เพื่อนสนิท : EP5

1218 Words

วันต่อมา เรื่องอุ๋มน่ะ ผมเริ่มเผื่อใจไว้บ้างแล้ว แม้ในใจลึก ๆ จะอยากได้ อุ๋มมาเป็นแฟนก็ตาม ผมคิดแค่ว่าผมจะเดินหน้าให้เต็มที่ที่สุด แต่ถ้าวันหนึ่งผมคิดว่าควรจบความสัมพันธ์หรือผมไม่ไหวกับการกระทำของอุ๋มแล้ว ผมก็พร้อมที่จะจบทันที เย็นวันนี้ผมมาที่ห้องกิจกรรมของคณะนิเทศพร้อมพวกเพื่อน ผมมาโดยที่ไม่ได้บอกอุ๋มก่อน กะว่ามาถึงแล้วค่อยโทรบอก ผมเอาโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสาย สัญญาณเรียกแค่ไม่กี่ครั้งก็ต้องรีบกดตัดสาย เพราะพวกสาว ๆ มันหาที่นั่งได้แล้ว ให้รีบเดินเข้าไปก่อน แถวที่นั่งเป็นชั้น ๆ เหมือนในโรงภาพยนตร์ เราได้แถวกลาง ๆ แต่ที่นั่งชิดริม และได้นั่งเรียงกันทั้งสิบคน ไม่รู้ว่าพวกสาว ๆ มันทำอย่างไรถึงได้ที่นั่งแบบนี้ ทั้งที่ตอนนี้คนเยอะแล้ว “เก่งว่ะ หาที่ว่างเป็นสิบที่ได้” ไอ้ภีมหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ “กลอยโปรยเสน่ห์อะดิ ถึงได้ที่” ปลาตอบกลับไอ้ภีม ผมชะโงกหน้าไปมองกลอยที่นั่งอยู่ด้านใน กลอยนั่งติดกับผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาดี ผมรู้สึกคุ้น ๆ หน้า นี่ถ้าคนนั้นเป็นผู้หญิง ผมคงนึกออกไปแล้ว แต่นี่เป็นผู้ชายไง พื้นที่ในสมองของผมไม่ได้มีไว้จำผู้ชายเสียด้วย “เดือนนิเทศปีที่แล้ว หล่อ รวย แต่กวนตีนไปหน่อย เมื่อกี้กวนกลอย จนกลอยโมโหจะเดินออก ถึงได้หยุดกวนแล้วให้กลอยมานั่ง” มีนเอ่ยออกมา คงเห็นว่าผมมองไปทางสองคนนั้น ก็เลยเล่าให้ผมฟัง เดือนนิเทศ ตำแหน่งนี้ไม่ได้ได้มาง่าย ๆ ที่นี่แทบจะเป็นศูนย์รวมคนหน้าตาดี เด่น ดัง ได้มาเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดของคณะนี่ก็ไม่ธรรมดาแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องคอยมองไปทางคู่นั้น อาจจะเป็นเพราะว่าผมห่วงกลอย เพราะทุกครั้งที่มองไปจะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นกวนกลอย จนกลอยต้องยกมือขึ้นฟาดมันบ้าง จะเอานิ้วจิ้มตาบ้าง “มันชื่ออะไรวะ” ผมนึกชื่อไม่ออก นึกอยู่นานแล้วแต่ก็นึกไม่ออกสักที ก็เลยถามมีนเสียเลย “เอฟ” มีนต้องกลับมาสั้น ๆ แล้วทอดสายตามองลงไปที่เวที การแสดงช่วงนี้ไม่มีกลุ่มของอุ๋ม ผมไม่ค่อยได้สนใจนัก ก็เลยมองไปแต่ทางกลอย ไม่รู้มันเย้าแหย่อะไร กลอยถึงหัวเราะออกมาแล้วยกมือขึ้นฟาดไปที่ต้นแขนของไอ้เอฟแบบไม่จริงจังนัก จนสุดท้ายกลอยชี้นิ้วไปที่เวที น่าจะสื่อว่าให้ดูการแสดงได้แล้ว อะไรทำนองนั้น “มึงมองกลอยทำไมนักหนา” ไอ้ภีมกระซิบถาม ให้ได้ยินกันแค่สองคน “เป็นห่วงอะดิ เห็นไอ้นั่นคอยแกล้ง” “พวกเราแกล้งพวกสาว ๆ หนักกว่าคนนอกอีกนะ” เออ จริงของไอ้ภีม พวกผมแกล้งกันรุนแรงกว่านี้เยอะ ตบจริง ถีบจริง เตะจริง แม้จะไม่ได้ทำรุนแรงอะไร แต่ก็ถือว่าแกล้งหนักกว่าคนอื่นมาก “พวกเราสนิทกันนี่หว่า” ผมตอบกลับไป พวกเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แกล้งกันแบบนี้จนชินแล้ว “ไอ้นั่นมันก็อาจจะอยากสนิทกับกลอยก็ได้นี่หว่า” “มึงหมายความว่าไง” ผมหันไปถามด้วยความสงสัย ไอ้ภีมพูดแบบนี้จะสื่อถึงอะไร “มันจีบกลอยแน่ ๆ” น่าจะจริงอย่างที่ไอ้ภีมพูด ผู้ชายบางทีก็เข้าไปตีสนิทกับผู้หญิงที่ตัวเองชอบด้วยการแกล้ง และที่ไอ้เอฟทำก็ดูเหมือนเย้าแหย่ ไม่ได้แกล้งจริงจังขนาดนั้น ก็ดีนะ… ถ้ากลอยมีแฟน กลอยจะได้ไม่เหงา และจะได้มีคนดูแล ผมเลิกสนใจกลอยแล้วมองไปที่เวที เป็นจังหวะเดียวกับที่กลุ่มอุ๋มมาแสดง เรื่องราวของแต่ละกลุ่มที่แสดงเป็นการเลียนแบบฉากในละครดัง ที่กำลังเป็นกระแส อุ๋มเล่นเป็นตัวร้ายที่คอยแย่งพระเอก ผมก็ไม่รู้ว่าผมคิดไปเอง หรือเปล่า แต่จากที่เห็นเหมือนอุ๋มจะเขินคนที่เล่นเป็นพระเอกจริง ๆ แต่คิดอีกแง่… เธอแสดงเก่งจนผมรู้สึกแบบนั้น ผมยิ้มกว้าง ๆ ชื่นชมที่เธอแสดงเก่ง แบบนี้อุ๋มต้องได้คะแนนเยอะแน่ ๆ ผมมองเธอไปยิ้มไปจนกลุ่มของเธอแสดงเสร็จเรียบร้อย เหลืออีกกลุ่มที่ต้องขึ้นแสดง ผมเลือกที่จะไม่ดู เพราะกลัวว่าจะไปดักเจออุ๋มไม่ทัน กลัวเธอกลับไปเสียก่อน เพราะเธอก็จะไม่รู้ว่าผมมาดูการแสดงของเธอ เห็นหลังไว ๆ ตรงห้องด้านหลัง ก็คงจะเข้าไปเปลี่ยนชุด ผมเลยยืนรออยู่หน้าห้องห้องนั้น ครู่หนึ่งผู้ชายที่รับบทเป็นพระเอกก็เดินออกมาจากห้องข้าง ๆ แล้วมายืนอยู่ใกล้ ๆ ผม ในใจก็นึกสงสัยเหมือนกันว่ามันมารอใคร ถ้าจะว่ามารอเพื่อนร่วมกลุ่ม เพื่อที่จะเดินไปพร้อมกันก็ไม่น่าใช่ เพราะก่อนหน้านี้ผมเห็นบางคนในกลุ่มนี้เดินออกไปก่อนแล้ว ไม่ถึงห้านาที ผมก็สิ้นสงสัย อุ๋มเดินออกมาจากห้องโดยที่สวมชุดนักศึกษา ในมือของเธอมีถุงชุดที่ใส่แสดงอยู่ ดวงตาของเธอเบิกโพลงเมื่อเห็นหน้าผม “ตกใจไรขนาดนั้น ไม่ใช่ผีนะ” ผมแซวอุ๋มแล้วยื่นมือไปตรงหน้า จะช่วยเธอถือถุงชุด แต่อุ๋มกลับไม่ยอมส่งถุงมา ผมเลยต้องลดมือลง “มาได้ไงอะ อุ๋มไม่ได้ชวนนะ” ขณะที่เธอพูด แววตาของเธอสั่นไหวแปลก ๆ ท่าทางเหมือนกำลังกังวลอะไรบางอย่าง ผมหันไปมองหน้าไอ้พระเอกที่กำลังจ้องหน้าผมเขม็ง ความสงสัยยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว “ใช่ อุ๋มไม่ได้ชวน กราฟมาเอง” ผมพูดกับอุ๋ม แต่สายตาของผมมองไปที่ไอ้พระเอก มันกระตุกยิ้มที่มุมปากหลังจากที่ผมพูดจบ ดูแค่นี้ก็พอรู้แล้วว่าระหว่างสองคนนี้ต้องมีอะไรแน่นอน “มาเข้าห้องน้ำเหรอกราฟ” เสียงกลอยดังขึ้นจากทางด้านหลัง ผมหันไปมองก็เห็นว่ากลอยกำลังเดินเข้ามาหา “เปล่า มาดักเจออุ๋ม” ผมพูดไปตามตรง ถ้าสองคนนั้นเป็นอะไรกัน ก็ให้เขาไปเคลียร์กันเอาเอง “แล้วมึงจะไปไหน ห้องน้ำเหรอ” ผมถามกลอย เธอก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบ ผมเลยคว้าแขนกลอยแล้วพากลอยเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมไม่ได้หันไปมองว่าสองคนนั้นทำอะไรต่อ แต่พอกลอยออกจากห้องน้ำมา เราเดินกลับทางเดิมก็ไม่เจอสองคนนั้นแล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more