บทที่ 09 ยัดเยียด NC++
1326 Words
"ฉันขอกลับบ้านได้ไหม" ร่างบางเอ่ยถามนพที่กำลังขับรถกลับบ้านหลังใหญ่ของเจ้านายหลังจากที่พึ่งเรียนเสร็จ
"คุณขวัญต้องถามนายครับ"
"..." เธอนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรต่อ
รถหรูสีดำขับมาจอดบ้านหลังใหญ่ของเขา ร่างบางเดินลงจากรถแล้วกลับขึ้นไปยังห้องนอนของเธอ
"พี่วิน ขวัญขอกลับบ้านได้ไหม" ร่างบางเอ่ยถามเขาขณะที่กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่สองคน
"..." เขาไม่ตอบแต่หันมามองหน้าเธอนิ่ง
"ขวัญคิดถึงบ้าน" เธอมุ่ยหน้าลงทำหน้าให้สงสารที่สุดแก่เขาเพื่อขอความเห็นใจ
"เสาร์ อาทิตย์นี้ค่อยกลับ" ร่างหนาเอ่ยตอบแล้วกลับมาทานข้าวดังเดิม
"กลับเลยไม่ได้เหรอคะ"
"!!" ร่างหน้าเงียบอีกครั้งแล้วจ้องหน้าเธอ ร่างบางก้มหน้าลงทันทีเมื่อเผลอสบสายตาดุร้ายของเขา
"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอน้อมรับแต่โดยดี นั่งทานข้าวเงียบๆ
"ขวัญช่วยค่ะ" เธอเอ่ยบอกพรที่กำลังเก็บจานข้าวที่เขาและเธอพึ่งจะทานเสร็จ ไม่ค่อยอยากขึ้นไปสักเท่าไหร่เพราะเหมือนจะรู้ว่าตัวเองต้องเจอกับอะไร
"ไม่เป็นไรค่ะคุณขวัญ พึ่งเรียนเสร็จมาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะป้า ขวัญเบื่อๆ ด้วยค่ะ" เธอช่วยพรเก็บจานไปไว้ใครัว ปกติแล้วอยู่ที่คอนโดเธอมักจะชอบทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ตั้งแต่เธออยู่ที่นี่ก็ไม่ได้หยิบจับอะไรมากมากเพราะว่าแม่บ้านคอยทำให้เกือบทุกอย่าง
"คุณขวัญดูเหมือนคุณหนูมากเลยนะคะ ทำไมถึงทำเป็นทุกอย่างเลยคะ" พรเอ่ยถามร่างบางข้างๆ ที่กำลังช่วยเธอเช็ดจานแล้วนำไปคว่ำ
"แต่ก่อนขวัญชอบช่วยแม่เข้าครัวอยู่บ่อยๆ ค่ะ"
"ทั้งสวย ทั้งเก่งเลยนะคะ" พรเอ่ยชมเธอ ร่างบางหันมายิ้มกลับเล็กน้อยเชิงขอบคุณ ตั้งแต่มาอยู่บ้านใหญ่ของเขาเธอก็มีแค่พรที่คุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ เพราะคนอื่นในบ้านไม่คุยกับเธอ
หลังจากที่ช่วยพรทำอะไรเสร็จเธอเลยเดินเข้าขึ้นห้องของตัวเอง ยืนทำใจอยู่หน้าห้องสักพักแล้วเดินเข้าไป
"พี่วิน" ร่างบางเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่นั่งรอเธออยู่ปลายเตียงเป็นไปตามที่เธอคิดไว้เพราะความสัมพันธ์แบบนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องบนเตียง
"มัวแต่ทำอะไร" เสียงดุเอ่ยขึ้นแล้วหันไปมองเธอ
"ช่วยป้าพรค่ะ" ร่างบางเดินผ่านหน้าเขาไปอีกฝั่ง
"ไม่ใช่หน้าที่ของเธอ"
"ขวัญเบื่อค่ะ แค่หาอะไรทำ"
"เธอลืมหน้าที่ของตัวเองไปแล้วหรือไง"
"หน้าที่ที่พี่ยัดเยียดให้ขวัญ ขวัญไม่เคยลืมค่ะ" ร่างบางตอบสวนกลับไปทันที
"ไม่ลืมก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมาก" ร่างหนาพูดจบแล้วผลักเธอลงที่เตียงหนาของเธอ
"ขวัญยังไม่ได้อาบน้ำ" เธอเบือนหน้าหนีเขาไปอีกทางเมื่อร่างหนากำลังจะก้มลงมาจูบเธอ
เขาใช้มือสองข้างจับใบหน้าสวยได้รูปหันทางเขาแล้วมอบจูบแสนเเร่าร้อนโดยที่ไม่ได้ฟังคำพูดเธอสักนิด
มือสองข้างสอดเข้าไปในชุดบางบีบเคล้นนมสองเต้าด้วยความชอบใจ เขาไล่ตัวลงมาที่ซอกคอขาวนวลฝังรอยดูดลงไปจนแดงไปทั่วคอ
ไม่นานชุดบางสีขาวถูกถอดออกมาพร้อมกางเกงขายาวของเธอจนเหลือแค่บราตัวจิ๋วและแพนตี้น้อยที่ห่อหุ้มตรงส่วนนั้นไว้
ร่างหนามองดูเรือนร่างด้วยความพอใจ ตวัดสายตาขึ้นมามองเธอที่กำลังหน้าแดงเพราะความเขินอายต่อชายหนุ่ม
"ไม่ต้องปิด มันไม่มิด" ร่างหนาเอามือเล็กของเธอออกจากส่วนนั้นแล้วปลดบราของเธอเผยให้เห็นยอดปทุมสีชมพูอ่อนที่ตั้งตระหง่าตรงหน้าของเขา
ร่างหนาก้มลงไปชิมที่อกขาวอย่างไม่รีรอ
เธอไม่ได้ปฏิเสธจากสัมผัสของร่างหนากลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ยอมรับว่าเขาเก่งในเรื่องนี้มากสร้างแรงดึงดูดแก่เธอไม่น้อย
สัมผัสของเขาดูนุ่มนวลกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาจนเธอนึกรู้สึกเคลิ้มตาม
เขาจัดการถอนแพนตี้น้อยของเธอแล้วใช้ปากสัมผัสมันโดยรอบ สร้างความรู้สึกเสียวซ่านให้อีกฝ่ายจนเธอต้องหุบขาของตัวเอง
ร่างหนาใช้มือของเขาดันขาของเธอพาดไว้บนบ่าเพื่อให้มันแยกออกจากกันจากนั้นจึงรัวลิ้นสัมผัสที่ช่องทางรักอีกครั้งสร้างความแปลกใหม่ให้แก่เธอที่ไม่เคยได้รู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน
"อื้อ" เธอจิกผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อไล่ความเสียวที่กำลังมวลอยู่ในท้อง
ร่างหนาหยุดการกระทำของเขาลงกลางคันจึงทำให้หญิงสาวยกตัวมองหน้าเขาที่เหมือนตั้งใจจะแกล้งเธอ
"ฉันไม่อยากให้เธอเสร็จกับปากฉัน" ร่างหนาตอบออกไปแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด
เธอเบือนหน้าหนีไปอีกทางเมื่อชายหนุ่มกำลังฉีกซองเครื่องป้องกันด้วยปากแล้วจับใส่แก่นกายของเขาต่อหน้าเธอ
แก่นกายถูกถูไปมาที่ช่องทางรักของเธอโดยที่เกิดจากฝีมือของชายหนุ่ม
เขาดันความเป็นชายเข้ามาในช่องทางรักจนมิดลำ กดแช่มันไว้ครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยขยับมันไปตามจังหวะอารมณ์
"ซี๊ดดด แน่น" ร่างหนาทำหน้าเหย่เกแค่แปปเดียวแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปากเมื่อเห็นร่างบางกำหัวเตียงแน่น
"อื้อ พี่วิน" เธอทนกลั้นเสียงครางไม่ไหวจึงปล่อยออกมาพร้อมกับเรียกชื่อร่างหนา
เอวหนากระแทกเข้าไปเต็มแรงเมื่อได้ยินเสียงนั้นของเธอ
"อ๊าส์" เสียงสงครามรักของทั้งคู่ดังไปทั่วห้อง
ชายหนุ่มจัดการเปลี่ยนเครื่องป้องกันอันใหม่แล้วเริ่มบทรักของเขาและเธออีกครั้งจนร่างบางชิงนอนหลับไปเสียก่อน
เธอตื่นมาตอนเช้าไม่พบกับร่างหนาแล้ว ร่างบางพาตัวเองไปอาบน้ำเพื่อไปมหาลัย
"ขวัญ" เสียงพัดแฟนเก่าของเธอกำลังยืนดักรอเธอหน้าคณะ
"พัด!" ร่างบางเรียกชื่อเขาเบาๆ แล้วพยายามเดินเลี่ยงไปอีกทาง
"ขวัญ คุยกับพัดก่อน" ชายหนุ่มจับแขนเธอแล้วส่งสายตาอ้อนวอน
"..." เธอเงียบแล้วหันไปมองเขา
"นะ แปปเดียว" สายตาเว้าวอนของเขาทำให้ใจที่อ่อนไหวของเธอหล่นวูบ ยิ่งได้เห็นใบหน้าเศร้าของคนรักเธอยิ่งเจ็บปวดใจตาม
"อือ" ร่างบางเดินไปตามเขาไปยังหลังคณะที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน
"ขวัญ ตอนนี้เราเลิกกันจริงๆ เหรอ ทำไมขวัญต้องหลบหน้าพัด"
"..." เธอเบือนหน้าหนีเขา
"ขวัญไม่รักเราแล้วเหรอ" น้ำใสๆ เกาะที่ขอบตาของเขาเอ่อนองจนพร้อมที่จะปล่อยได้ทุกเมื่อ
"พัด ขวัญขอโทษจริงๆ" เธอพูดออกไปแต่ไม่ได้มองใบหน้าของชายหนุ่มเพราะกลัวใจของตัวเองจะร้องออกไปตามเขา
"อืม เข้าใจแล้ว" ชายหนุ่มปล่อยแขนเธอสองข้างยิ้มให้ทั้งน้ำตาแล้วเดินจากเธอไป
ร่างบางมองตามชายหนุ่มจนสุดสายตาเจ็บปวดลึกๆ ในหัวใจไม่แพ้เขา ความรักสองปีของเธอต้องจบลงเพียงเพราะความไร้สติจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เธอกินลงไปในชั่วข้ามคืน
ร่างบางเช็ดน้ำตัวเองแล้วเดินเข้าไปในคณะเพื่อเข้าไปเรียนต่อ ถ้าเธอไม่เข้าไปเรียนคลาสนี้คงไม่จบชีวิตินิสิตนักศึกษาปีสี่แน่เพราะเธอขาดมาเยอะแล้ว
- Writer
