Fiery (Boy Next Door #4)

Chapter 19

Chapter 19

Paula

Buntis ka. My mind now was broke. Ilang beses akong pumikit at sinikap na pawiin ang pagsakit ng ulo ko pero habang tumatagal ay mas nararamdaman ko ang sakit at bumabalong ang likido sa mga mata ko.

I would have massage the back of my neck and claimed all the lost memories I managed to retain.

Nanlalamig pa rin ako. Kasabay ang pag-iinit ng mukha ko na hindi ko rin alam kung paanong sabay kong nararamdaman. Nakaupo lang ako sa gilid ng kama sa clinic na pinagdalhan sa akin, lumabas sandali ang doktora at may kakausapin. Hindi ko magawang kumilos pa dahil sa litong-isip at takot.

I’m only 20 years old. A college graduatee. Dreams ahead of me waiting in my future. Ano’ng gagawin ko ngayon?

I’m not sure. Napailing ako. Hindi ko alam kung paano sasabihin ito kay William. We didn’t--he rather didn’t tell me about getting pregnant. Hindi rin siya gumagamit ng kahit na anong proteksyon, dalawang beses iyon. He didn’t even warn me--pero dapat ako na ang nakaalala no’n! I agreed with his desires but I forgot to maintain my body. And now, I’m pregnant and I’m not sure of anything.

Will I going to receive my diploma with a baby bump? At ang tatay ko at si ate Melody..shit! napasabunot ako sa sariling buhok dahil sa katangahang nabuo ko. This is just an unexpected baby! At hindi pa ako handa. Hindi pa ako handa. Hindi pa.

“Okay ka lang, hija?”

Nag-angat ako ng tingin sa kapapasok lang na doktora. Napapatitig lang ako sa kanya dahil sa gulo ng isip ko. At nang hintayin niya ang sagot ko ay wala sa sariling napatango na lang ako. She smiled at me. Not seeing the worries on my face.

Umikot siya sa lamesa niya at may binasa sa mga papel na nasa ibabaw. Kinuha ko na ang bag ko at bahagyang inayos ang sarili. Tiningnan ulit ako ng doktora at nginitian ako ulit. “I advised you to seek for your OB gyne for better check up. It seems to be your very unexpected pregnancy, nakikita ko sa mga mata mo ang pagkamangha, hija. Kung sana ay naging maingat ka, pero nand’yan na si baby sa loob ng tiyan mo. You have accept it, biyaya iyan.” malumanay niyang sabi sa akin.

I stood at my feet as I stared at her quitely. Namimintog ang mga mata ko sa luha, ayokong umiyak ngayon. What she said was true. Having a child will always be blessings, kahit sa ano’ng sitwasyon pa siya nabuo.

Isang tahimik na ngiti na lang ang sinagot ko sa kanya bago tuluyang lumabas ng klinika.

I was preoccupied habang nasa byahe. Word by word. Scene by scene, That’s how I focused my mind all the way home. Sa sobrang sensitibo ko ay halos ang busina ng tricycle ay nakakabulabog sa pag-iisip ko. The coldness in the air feels so rough. At ang pagdaan ng maingay na ambulansya ay parang atake na sa puso ko. Everything were too sensitively filmed.

Pagkapasok ko sa village ay tinanaw ako ng guard na para bang ngayon lang ako nakita. We used to greet each other everytime na pauwi ako, pero ngayon ay para akong walang mukhang maiharap.

Binaybay ko ang malapad na kalsada, madilim at tanging kuliglig ang naririnig. Ang maliliit na ingay mula sa mga kabahayan ay halos hindi ko na marinig.

At mas umingay pa ang dibdib ko nang madaanan ang townhouse na inookupa ni William. Huminto ako at tiningnan ang nakabukas na ilaw sa loob mula sa bintana.

He’s here? Akala ko ba..I bit my lower lip. Yumuko at malalaking hakbang na tinungo ang gate sa townhouse ko. Alam kong nasa garahe lang din si Art, napansin ko siyang nakatanaw din sa akin. I refused to look at him too and passed by his gate.

Nang makapasok naman ako ay hindi sinasadyang mapalakas ang sarado ko sa gate. “s**t!” bulong sa sarili. I literally felt so tensed. Tumatakbong umakyat ako sa hagdanan at nagmamadaling binuksan ang pinto--pagkatapok ay mabilis ko ring sinarado. I’m feeling gasping for air after I did those.

“Are you okay?”

Napapikit ako sa gulat nang may magsalita sa gilid ko. Narinig ko ang tapak niya sa sahig palapit sa akin, kaya dinilat ko ulit ang mga mata ko, and I saw his worried eyes. Agad niya akong hinawakan at kinulong ang mukha ko sa mga palad niya. Tinagilid ang mukha para makuha ang mga mata ko.

“Hey, are you okay? What happened?” malayos niyang tanong sa akin.

At nang makita ko siya, sa harap ko at puno ng pag-aalala sa akin, tinitigan ko siya ng maigi. I was heaving heavily until the damned dam of my tears broke. Napasinghap ako. I saw his face hardened when he saw my tears at bago pa siya makapagsalita ulit ay mabilis ko syang hinatak at niyakap ng mahigpit.

Hindi ko na napigilan pa at umiyak na lang sa dibdib niya. He stiffened for awhile. Curious? I don’t know. Pero inikot niya rin ang mga braso sa akin, ang isa nasa baywang ko at ang isa ay nasa buhok ko.

I suppressed to release a sob--but I failed.

Malalim siyang bumuntong hininga. “Ano’ng nangyari, Paula?”

Kinagat ko ang ibabang labi at mas hinatak siya sa akin. Saan ako mag-uumpisa?

Nag-isip ako na nag-isip. Pero parehong pagod ang utak ko at katawan. Siguro ay bukas ko na lang sasabihin. When I am fully ready. When I can accept all his disappointment. But not tonight, when all I have is him.

“Paula,”

“I missed you! I really missed you,” paulit-ulit kong sinabi sa kanya.

Hindi ako tumigil sa pag-iyak. I was so emotional to the point na nagtagal kami sa tabi ng pinto na magkayakap. Hindi na siya nagsalita. He was smelling my hair. Parang hinihintay niyang humupa ang pag-iyak ko at hinehele sa bawat paghaplos niya sa buhok ko.

Nilubog ko ang basang mukha sa dibdib niya. I buried my face until I felt I already lost my breathing.

Tinagilid ko ang mukha at pinagpahinga. I closed my eyes again. God, I love his smell. I love his skin. I love the way he’s touching me. I love his voice. I love the way he spoke my name. I love his endearment. I love him. Oh, God. Why I don’t have the liscensed to tell him what happened to me? The fears that I have as a woman. The violence. The grief. The anger. The sadness, it turns out--I’m scared. I’m so damned scared and I knew, they don’t understand me.

I was supposed to be brave enough because I am Paula Palma. I was the black sheep in the family. My sister always reprimanded me for my wrong doings. My father protected me for all his simple power. But when I look at myself, I’m a coward. I’m just brave looking but I’m actually a nonsense coward girl.

Baka tama nga si Iah, uto-uto rin ako. Baka ngayon pinagtatawanan nila ako ngayon dahil tanga ako. Na madali akong makuha. Mukhang materyal na bagay lang ang nagpapaakit sa akin. I just sugar-coated the real me because I’m a coward. Narating ko ang narating ko ngayon dahil sa kaduwagan.

Even the thought of it kills me, inside.

Hindi ko nagawang kumain. Tumanggi ako nang alukin ako ni William na maghapunan. I knew he cooked for us again, but I refused. He understands I just don’t know how. Dahil dati ay ayaw niyang hindi ako kumakain.

He never left me that night. He asked if he could sleep in my room, I nodded.

We cuddled. All night. Wala ko muna inintindi ang bukas, ang mahalaga ay ang ngayon namin. Kung pwede nga lang huwag nang dumating ay okay din sa akin. Dahil alam kong masisira na ang meron ako sa kanya.

I fell asleep in his arms. He’s so warmth and body really loves him. All of him.

Madaling araw nang maalimpungatan akong wala sa tabi ko William. Kinapa ko ang kama, I didn’t find him. Kaya pagod kong dinilat ang mga mata para hanapin siya. Pero hindi pa ako nakakabangon ay nakita ko siyang nakaupo sa gilid ng kama. Nakayuko.

“Babe?” mahinang tawag ko sa kanya.

He didn’t move. Kumunot ang noo ko. Bahagya kong tinanggal ang kumot sa dibdib at bumangon.

Nang makaupo ay saka ko lang nakita na nakasabunot pala siya sa buhok niya. I slowly moved closer to him--but was stunned when I saw what he was holding on his hand. Parang sinuntok ang ang dibdib ko nang makitang nasa sahig ang bag ko at hawak niya ang booklet na binigay sa akin galing sa klinika.

Nanigas ang lalamunan ko. Hindi ko nasundan pa ang tawag at natahimik din, tanging ang aircon na lang ang naririnig sa buong kwarto.

I cannot deny it anymore. Dahil pangalan kong naka-stapler doon sa unang pahina ng booklet. I was the patient’s name at ang pangalan ng doktor na nirekomenda sa akin.

I looked at him again. Tumambol ang puso ko nang ihagis niya sa akin ang booklet. At nang makita ko ang reaksyon sa mukha niya, madilim at namumula ang mga mata.

Tiningnan niya ako. Fists clenching. And lips pursing so tight.

I need to tell him. Kahit na parang nagbabaga ang mga mata niya sa akin “B-Babe..”

Biglang tumaas ang kamay niya at nagtitimping tinuro ako. “Don’t. f*****g. Call me, like that.”

I grimaced. My eyes even widened when I received his angry tone of voice--he even cursed at me.

Natigilan ako. Ginapangan ako ng takot sa dibdib ko nang masaksihan kong nanggigil niyang pinasadahan ng suklay ang sariling buhok gamit ang mga daliri. He stop and stared on the carpeted floor.

“Are you..pregnant?” may diin niyang tanong sa akin.

Napalunok ako ng wala sa oras nang marinig ko ang bagong boses na iyon. Pakiramdam ko ay hindi si William ang nasa tabi ko.

Hindi ako kaagad nakasagot sa kanya. Nahihirapan akong huminga na para bang numipis ang dumadaloy na hangin. I looked at the other direction and returned to him. Pakiramdam ko ay ginagalugad ang tiyan ko sa sobrang kaba.

“Buntis ka ba?” ulit niya. I still felt the caged anger in his deep voice.

I bit my lip. Hinawi ko ang nakatabing na buhok sa mata ko at inipit sa likod ng tainga. “Babe--” halos mapasigaw ako nang bigla akong hinawakan sa panga ni William at halos durugin ang mukha ko sa pagkakaipit sa kamay niya.

“Don’t you f*****g call me like that!” sigaw niya sa akin.

Sumabog ang dagundong sa dibdib ko at namilog ang mga matang nakatingin ako sa kanya. His grip was too hard. He moved so fast and didn’t see it coming.

Nanlilisik ang mga mata. Umiigting ang pangang nangangalit. He shaking. I felt it on my cheeks,pero hindi ko akalain na magagawa niya akong sigawan at hawakan nang ganito!

Hindi ako makapagsalita dahil ipit niya ang panga ko at bibig. Ang isang tuhod niya ay nakaluhod na sa kama. Halos nakaangat na ako.

“Are you pregnant?”

Nagtaas-baba ang dibdib ko. Lumandas ang luha habang nakatitig siya sa akin ng galit.

I cannot able to speak, so I nodded at him.

Bumilis ang paghinga niya. Dumiin ang pagkakaipit sa panga ko na sa pakiramdam ko ay madudurog na niya ako ng pinong-pino. I held on his wrist to stop him but he gripped more harder. Impit akong umuungol para pakawalan niya pero para siyang bingi at bulag na mas lalong nagagalit.

Nanginig ako sa takot. Isang sigaw at binalibag niya ako sa kama. Hindi agad ako nakakilos. Bigla ako nakaramdam ng hilo. Pumikit ako at inalu ang sarili, unti-unti akong lumuhod sa kama, pero hindi ko nagawa dahil bigla akong sinabunuta ni patalikod ni William. “W-William!”

“Tell me, kailan mo pa ako niloloko? After I f****d you?” nasasaktan ako sa sabunot niya sa akin pero mas nasasaktan ako sa salitang ginagamit niya sa akin ngayon.

Umiling ako, hinatak niya ulit ang buhok ko. “W-william..” naiiyak kong tawag sa kanya.

“Who f****d you whenever I was not around?”

Mabilis akong umiling.

“Did you do it here? In my own house?” asik niya.

Umiling ako ulit. “N-No. I-Ikaw lang, William--Ikaw lang..” my cries muffled on the pillow, nang walang galang niya akong sinubsob sa unan. Humawak ako doon sa takot na sasabunutan niya ako ulit.

Sumigaw siya ulit. Napaigtad ako nang may gamit siyang ibalibag at naglikha iyon ng malakas na ingay.

“I will kill you and your f*****g lover!!” pigil akong napasigaw nang hawakan niya ulit ako sa buhok at tinayo. He held me on my jaw once again. “Sino’ng nakabuntis sa’yo?!”

Hinawakan ko ang wrist niyang may ipit sa panga ko. Hindi makapaniwalang tanong at pinapakitang galit sa akin. “I-Ikaw! Ikaw ang a-ama ng dinadala ko--”

He was heaving too fast. Sandali niya akong tinitigan. I saw something flashed in his red eyes but it disappears so fastly and I failed to name it.

Binalibag niya ulit ako sa kama. Muli akong nakaramdam ng hilo.

“Stop lying to me! You’re a f*****g liar! Stop lying to me!” paulit-ulit niyang sigaw sa akin.

Kahit nahihilo pa ay sinikap kong makita at humarap sa kanya. Hilam ang mukha, “Hindi ako nagsisinungaling. Ikaw ang unang lalaki sa buhay ko, ikaw lang ang umaangkin sa akin!”

“Hindi sa akin ’yan!” malakas niyang sigaw.

Another tears escape from me. Sa ganitong paraan ba niya itatanggi ang anak niya? “We never used protection everytime we did it. Kaya bakit mo ko kinukwestyon?”

Isang hakbang siyang lumapit sa akin at dinuro ako. “Hindi kita mabubuntis. Hindi ako ang ama n’yan. You want to know why?”

Pigil ang hiningang nakatitig ako sa kanya. His jaw clenching so roughly.

“Because, I’m a..barren man..” hirap at halos hindi ko na gumalaw ang labi niya. “I’m a f*****g barren man, Paula. I cannot give you a c-child. Wala akong kakayahang bigyan ka ng a-anak..”

My lips parted. Tears rolling on my face. My heart is breaking Hindi..nagsisinungaling lang siya! Umiling-iling ako. Bahagya akong lumayo sa kanya. Ayos ’to ah, ngayon ko lang narinig ang ganyang rason para makatakas sa responsibilidad. Umiling-iling ako. “Hindi..hindi..”

“I was about to ask you. Last night. That maybe, after you graduated, I was willing to undergo tests if I could give you..a child using science. Because I was thinking..to spend the..the rest of my life..with you,”

Then maybe..someone..this child..kay Vergel.

“But you f*****g ruined it!!” binalibag niya ang gamit ko sa sobrang galit. Huli na at hindi na ako nakaiwas pa nang mahigpit niya akong hatakin sa braso ko at hinagis sa kama.

Pinatungan niya ako at sinakal!

Hinawakan ko siya sa mga braso niya at pilit na tinutulak--pero masyadong malakas at unti-unting dinidiin ang kamay sa lalamunan ko. “William!”

Hindi ko na siya kilala. Hindi na siya ang William na alam ko. His anger were so loud. So furious. I knew then, I cannot stop him like this.

“William, please..n-nasasaktan a-ako..”

“f**k!” galit niyang sigaw at saka umalis sa ibabaw ko.

Mabilis akong tumayo at sumiksik sa headboard. Niyakap ko ang sarili sa alam kong paraan na hindi na niya mahahawakan ulit.

He walked back and forth like a crazy man. Natatakot ako sa kanya. Ramdam na ramdam ko ang walang humpay na panginginig ng buong katawan ko. At nang lingunin niya ko, muli kong siniksik ang sarili sa sulok. Not wanting him to see me. He stared at me. Sandali lang iyon at kinuha ang mga gamit at pinaghahagis sa dingding. I gasped and closed my eyes habang pinapakinggan ang mga gamit na nasisira at nababasag. Kinuha niya ang lampshade at binasag iyon malapit sa akin, pagak akong ngumiwi nang maramdaman ang talim na dumaan sa noo ko.

Naramdaman kong tumigil siya. Tumahimik ang kwarto. Dahan-dahan kong dinilat ang mga mata ko, malapit sa harapan ko ay nakita kong hingal na nakatitig sa akin. Agad akong yumuko at nagtago para hindi niya makita ang mukha ko. Napaigtad na lang ako nang nayanig ang pintuan. He left me.

Narinig ko rin ang pagyanig ng gate sa baba.

He left me.

Nang tuluyang mapag-isa ay saka ko lang napakawalan ang sakit sa dibdib at malakas na iyak. Nahihilo ako at humahapdi ang noo.

Umiyak ako nang umiyak. Ang luha ko ay parang gripong hindi maapat. I was like a timed bomb and it came back to me. He cannot forgive me.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na umiyak. Nakita ko na lang ang pag-asul ng langit sa bintana. Hindi na ulit bumalik si William. Baka iyon na rin ang huling beses na makikita ko siya.

Wala akong plano. Lahat naman parang bombang sinaboy lang sa akin at ngayon ay inaapuyan ako.

Hanggang sa maramdaman ko na lang pagkirot ng puson ko na parang pinipilit ako sa sakit. Hinawakan ko iyon at ngumiwi na naman ako sa sakit.

“Ma’am Paula?” malayos na tinig akong narinig.

Gusto kong makita nang maayos ang lumapit sa akin sa kama pero hustong sumasakit ang puson ko!

Ang baby..ang baby..

Naramdaman ko ang pagyuko niya sa gilid ng kama at hinawi an g buhok ko. “May sugat ka sa noo mo..mag-isa ka lang ba--ano’ng masakit?” pag-aalala niyang tanong sa akin.

Pinagpawisan ako sa sobrang sakit at pilit na inaabot ang kamay niyang nasa pisngi ko. “A-art..ang b-baby ko..please, tulungan mo ko..”