ร่างบางชันกายลุกจากเตียงเอื้อมหยิบนาฬิกาข้อมือหัวเตียงขึ้นดูเวลา เข็มสั้นชี้ตรงไปที่เลขแปดเข็มยาวอยู่ที่เลขสิบสอง แปดโมงเช้าแล้วสำหรับเธอเหมือนได้พักผ่อนเพียงครู่เดียว สองเท้าหย่อนลงจากเตียงบิดไล่ความขบเมื่อยแล้วลุกยืน ก้าวยาวถึงหน้าต่างรูดม่านสีขาวออกเพื่อมองวิวด้านนอก อากาศเริ่มอบอุ่นมากขึ้น
เพราะเป็นห่วงเพื่อนเลยจำต้องอยู่ความจริงเธอไม่ได้ถูกกังขังเลย พวกเขาพร้อมจะปล่อยให้เป็นอิสระ แต่แพททิเซียตัวคนเดียวมาตลอดตั้งแต่ครั้งแรกได้พบหน้ากันในคณะ หนุ่มมากมายตามจีบเห็นเธอไม่กล้าปฏิเสธและมีท่าทีกระวนกระวายเลยเข้าช่วย จากนั้นจึงสนิทสนมกัน หลายเรื่องที่ไม่เคยรู้ก็พรั่งพรูออกมาจริงๆแล้วเพื่อนเธอนั้นน่าสงสาร แต่กลับเข้มแข็งไม่ว่าเจอสถานการณ์ไหนมักจะหยัดยืนอยู่ได้ตลอด
สายตาเลยผ่านเหนือสระน้ำมองเห็นร่างสูงใหญ่เด่นชัด มิรันชะงักยกยิ้มเมื่อนึกแผนการบางอย่างได้ขึ้นมา หันหลังกลับเข้าห้องน้ำจัดการธุระ
