไปแล้ว แต่ตอนนี้อ่านแล้วกลับรู้สึกเหนื่อยใจอย่างไรชอบกล
การกระทำของอุ๋มสวนทางกับคำพูด หรือข้อความต่าง ๆ ที่ส่งมามาก ๆ บางทีผมก็อาจจะต้องถอยจากอุ๋มจริง ๆ
ผมวางสมาร์ตโฟนลงข้างตัว ยังไม่พร้อมที่จะคุยอะไร ก็เลยไม่ตอบ
อุ๋มกลับไป
กลอยเดินมานั่งข้าง ๆ ผม พร้อมทั้งวางกระป๋องเบียร์ลงห้ากระป๋อง นี่คิดจะมอมตัวเองหรืออย่างไร ถึงได้เอามาซะเยอะเชียว
“กูดื่มเป็นเพื่อน” กลอยเปิดกระป๋องเบียร์แล้วกระดกเข้าปากไป ผมคลี่ยิ้มออกเล็กน้อยแล้วเอากระป๋องของตัวเองชนกับกระป๋องของกลอยก่อนจะดื่มบ้าง
“ไอ้คนชื่อเอฟจีบมึงเหรอ” ผมชวนคุยเรื่องกลอยแทน จะได้ลบเรื่องอุ๋มออกจากหัวไป
“มึงถามเชี่ยไรเนี่ย มันกวนตีนกูขนาดนั้น มึงคิดได้ไงว่ามันมาจีบ” กลอยทำหน้าตาราวกับไม่ชอบเอฟเอามาก ๆ ผิดกับที่ผมเห็นเลย
“เห็นแหย่กันตลอด แถมมึงยังขำไปกับเขาเลย”
“ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจีบสักหน่อย” กลอยตอบแบบไม่เต็มเสียงสักเท่าไหร่ แสดงว่าคิดเหมือนกันว่าเอฟกำลังจีบ ท่าทางเมื่อครู่ที่ดูเหมือนไม่ชอบก็คงกลบเกลื่อนไปเรื่อยตามประสา
“ฮ่า ๆ อาการนี้ชัวร์ เขาจีบมึง แถมมึงสนใจเขาด้วย” ผมยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มแล้วทอดสายตาออกไปไกล ๆ เสียดายที่ท้องฟ้าไม่มีดาวเลย ไม่อย่างนั้นคงจะรู้สึกดีมากกว่านี้
“กูไม่ได้สนใจสักหน่อย” นี่ก็อ้อมแอ้มตอบเช่นเดิม แต่ก็ช่างเถอะ เดี๋ยวก็ยอมรับออกมาเองนั่นแหละ
“เรื่องของมึง ปากแข็งไปเถอะ” ผมหันไปยิ้มแล้วทอดสายตามองออกไปทางเดิม
นั่งมองท้องฟ้าแล้วนึกถึงบ้านยายที่ต่างจังหวัด สนามหญ้าหน้าบ้านเป็นที่ที่ผมชอบไปนอนดูดาว เมื่อตอนวัยรุ่นก็ไปนั่งดื่มเบียร์แล้วดูดาว แต่ที่นั่นต้นไม้เยอะจนแทบจะเป็นป่า อากาศก็ค่อนข้างเย็น
“มึงจำบ้านยายกูได้ปะ” ผมเอ่ยออกมา พวกเพื่อนผมเคยไปที่นั่นกันทุกคน ถ้าผมจำไม่ผิด พวกเราเคยไปที่นั่นกันสามครั้ง จับกลุ่มกันไปเที่ยว โดยที่พ่อแม่เป็นคนเตรียมรถตู้ให้
“จำได้สิ อากาศเย็น ๆ ต้นไม้เยอะ ๆ ไปนั่งให้หญ้าทิ่มตูด” กลอยหันมายิ้มแล้วพูดต่อ “ตอนมอสี่ที่พวกเราไปกัน ปลาเสือกไปนั่งใกล้รังมด โดนมดกัดจนขามีแต่ตุ่มแดง”
“ฮ่า ๆ กูจำได้ ตอนนั้นทั้งขำทั้งสงสาร”
“ว่าแต่… ทำไมมึงถามถึงบ้านยายขึ้นมา”
“กูจะชวนมึงไปบ้านยายกูอะดิ”
“หือ ไปทำไม แล้วจะไปวันไหน” กลอยทำหน้างง คงนึกแปลกใจว่าทำไมผมถึงชวนไปที่นั่น
“ยังไม่รู้ว่ะ ไว้เบื่อ ๆ ขึ้นมา ไปนอนดูดาวกัน” ผมก็ถามเผื่อ ๆ ไว้ ผมคิดว่าผมต้องรู้สึกเบื่อเพราะอุ๋มอีกแน่นอน ก็เลยชวนกลอยไว้ก่อนเลย
“เออ ๆ ตามใจมึง กูไปได้ตลอดอยู่แล้ว”
“ให้จริงเถอะ เดี๋ยวพอคบกับเอฟขึ้นมา มึงก็ไม่มีเวลาให้กู”
ผมผลักหัวกลอยเบา ๆ เธอก็ยู่หน้าใส่ตามประสา
เราสองคนนั่งคุยกันถึงเรื่องราวเมื่อตอนวัยรุ่น ทำให้ผมลืมอุ๋ม
ไปเสียสนิท ก็เลยไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับไปสักข้อความ…
- Writer
