บทที่ 08 ความหวัง

1281 Words

“กินซะ!” เธอสะลึมสะลือตื่นมาในช่วงเย็นพระอาทิตย์ใกล้ตกดินพบกับร่างหนาที่ยืนมองสภาพเธอข้างๆ เตียง พลางปาถุงยาใส่เธอ ร่างบางไม่ตอบแต่หยิบถุงมาขึ้นมาดู “เมื่อคืนฉันปล่อยใน ถ้าไม่อยากท้องก็กิน” ร่างหนาพูดจบแล้วเดินออกไปทันที เธอรีบหยิบยานั้นมาอ่านจนเข้าใจแล้วปฏิบัติตามทันที เธอเกือบลืมไปสนิทว่าเมื่อคืนมีอะไรกันกับเขาโดยที่ไม่ได้ป้องกัน ร่างบางทึ้งหัวตัวเองที่ลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ได้ เธอลุกขึ้นจากที่นอนเมื่อรู้สึกว่าตัวเองหายจากอาการปวดหัวแล้ว อาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงไปข้างล่างเพื่อหาอะไรทำแก้เบื่อ “ป้าพร หนูช่วยนะคะ” ร่างบางเดินตรงมาที่ครัวพลางเห็นพรแม่บ้านกำลังหั่นผักเตรียมอาหารเย็นแก่เจ้านาย “ไม่เป็นไรค่ะ คุณขวัญหิวแล้วเหรอคะ ป้าหาอะไรรองท้องให้ก่อน” พรยิ้มแล้วถามร่างบางด้วยความเอ็นดูเพราะปกติแล้วเธอคลุกคลีอยู่แต่กับผู้ชายในบ้านไม่เคยได้เห็นหญิงสาวนิสัยน่ารักแบบเธอมาคุยด้วยสักเท่าไหร่ “เปล่าค่ะ หนูอยากช่วย ให้หนูช่วยนะคะ” เธอยิ้มกลับให้พรแล้วทำสีหน้าอ้อนวอน “ค่ะ งั้นคุณขวัญหั่นผักนะคะ ป้าดูหม้อนี่ก่อน” พรยื่นมีดส่งต่อให้เธอแล้วหันกลับไปทำอีกฝั่ง “ป้าพรอยู่ที่นี่นานแล้วเหรอคะ” “ป้าอยู่พร้อมกับคุณหนูนั่นแหละค่ะ คุณหญิงให้ป้าตามคุณหนูมาจากบ้านใหญ่” “แล้วคุณหญิงเขาไม่มาเหรอคะ” เธอถามออกไปแววตามีความหวัง คุณหญิงคงจะหมายถึงแม่ของเขา “ไม่หรอกค่ะ ช่วงนี้คุณหญิงเขาไปดูงานที่ฝรั่งเศส” ร่างบางทำสีหน้าสิ้นหวังทันทีเมื่อทางออกกลับกลายเป็นทางตันเสียแล้ว “คุณหนูของป้าเขาเป็นคนยังไงเหรอคะ ป้าทนอยู่กับเขาได้เหรอ” ร่างบางถามด้วยความสงสัยว่าคนบ้านนี้สามารถรองรับอารมณ์ของเจ้านายกันได้ยังไงในขณะที่เธอพึ่งมาอยู่ไม่กี่วันยังไม่เข้าใจอารมณ์ของเขาสักนิด “คุณหนูของป้าเธอใจดีกับลูกน้องทุกคน แต่การกระทำอาจจะดูโหดไปหน่อย คุณขวัญทนๆ เธอหน่อยนะคะ เธอเป็นคนที่โดนเอาใจมาตั้งแต่เด็กแต่ลึกๆ แล้วจิตใจเธอเป็นคนดีนะคะ” “ไม่หน่อยมั้งคะ” ร่างบางพูดเบาๆ ให้ได้ยินอยู่คนเดียว เธอช่วยพรทำกับข้าวจนเสร็จแล้วขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบเพราะกลิ่นอาหารที่ติดเสื้อเธอ “กว่าจะลงมาได้ คิดว่าตัวเองเป็นคุณหญิงหรือไง” เสียงทุ้มที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอาหารพูดออกมาโดยที่ไม่ได้มองหน้าเธอ “ขอโทษค่ะ” เธอเอ่ยออกไปผ่านๆ เพราะไม่อยากจะทะเลาะกับเขาให้เสียบรรยากาศบนโต๊ะ ทั้งสองคนนั่งทานอาหารกันจนเสร็จร่างบางรีบเดินขึ้นห้องของเธอทันที เธอจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองแล้วรีบเข้านอนกลัวจะเข้าเรียนสาย แกร็ก ประตูถูกเปิดออกมาจากห้องของเธอเมื่อเวลาล่วงเลยไปกลางดึก ร่างบางลืมตาขึ้นไม่ได้หันไปมองแต่ยังคงข่มตาให้หลับต่อไปโดยที่ไม่ได้สนใจเขาที่มาใหม่ ที่นอนของเธอยุบลงเมื่อร่างหนาพาตัวเองลงมานอนกอดเธอจากข้างหลังไม่ได้จู่โจมทำอะไรเธอ ร่างบางเลยนอนหลับอย่างสบายใจ ตัดภาพมาที่ตอนเช้า ร่างบางลืมตาขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้เพราะวันนี้เธอมีเรียนเช้า หันไปมองข้างๆ กลับไม่พบร่างหนาที่นอนกอดเธอแล้ว เธอไม่สนใจแต่รีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาลงมายังชั้นล่าง “คุณขวัญทานข้าวก่อนไหมคะ” พรรีบเดินมาหาเธอเมื่อเห็นว่าร่างบางรีบวิ่งลงมาจากชั้นบน “ไม่เป็นไรค่ะ ป้าคะ แถวนี้มีแท็กซี่ไหมคะพอดีรถหนูจอดอยู่คอนโดค่ะ” “แถวนี้ไม่มีแท็กซี่หรอกค่ะ แต่คุณหนูสั่งให้นพไปส่งคุณขวัญแล้วค่ะ ทางนั้นค่ะ” พรชี้ไปนอกบ้านที่มีนพยืนอยู่ข้างรถคอยเธออยู่แล้ว “ค่ะ หนูไปนะคะ” เธอวิ่งขึ้นไปนั่งรถทันทีเธอกะว่าจะให้นพไปส่งเธอเอารถที่คอนโดก่อนเลยอยากรีบไปเพราะไม่อยากเข้าเรียนคาบเช้าสาย “ไปส่งที่คอนโดฉันนะคะ ฉันจะไปเอารถ” “นายให้ผมไปรับไปส่งคุณขวัญครับ” “ไม่ต้องก็ได้ค่ะ ฉันไม่หนีไปไหนหรอก ถึงหนีก็ไม่พ้น” ประโยคหลังเธอพึมพำออกมาเบาๆ เท่าที่ดูจากลูกน้องของเขาแล้วเธอสามารถประเมินได้เลยว่าเธอคงหนีได้ไม่พ้นกรุงเทพก็โดนลากกลับมาแล้วด้วยซ้ำ “ไม่ได้ครับ” “เฮ้ออ ชอบบังคับไม่ต่างกัน” เธอถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วมองทอดออกไปทางหน้าต่างรถ “คุณขวัญเสร็จแล้วโทรมาหาผมนะครับ ผมจะรอแถวๆ นี้” “ค่ะ” ร่างบางเดินลงจากรถตรงไปนั่งรวมกับเพื่อนในกลุ่มของเธอที่นั่งกันอยู่ครบทั้งสองคนยกเว้นพะพายที่ไปเรียนต่อต่างประเทศ “อีขวัญ เล่า!” ไม่ทันจะหย่อนตูดนั่ง เสียงแหลมของเกรซเอ่ยขึ้นแล้วมองหน้าคาดคั้นร่างบางทันที “มึงให้กูนั่งก่อนไหม” ร่างบางตอบเธอกลับไป “อะไรของพวกมึง จ้องหน้าเหมือนกูไปทำอะไรผิดมางั้นแหละ” ทั้งน้ำฟ้าและเกรซต่างพากันจ้องหน้าเธอเขม็งราวกับคนกำลังคาดคั้นความจริงจากนักโทษ “ก็เมื่อวานพัดมาตามขวัญจากพวกเราทั้งวันเลย” เสียงใสของน้ำฟ้าเอ่ยตอบเธอไป “...” เธอเงียบรอฟังเพื่อนพูดต่อ “มึงกับมันทะเลาะอะไรกัน” “เปล่า กูก็บอกอยู่ว่าเราเลิกกันแล้ว” “วันก่อนมึงสองคนยังดีๆ กันอยู่เลย เลิกกันทำไม มึงเล่ามาเลยนะ” “แค่ไปกันไม่รอด” ร่างบางก้มหน้าก้มตาโกหกเพื่อนไปไม่กล้าพูดความจริง “อีขวัญมึงไม่ใช่คนแบบนี้ มึงมีอะไรมากกว่านี้ใช่ไหม หรือว่าไอพัดมันนอกใจมึง” “เปล่า” “เออๆ เปล่าก็เปล่า สบายใจแล้วค่อยเล่า ไปเข้าเรียนได้แล้ว เดี๋ยวอาจารย์แม่ก็ดุอีก” เกรซละสายตาจากเพื่อนไม่อยากกดดันเธอรอให้เธอสบายใจแล้วค่อยเล่าออกมาเอง “ชีทเรียนของเมื่อวาน กูจดให้หมดแล้ว” “ขอบคุณนะเพื่อนรัก” ร่างบางส่งสายตาเป็นประกายให้เกรซแล้วแยกกับน้ำฟ้าไปเรียนตามคณะของตัวเอง “มึง กูกลับก่อนนะ ฝากบอกน้ำฟ้าด้วย” ร่างบางหลบหลังเสาใหญ่เมื่อเห็นว่าพัดแฟนเก่าของเธอกำลังเดินมาทางเธอ “ไม่กินข้าวกับพวกกูก่อนหรือไง” “ไม่แล้ว ค่อยวันอื่นนะ มึงอย่าบอกพัดนะว่าเจอกู บอกว่ากูไม่มาเรียนก็ได้ กูไปละ” เธอรีบสับเท้าออกมาจากคณะทันที เธอไม่อยากตอบคำถามของอดีตแฟนหนุ่มเขาสมควรที่จะหลุดพ้นจากเธอเพราะคิดว่าตอนนี้ตัวเองคงไม่ดีพอสำหรับเขาแล้ว “อีขะ...ขวัญ” เกรซเรียกเธอที่เดินหนีออกไปแล้วด้วยเสียงที่เบาลงเมื่อเห็นว่าแฟนเก่าของเพื่อนเดินใกล้เข้ามาแล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more