ผมเดินมาที่ซุ้มประจำของพวกผม เจอกลอยนั่งอยู่คนเดียว เธอเอาหัวหนุนกับกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะ สายตาจับจ้องอยู่แต่ที่สมาร์ตโฟน
“หมูปิ้งกับน้ำส้มคั้นครับคุณ” ผมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ติดไปทางกวน
“กูนึกว่ามึงเหมาทุกร้านแล้วซะอีก” กลอยนั่งตัวตรงแล้วยืดแขนออก ยืดเส้นยืดสายให้คลายความเมื่อยแล้วเอาหมูปิ้งออกมากิน
ผมเปิดขวดน้ำส้มแล้ววางไว้ตรงหน้ากลอย ก่อนจะถามกลับ “ถ้ากูซื้อทุกร้านจริง ๆ มึงจะกินหมดเหรอ”
“กูประชด!” กลอยถลึงตาใส่แบบดุ ๆ แล้วค่อยพูดต่อ “ไปโคตรนาน มึงเดินหรือคลาน”
“อ๋อ กูเจอพวกเพื่อนร่วมคลาสอะ เลยทักคุยกัน” ผมโกหกไปคำโต ผมยังไม่รู้ว่าผมและอุ๋มจะได้คบกันไหม จะคุยกันได้นานแค่ไหน ก็เลยเลือกที่จะปิดเพื่อนไว้ก่อน เอาไว้มั่นใจกว่านี้ก็ค่อยบอกพวกมัน ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ผมขี้เกียจฟังมันด่า ถ้าหากว่าผมกับอุ๋มต้องจบกันอีก
“มึงคุยจนน้ำส้มหายเย็นเลยเหรอวะ” กลอยดูดน้ำส้มเข้าไปแล้วเ
