บทที่ 3 จุดเริ่มต้น
1045 Words
ตรึกตรองครุ่นคิดหมายความว่ายังไงกันแน่ ลองกดโทรศัพท์เพื่อติดต่อแต่กลับปิดเครื่อง เกรเต้กลับมาจากการสอบถามลูกน้อง
“คุณชาย เมื่อคืนสองคนเฝ้าประตูหลังบอกว่าเห็นคุณฟาวิโอ่ออกไปช่วงตีสองครึ่งแล้วยังไม่กลับมา ท่าทางรีบร้อนด้วยครับ”
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา รู้สึกตงิดใจมองเห็นห้องทำงานรีบวิ่งไปทันที
เปิดประตูเข้าห้องกวาดตามองรอบๆ ทุกอย่างดูเรียบร้อยดี เอกสารทั้งหมดอยู่ครบ มองตู้เซฟตัดสินใจเปิดออกก้มมอง ดวงตาเรียวคมแข็งกร้าวขึ้นมากรามขบแน่นร้อนวาบไปทั่วร่าง
ปัง!
มือทุบลงบนโต๊ะ เพชรของแม่ที่ให้ไว้ตอนสมัยเด็กหายไป แม่เคยบอกมันเป็นกุญแจสำหรับเปิดประตูอะไรสักอย่างเขาจำไม่ได้เลย แต่ความสำคัญของมันคือ... การที่แม่เป็นผู้มอบให้ หัวใจเต้นตุบๆ เหมือนจะระเบิดความแค้นมันอัดแน่นในอก จะไม่ใส่ร้ายขอตรวจสอบให้ถึงที่สุดเสียก่อน
จ้ำพรวดถึงห้องรักษาความปลอดภัยเพื่อตรวจสอบกล้องวงจรปิด ไม่อยากใส่ร้ายแต่ภาพที่เห็นเจตนาชัดเจน ฟาวิโอ่ทรยศหักหลังเขา มันทำเพื่ออะไรกัน ในเมื่อชุบเลี้ยงมาอย่างดี ลูกสาวมันเขาก็เป็นคนส่งเรียนนี้คือสิ่งควรตอบแทนกันงั้นหรือ
“เกรเต้ ไปตามจับตัวฟาวิโอ่มาให้ได้!”
“ครับ”
บอดี้การ์ดหนุ่มถอยหลังออกจากห้อง เหลือบมองเจ้านายเล็กน้อย เห็นแววตาแล้วรู้สึกสงสารคงเจ็บปวดมากเพราะฟาวิโอ่คือคนที่ไว้ใจมากที่สุด อาจเพราะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ คอยสอนทุกอย่างเป็นเพื่อนเล่นยามเหงา ทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้หัวสมองแทบระเบิด
เขตรั้วตระกูลมัสสิโม่ ร่างสัดทัดนั่งลงบนโซฟามือสองข้างผสานกันบนตักในมือชื่นเหงื่อจำต้องกดอาการสั่นไหวเอาไว้เพื่อไม่ให้ถูกจับได้ เสียงไม้กระทบพื้นก่อนปรากฏร่างชายชรากำลังก้าวเดินอย่างเชื่องช้าเข้ามา ดวงตาคมกริบหรี่ลงจ้องมองผู้มาเยือนอย่างจับผิด รัสตินนั่งลงตรงข้ามกับฟาวิโอ่วางไม้เท้าพิงไว้
“แกมีอะไรถึงได้มาหาฉันถึงที่นี่!”เสียงกร้าวถามออกมา แววตาไม่ไว้วางใจ
เพชรเม็ดงามถูกวางไว้ตรงหน้า รัสตินแถมถลาไขว่คว้าเอาไว้แต่จำต้องยั้งมือ จ้องมองผู้มาเยือนราวกับต้องการล้วงความลับ
“หมายความว่ายังไง!”
“ผมได้ยินว่าท่านต้องการ ถึงกับว่าจ้างคนในตลาดมืดเพื่อขโมย แต่ไม่มีใครกล้าผมเลยทำหน้าที่นี่แทน แลกกับการได้อยู่ในตระกูลมัสสิโม่เพื่อคอยรับใช้ท่าน”ฟาวิโอ่เริ่มแผนการ
รัสตินแทบหัวเราะออกมาเมื่อได้ยิน จะมีใครหน้าไหนกล้าทำเช่นนี้ต่อหน้าเขา
“พวกแกคงกำลังวางแผนจะเข้ามาล้วงความลับมัสสิโม่ใช่ไหม”
“เข้าใจผิดแล้วครับท่านรัสติน ผมไม่กล้าทำเช่นนั้นหรอก มันคงเสี่ยงเกินไป”
“แล้วการที่แกอยากทำงานกับฉันมันหมายความว่ายังไง ทั้งๆ ที่แกก็อยู่อัลเล็นโซ่มานาน”
แสร้งตีสีหน้าเครียดหนัก พลางถอนใจออกมา
“ผมกับคุณชายเซ็ทขัดแย้งกัน!”แสร้งสารภาพออกมา
เอนกายพิงพนักโซฟา กอดอกเพื่อตั้งใจฟัง “เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่อง... เงินครับ”
ยกมือโบกขึ้นเพื่อไม่ให้อธิบาย เรื่องเงินไม่ว่าใครหน้าไหนก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น
“ถ้าอย่างนั้นแกต้องการมาอยู่กับฉัน โดยที่จะให้เพชรเม็ดนี้ แล้วแกไม่ต้องการเงินเหรอ?”ย้อนถามแล้วเลิ่กคิ้ว
“ต้องการสิครับ” แย้มยิ้มออกมามือสองข้างถูกัน “ถ้าได้ก็ดี แต่ผมก็อยากทำงานกับท่านด้วย”
“ตกลงฉันจะให้แกทำงานด้วย”ชายชราลุกยืน “แต่ว่า... มันคือขั้นทดลองงานเท่านั้น ที่สำคัญหากฉันจับได้เมื่อไหร่ว่าแกเป็นหนอนบ่อนไส้ ฉันคงไม่เอาแกไว้แน่!”
“ขอบคุณมากครับ”
สองเท้าก้าวออกมาจากห้อง ลูกน้องคนสนิทติดตามมาด้วย เป็นใครก็ดูออกฟาวิโอ่กำลังคิดทำอะไร มาเพื่อต้องการล้วงความลับ ช่างกล้านักอัลเล็นโซ่จะเล่นละครด้วยก็แล้วกัน
ฟาวิโอ่ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่มองสีหน้าของรัสตินก็รู้แล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เชื่อในสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด ที่ให้ทำงานร่วมเพราะต้องการดึงความลับจากเขาเช่นเดียวกัน เกมนี้คงต้องดูว่าใครมันจะแน่กว่ากันซะแล้ว
ร่างสูงกำยำยืนตรงหน้าเจ้านาย เซ็ทเงยมองแววตาสบกันความกังวลฉายชัดออกมา ดวงตาเรียวคมหม่นลงกรามขบแน่น
“ตอนนี้ฟาวิโอ่ไปเข้ากับมัสสิโม่แล้วครับ”
“อืม เข้าใจแล้ว”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
บอดี้การ์ดเดินออกจากห้องไปแล้ว เหลือเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น จากนี้ควรทำอะไรต่อไปดี เสียงอีเมล์เข้าชายหนุ่มชะงักคลิกดู เหมือนเคย... เธอส่งมันมาอีกแล้ว แต่ทว่าในคราวนี้เขาไม่คิดจะมองผ่านมันไป
ผมอยากให้คุณมาที่อิตาลี ผมอยากพบกับคุณ อย่างน้อยเราควรได้เจอกันนะแพททิเซีย ลองมาเที่ยวอิตาลีดูไหมจะได้พบกับพ่อด้วย ผมจะส่งตั๋วเครื่องบินไปให้
ส่งมันออกไป รออย่างใจจดใจจ่อ ไม่ได้อยากใช้ใครเป็นเครื่องมือในเมื่อมันกล้าขโมยสิ่งสำคัญ เขาจะทำเช่นนั้นเหมือนกัน ยังจำสีหน้าของฟาวิโอ่ได้ดียามเอ่ยถึงบุตรสาวมันเต็มไปด้วยความสุข เสียงตอบกลับดังขึ้นเมล์ใหม่ส่งมาเปิดอ่าน
ฉันยินดีที่จะไปอิตาลีเพื่อพบคุณค่ะ ขอบคุณนะคะที่ชวนฉันไปเที่ยวอิตาลี แล้วก็... ดีใจมากด้วยที่คุณตอบเมล์ฉัน
ตอบมาแล้ว เป็นดั่งคาดผู้หญิงคนนี้ยอมรับ ฟาวิโอ่ไม่มีทางหนีเขาพ้น หากบุตรสาวต้องอยู่เป็นตัวประกัน ยกโทรศัพท์ติดต่อถึงเลขาเพื่อให้ช่วยจองตั๋วเครื่องบิน อีกไม่นานเราคงได้พบกันแพททิเซีย
- Writer
