จอมใจสีหราช

เสน่ห์แรง

‘ประกาศสงครามกันนะคะพี่ข้าวโพด คอยดูผิงผิงนะคะ’ เธอบอกเขาอยู่ในใจ

ดาริการีบเดินเข้าไปในอาคารเรียน ก่อนจะจัดการเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อย

“สารวัตรครับ มีสาวสวยคนหนึ่งมาแจ้งความว่า เธอหาทางกลับบ้านไม่เจอครับ และที่แน่ ๆ เธอบอกว่าเธอกำลังจะเดินทางไปที่ไร่สิงขรครับ แถมยังบอกว่าเป็นน้องสาวของสารวัตรด้วยครับ” คำบอกเล่าของร้อยเวรทำให้ข้าวโพดที่นอนเหยียดยาวอยู่บนที่นอน กระโดดเด้งขึ้นมายืนเต้นเหยง ๆ อยู่ในห้องพักของตัวเอง

“อะไรนะ” เขาตะโกนถามกลับไปในทันที

“ครับ เรื่องจริง ๆ ครับ สวยมาก เซ็กซี่มาก ๆ ครับ อุ้ย...”

“เดี๋ยว... ทำไมต้องบอกว่าเซ็กซี่” สีหราชถามสวนออกไปในทันที

“อ้าว... สารวัตรต้องมาดูเอาเองนะครับ ทั้งโรงพักตอนนี้นั่งน้ำลายย้อยกันหมดแล้ว น้องสาวสารวัตรจริง ๆ หรือครับ ผมขอเขียนใบสมัครเป็นน้องเขยเลย อ่อย... สวยเจ็บโคตร... ว้าว ๆ”

“ตอนนี้ เธออยู่ที่ไหน”

“โรงพักเรานี่แหละครับ สารวัตรอย่าเพิ่งรีบมานะครับ ขอชมความงามก่อน คนอะไรสวยมาก มาก มาก...”

“ผิงผิง...” สีหราชรีบใส่เสื้อผ้าทับเสื้อกล้ามและกางเกงบอกเซอร์ออกมาจากห้องนอนบนเรือนพักทันที เขาสตาร์ตรถแล้วรีบบึ่งมาตามถนนเพื่อไปยังสถานีตำรวจ

ดาริกาถอดเสื้อสูทของตัวเธอออกมาวางพาดไว้ที่เก้าอี้ เหลือไว้แต่เสื้อสีขาวเนื้อผ้าบางระแนบไปตามลำตัว เธอดึงยางรัดผมที่เกล้าขึ้นสวยปล่อยให้ผมสีดำขลับสยายลงมาเต็มแผ่นหลัง และสะบัดศีรษะเบา ๆ ปรายตาส่งยิ้มหวานยั่วยวนผู้ชายทุกคนที่นั่งอยู่บนโรงพัก

เธอหยิบลิปสติกสีแดงเข้มออกมาจากกระเป๋า แล้วจงใจเปิดหมุนมันขึ้นมา หันหน้าไปมองกระจกสีดำที่ติดโดยรอบทำเป็นกระจกส่องหน้า แล้วทาลิปสติกเคลือบลงไปบนริมฝีปากทันที ก่อนจะขบเม้มปากอย่างเซ็กซี่

“สวยหรือยังคะ” เธอหันหน้าไปถามตำรวจหนุ่มที่นั่งอ้าปากหวอมองใบหน้าสวย ๆ ของหญิงสาวตาไม่กะพริบ

“สวยมากครับ สวย ๆ สวย ๆ ...” เขาพูดเหมือนเพ้อ รอยยิ้มฉายชัดทั้งใบหน้าและแววตา มองเธอหวานเชื่อมหยดย้อย

“ผมจะออกเวรอีกไม่กี่นาทีเนี่ย ให้ผมไปส่งก็ได้นะครับ ไร่สิงขรของคุณพ่อสารวัตรสีหราชผมก็ไปบ่อย ๆ จำทางได้ถนัดเชียวครับ”

“ไม่รบกวนนะคะ คุณ... เออ... พี่สารวัตร...”

“เรียกผมว่าพี่มีนก็ได้ครับ อย่าเรียกสารวงสารวัตรอะไรเลย ผมเป็นแค่จ่าครับ” เขาทำเสียงลากยาว ส่งสายตากรุ้มกริ่มมาไม่หยุด

“แต่จริง ๆ จ่ามีนถามเมียที่บ้านหรือยังครับ ว่าไปส่งน้องเขาได้ไหม” นายตำรวจหนุ่มอีกคนเอ่ยขึ้นดักคอ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใกล้ ๆ จ่ามีนถึงกลับทำหน้ายักษ์เข้าใส่หมวดปราโมทย์ที่พูดจาสกัดดาวรุ่ง

“ไม่ยักรู้ว่า สารวัตรสิงห์มีน้องสาวสวยขนาดนี้ ผม...หมวดปราโมทย์ เรียกพี่โมทย์ก็ได้ครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอยื่นมือไปตรงหน้าเขา หมวดปราโมทย์รีบจับมือเธอ แล้วลูบไล้เบา ๆ

“มือคุณดาริกานิ่ม ๆ นะครับ” เขาส่งสายตามพร้อมกับท่าทางหน้าหม้อ

“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่พี่โมทย์ยังโสดไหมคะ” เธอเย้าเขากลับ

“โสดครับ โสดสนิท ไม่มีพันธะ ไม่มี้ ไม่มีจริง ๆ นะครับ”

สีหราชเดินผลักประตูเข้ามา พอเห็นภาพตรงหน้าถึงกับปรี๊ดแตก รีบกระชากมือของน้องสาวที่อยู่ในอุ้งมือของสารวัตรปราโมทย์ทันที

“ผิงผิงมาทำอะไรที่นี่” เขาถามเธอเสียงเขียว

“อ้าว... ผิงผิงแค่หาทางกลับบ้านเองนะคะ พอดีเดินออกมาจากโรงเรียน ก็เห็นสถานีตำรวจอยู่ตรงกันข้าม คิดไปคิดมา อ่านที่ป้ายด้านหน้า ตำรวจยินดีรับใช้ประชาชน ผิงผิงเลยมาขอความช่วยเหลือน่ะค่ะ” เธอแกล้งยั่วประสาทของเขา

 “ใครตามพี่คะ” เธอทำหน้าสงสัย ยกหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของพี่ข้าวโพดที่ตอนนี้ทำตาเขียวปั๊ด

“ผมเองครับ” ปราโมทย์ยกมือขึ้น

“เดี๋ยวพี่สิงห์มารู้ทีหลังจะพาลโกรธผมเปล่า ๆ ต้องรีบบอกก่อน แต่ว่าพี่สิงห์ครับ ให้ผมไปส่งน้องดาริกาที่ไร่สิงขรเองนะครับ” ปราโมทย์รีบขันอาสา ยื่นมือส่งให้กับเธอได้จับ ผิงผิงรีบจับแล้วลุกขึ้นยืน

“ไม่รบกวนนะคะพี่โมทย์ขา ถ้าหากว่าพี่โมทย์จะไปส่งผิงผิงที่ไร่”

 “ไม่! ไม่รบกวนเลยครับ ยินดีและก็ดีใจม้าก... มาก” ปราโมทย์ส่งสายตายิ้มหวานออกมาตลอดเวลา

สีหราชยิ้มให้หมวดปราโมทย์แบบเย็น ๆ เขาหยิบเสื้อสูทที่วางพาดไว้ที่เก้าอี้ ก่อนจะคลี่ออกสวมคลุมไหล่ของเธอเอาไว้ในทันที

“กลับบ้าน” เขากระชากข้อแขนของเธอ ผิงผิงสะบัดข้อมือกลับทันใดเช่นกัน ก่อนจะหันหน้าไปอ้อนผู้หมวดปราโมทย์

“พี่ข้าวโพดคะ ให้พี่โมทย์ไปส่งผิงผิงก็ได้ค่ะ เราจะได้ทำความรู้จักกันเพิ่มมากขึ้น อีกอย่างผิงผิงมาอยู่เมืองไทยยังไม่มีเพื่อนเลยสักคน”

“อ๋อเหรอครับ... ผมอาสาเป็นเพื่อนให้เลยครับ แหม... โคตรดีใจเลยที่ได้เป็นเพื่อนของคุณผิงผิง”

“ไม่ต้อง พี่ไปส่งเอง” เขาหันไปทำตาขวางเข้าใส่หมวดปราโมทย์ที่ตอนนี้หุบยิ้มลงทันที จ่ามีนหัวเราะขึ้นมาดังหึ ๆ

“เสียดายจังเลยค่ะ พี่จ่ามีนและก็พี่โมทย์ ผิงผิงสอนอยู่ที่โรงเรียนตรงข้ามนะคะ โอกาสหน้าคงได้เจอกันอีก”

“ขอเบอร์หน่อยสิครับคุณผิงผิง”

“ว้า... ยังไม่ได้ซื้อโทรศัพท์เลยค่ะ ไว้ผิงผิงแวะมาหา แล้วเอาเบอร์มาให้นะคะ” เธอยิ้มพร้อมกับทำตาเล็กตาน้อยให้เขา

“ครับ ๆ โชคดีนะครับ คุณผิงผิง อ่อย...” หมวดปราโมทย์มองตามร่างของหญิงสาวที่กำลังถูกพี่ชายดึงมือให้เดินตาม

เธอยังไม่วายหันหน้ามาโบกมือลาสองหนุ่มในเครื่องแบบ และส่งยิ้มมาให้แบบน่ารัก

สีหราชกดปลดล็อกรถ ปิ๊บ... ก่อนจะกระชากเปิดประตู พร้อมกับหันมาพูดกับน้องสาวแบบขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ขึ้นรถ”

“คะ” เธอช้อนสายตามองเขาแบบสงสัย

“ก็พี่ข้าวโพดไม่ว่าง และก็ไม่อยากดูแลผิงผิงเอง จริง ๆ แล้ว ให้พี่หมวดโมทย์เขาไปส่งผิงผิงก็ได้” เธอทำสะบัดสะบิ้งแต่ก็ยอมขึ้นรถแต่โดยดี ในใจตอนนี้ยิ้มพราวด้วยความดีใจที่ชนะพี่ข้าวโพดไปอีกก้าว และได้เห็นเขาทำอารมณ์เสีย ๆ เข้าใส่ แสดงว่าพี่ชายสนใจเธอ

เขาปิดประตูตามหลังเธอโครมใหญ่ ดาริกาถึงกลับตกใจ แต่ก็ยังคงนั่งนิ่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

พี่ชายพอขึ้นนั่งประจำที่ได้ก็รีบกระชากรถออกไปในทันที ดาริกาออกอาการตกใจกับความเร็วที่เขาตะบึงห้อเหยียบกระทืบไปเพิ่มความเร็วให้กับรถ หญิงสาวรีบคาดเข็มขัดนิรภัยทันใด