บทที่ 07 ไม่คุ้ม NC++

1526 Words

“แวะทานข้าวก่อนได้ไหม ฉันหิวข้าว” ร่างบางหันไปพูดกับนพที่กำลังขับรถกลับไปยังบ้านใหญ่ เธอเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาจึงเอ่ยบอกไปเพราะสูญเสียพลังงานไปกับการช็อปปิ้งจนลืมความหิวไปชั่วขณะ “นายรอทานข้าวที่บ้านครับ” นพตอบเธอไปแล้วรีบเหยียบคันเร่งเพื่อไม่ให้เจ้านายรอนาน “ค่ะ” ใบหน้าเรียวแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายที่ต้องพบเจอกับคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด “นั่ง” เสียงทุ้มที่อยู่หัวโต๊ะเอ่ยสั่งเธอที่พึ่งจะเดินเข้ามาก่อนที่ร่างบางเดินไปนั่งเก้าอี้ลงอย่างว่าง่ายตามคำสั่ง แม่บ้านที่ยืนรอเธออยู่แล้วทำการตักกับข้าวให้เจ้านายและเธอทันที “ชักช้า” คำพูดดุของเขาเอ่ยขึ้นแต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจตักกับข้าวมาทานสบายใจ เธอนั่งทานเงียบๆ โดยที่ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรกับชายหนุ่มจนทานกันเสร็จร่างบางรีบเดินเข้าห้องตัวเองไปโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตูไว้ แกร็ก เสียงไขประตูดังขึ้นในยามกลางคืนหญิงสาวที่พึ่งจะนอนได้ไม่นานหันกลับไปตามเสียงที่ได้ยิน “พี่เข้ามาได้ไง” เธอเปิดไฟในห้องพบว่าเป็นธาวินที่พึ่งเดินเข้ามานั่งลงบนเตียงข้างๆ เธอ “เธอนึกว่าฉันจะให้เธอมาอยู่ใช้เงินฉันเล่นเหรอ” ร่างหนาควานมือไปปิดไฟ เชยคางหญิงสาวมาทางเขาแล้วประกบปากมอบจูบแสนเร่าร้อนโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว “อื้อออ” มือเล็กทุบอกแล้วดันให้คนตัวโตถอยห่างออกไป “อย่าขัดขืนฉัน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” เขารวบมือเธอทั้งสองข้างมาไว้เหนือหัวแล้วกดลงจมไปบนเตียงนอนกว้างทำให้ร่างบางตัวเริ่มอ่อนลงเมื่อได้สัมผัสจากรสจูบที่แสนชำนาญของเขา เขาลดตัวลงมาดมซอกคอขาวนวลพรมจูบไปทั่วลำคอจนร่างบางขนลุกชันเพราะความเสี่ยวซ่านที่เข้ามาแทนที่ “ถอดเสื้อออก” เขากระซิบไปที่หูของเธอแล้วขบเม้มใบหูเล็กจนเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ มือเล็กถอดเสื้อของเธอออกช้าๆ อย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ “ชักช้า แคว่กกก” ร่างหนาพูดจบแล้วฉีกเสื้อของเธอหลุดจนขาดรุ่ยทิ้งเศษผ้าราคาเกือบหมื่นลงบนพื้นห้องอย่างไร้ราคา สายตาที่เต็มไปด้วยความหิวโหยมองเนินนมของเธอผ่านบราตัวจิ๋วไม่กระพริบตา “อื้มมม” เขาจูบเธออีกครั้งพลางมือสองข้างซุกซนเข้าไปในบราตัวจิ๋วแล้วขยำมันด้วยความชอบและพึงพอใจไปกับสองเต้าที่พอดีมือ ร่างบางสติเริ่มเลือนหายไปจนมารู้ตัวอีกทีทั้งร่างกายของเขาและเธอเปลือยเปล่าเหลือเพียงแค่เนื้อที่แนบชิดกัน “ถุงยาง” ร่างหนาชะงักเมื่อเธอจับมือเขาก่อนที่จะสอดใส่เข้ามาในช่องรักของเธอแล้วเอ่ยถามถึงเครื่องป้องกันเมื่อร่างหนาไม่ได้ใส่มันไว้ “ไม่” เสียงปนหงุดหงิดตอบเธอออกไปเมื่อโดนคนตัวเล็กขัดใจ ไม่วายที่จะดึงมือของเธออออกแล้วสอดใส่แก่นกายเข้ามาในตัวเธอจนสุดลำ “ซี๊ดดดด อย่าเกร็ง” ชายหนุ่มร้องครางออกมาด้วยความเจ็บเมื่อช่องทางรักของเธอคับแคบและบีบแน่นแก่นกายของเขาเกินไปไปกับร่างบางที่เริ่มรู้สึกเกร็งตัวบวกกับความใหญ่ของแก่นกายเขา เธอลดความเกร็งของตัวจนใบหน้าคนตัวโตเริ่มแปรเปลี่ยนไป “อะ อื้ออ” ร่างบางส่ายสะโพกไปมาพลางพยายามปิดปากของตัวเองแน่นเพื่อไม่ให้มีเสียงน่าเกลียดเล็ดรอดออกจากปากเธอ “ครางชื่อฉัน” เขาดึงมือเธอออกแล้วบดขยี้ที่ช่องทางรักจนร่างบางบิดตัวไปมา “มะ ไม่ อื้อออ” เธอตอบเขาเสียงสั่นแล้วบิดมือตัวเองออกมาจากการเกาะกุมของเขามาปิดปากอีกครั้ง มืออีกข้างจิกไปที่ผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ไปหมดเพื่อระบายความเสียวของตัวเอง พั่บ พั่บ พั่บ ร่างหนาจับเอวเล็กกระแทกไม่ยั้งจากนั้นจึงหยุดการกระทำของเขาเมื่อใกล้สุดทางรัก ร่างบางชันตัวมามองหน้าเขาเมื่อเกิดอารมณ์ค้างขึ้นมา “ครางชื่อฉัน” เขาบอกจุดประสงค์ที่หยุดการกระทำอีกครั้ง เธอลอบมองใบหน้าเขานิ่งกดอารมณ์ของตัวเองที่กำลังโดนเขากลั่นแกล้ง “พะ พี่วิน ทำต่อ” เมื่อเห็นว่าเธอนิ่งเงียบไปเขาก็จับเอวหลวมมาบดขยี้อีกครั้งจนเธอเกิดทนไม่ไหวโพล่งพูดออกไปตามความต้องการของเขา ร่างหนายกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจกระแทกเข้าไปเต็มแรงจนร่างบางบิดตัวแล้วกระตุกร่างไปพร้อมกัน เขาจับเธอหันหลังชันเข่าขึ้นสองข้างจับเอวหลวมของเธอแล้วเสียบแก่นกายเข้ามาอีกครั้งจนร่างบางไม่ทันได้พักจากศึกที่พึ่งผ่านไปไม่กี่นาที พลางใช้แขนทั้งสองข้างแอ่นสะโพกของเธอแล้วกดเน้นแก่นกายเข้ามาจนสุดลำ พั่บ พั่บ พั่บ เสียงเนื้อแนบเนื้อกระทบกันเกิดขึ้นอีกครั้งร่างบางควานมือหาที่ยึดกับหัวเตียงแล้วกำมันไว้แน่น “อ้ะ!” มือหนาเลื่อนมาบีบขย้ำนมของเธอพลางกระแทกแก่นกายที่จุดเชื่อมของสองคนเข้ามาไม่ยั้ง “อ่าส์” เสียงปลดปล่อยของทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมกันอีกครั้งเมื่อบทรักเดินไปสุดทาง น้ำรักสีขาวขุ่นที่เกิดจากเขาปล่อยเข้าไปในตัวเธอทุกหยดหยาด ร่างบางปล่อยตัวนอนบนเตียงด้วยความหมดแรงแต่อีกคนกลับพลิกตัวเธอหันมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งแยกขาทั้งสองข้างออกแล้วดันแก่นกายของเขาเข้ามาอีกครั้ง “ขวัญเหนื่อยแล้ว” เสียงหอบหายใจแรงเอ่ยห้ามคนตัวโตที่กำลังจะเริ่มบทรักขึ้นอย่างไม่หยุดพัก “ฉันยังได้ไม่คุ้มกับสองล้านที่เสียไป...” ร่างหนาก้มลงมากระซิบประโยคนั้นข้างหูเธอแล้วบรรเลงบทรักต่อไม่สนใจเสียงหอบของหญิงสาวสักนิด ตัดมาที่ตอนเช้า ครืดดดด ครืดดดด เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ร่างบางไม่ลืมตาแต่ใช้มือของเธอควานหาโทรศัพท์เจ้ากรรมที่โทรมารบกวนเธอจากหัวเตียงแทน “อีขวัญ มึงไม่มาเรียน เป็นอะไร” ปลายสายกรอกเสียงแหลมออกมา เธอลืมตาแล้วมองไปยังเวลาในโทรศัพท์ที่บ่งบอกว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้วซึ่งวันนี้เธอมีเรียนคาบเช้าด้วย “เปล่า กูขี้เกียจ” เธอเอาโทรศัพท์มาแนบหูอีกครั้งแล้วเอ่ยตอบปลายสายไป “มึงพึ่งตื่น?” “อือ” เธอยอมรับออกไปโดยดี เมื่อคืนกว่าคนตัวโตจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระก็เป็นเช้าของอีกวันเสียแล้ว “มึงทะเลาะกับไอพัดเหรอ มันมาถามหามึงจากกูเนี่ย” “เปล่า” “เปล่าแล้วทำไมมันไม่โทรหามึงเอง” “ไม่ได้ทะเลาะ แต่เลิกกันแล้ว” “ห้ะ เลิกกันแล้ว เลิกเมื่อไหร่ อีขวัญมึงเล่ามาเดี๋ยวนี้” “ไว้กูค่อยเล่า แค่นี้นะ กูปวดหัว” ร่างบางวางสายเพื่อนของเธอแล้วใช้มือนวดขมับสองข้างเพื่อไล่อาการปวดหัวที่เริ่มก่อตัวขึ้น เธอทรงตัวให้ยืนตรงแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำมองดูสภาพตัวเองหน้ากระจกที่เต็มไปด้วยรอยที่เกิดจากฝีมือของเขา ‘เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นจากซาตานแบบเขานะ’ เธอถูรอยดูดที่ลำคอจนเกิดรอยแดงแทน น้ำตาใสๆ ไหลลงมาคิดน้อยใจที่ไม่สามารถเลือกชีวิตของตัวเองได้ “คุณขวัญจะทานข้าวเลยไหมคะ” ร่างบางเดินลงมายังชั้นล่างเมื่อท้องไส้เริ่มรู้สึกหิว “ค่ะ” เธอนั่งลงที่โต๊ะใหญ่คนเดียวกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อหาคนตัวโตเมื่อคืนที่ตื่นก็ไม่เจอเขานอนอยู่บนเตียงแล้ว “คุณหนูไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” พรเดินออกมาจากครัวแล้วเอ่ยบอกเธอเมื่อสังเกตเห็นว่าร่างบางกำลังมองหาใครสักคน “หนูไม่ได้หาเขาสักหน่อย” เธอตักข้าวมาทานแล้วตอบพรออกไป “ป้าคะ หนูขอยาแก้ปวดหน่อยนะคะ” “คุณขวัญเป็นอะไรเหรอคะ ให้ป้าเรียกหมอหรือเปล่า” “ไม่ต้องค่ะ หนูแค่ปวดหัวนิดหน่อย” “ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าไปหยิบยามาให้” พรเดินออกไปแล้วมาพร้อมกับกระปุกยาในมือวางตรงหน้าของเธอ ร่างบางจัดการกรอกยาแก้ปวดสองเม็ดใส่ปากตัวเองแล้วขึ้นไปบนห้อง วางหัวลงบนเตียงแล้วหลับลงอย่างเร็วเพราะฤทธิ์ของยา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more