หลิวพี่รักนะ

1259 Words

สีหราชเดินหน้าตึง ๆ มาขึ้นรถ แต่พอนึกได้เขาก็หันมายิ้มให้กับคนรัก แต่มนัสวีย์ไม่พูดอะไร เธอกลับนั่งนิ่งหลับตาลงไป แต่ภายในใจครุ่นคิด “พี่ชายกับน้องสาว ทำไมต้องจูบกันแบบดูดดื่มด้วยคะ” น้ำเสียงที่ไม่พอใจเอามาก ๆ เอ่ยขึ้น หลังจากที่นั่งรถไปได้สักครู่ใหญ่ ๆ แล้ว ตอนที่สีหราชกำลังเลี้ยวหัวรถเข้าไปในเขตบ้านพักของมนัสวีย์ “หลิวเห็นหรือ?” สีหราชถามด้วยความตกใจ “ค่ะ ถ้าหลิวไม่เห็นก็คือไม่มีอะไรเกิดอย่างนั้นหรือคะ” เธอหันไปสบตากับเขาตอนที่รถยนต์จอดหยุดสนิทที่หน้าบ้าน “หลิว” สีหราชจับมือของคนรักเอาไว้ทันที แต่เธอสะบัดมือของเธอออกอย่างแรง “ยังไงคะ พี่สิงห์จะพูดอะไร” หลิวทำน้ำเสียงหมางเมิน “หลิวพี่รักหลิวนะ อีกอย่าง ผิงผิงยังเด็ก” “เด็กหรือคะ ยี่สิบสองปีไม่เด็กแล้วละมั้งคะ” เธอเถียงเขากลับมาทันที “แต่สำหรับพี่ ผิงผิงคือน้องสาว” “แต่ผิงผิงเธอคิดอย่างนั้นกับพี่หรือเปล่าคะ หลิวไม่รู้เรื่องราวอะไรที่พี่สิงห์สัญยงสัญญาเอาไว้ในตอนเด็ก ๆ หรือตอนไหน ๆ” เธอมองตอบเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวด “แต่หลิวขอทบทวนค่ะ เรื่องที่เราจะแต่งงานกัน” มนัสวีย์กระชับสายกระเป๋าแน่น ก่อนจะใช้อีกมือขยับเพื่อเปิดประตู “เฮ้ย... หลิวได้ยังไง ทำไมพูดออกมาแบบนี้” สีหราชเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ เขากระชากแขนของเธอเอาไว้ทันที ก่อนจะกอดกระชับร่างเล็ก ๆ ที่เริ่มสั่นเทาแล้วทำน้ำตาคลอ “พี่ไม่ยอม เราจะทำทุกอย่างตามกำหนด แล้วพี่จะคุยกับผิงผิงเอง” มนัสวีย์ผลักหน้าอกของเขาออกทันที “ผิงผิงไม่ใช่เด็กสาวที่พี่สิงห์จะจัดการเธอได้ง่าย ๆ หรอกนะคะ อีกอย่างถ้าพี่ยังเคลียร์ตัวเองไม่แน่ชัด หลิวก็ต้องถามใจตัวเองด้วยเหมือนกัน” “เราสองคนรักกันไม่ใช่หรือ หลิวต้องเชื่อใจพี่” เขาโอดครวญ “แต่สิ่งที่หลิวเห็น พี่ไม่เห็นผลักไสผิงผิงเลย พี่สิงห์ก็รู้ว่าหลิวเกลียดการนอกใจที่สุด” “แต่พี่ไม่ได้นอกใจหลิว” “กลับมาจากสัมมนาเราสองคนค่อยคุยกันใหม่ค่ะ ตอนนี้บอกตรง ๆ หลิวยังไม่พร้อม” เธอพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ “หลิว ไม่เอาสิ อย่าทำแบบนี้ เราต้องพูดกันให้จบคืนนี้” สีหราชจับมือของคนรักเอาไว้แน่น สายตาเต็มไปด้วยคำขอโทษ “ไม่ค่ะ” เธอสะบัดออกอย่างแรงอีกครั้ง ก่อนจะทำหน้าตึงขึ้นมาอีก เชิดหน้าสูดหายใจเข้าลึก ๆ “หลิวไม่พร้อมที่จะคุย พี่กลับไปจัดการตัวเองให้ชัดเจนนะคะ หากว่าพี่เลือกหลิว จะไม่มีผิงผิงในชีวิตของเราทั้งคู่” มนัสวีย์พูดทิ้งท้าย ก่อนจะเปิดประตู แล้วเดินหายเข้าไปในบ้านพัก “บ้าจริง ๆ” สีหราชสบถออกมา ยกมือขึ้นทุบไปที่พวงมาลัยของรถอย่างแรง นึกไปถึงใบหน้ายียวนของดาริกาแล้ว และการกระทำของเธอที่จู่โจมเขาที่หน้าห้องน้ำแล้ว ถ้าเขาเป็นหลิวก็คงปรี๊ดแตกเหมือนกัน สีหราชรีบหยิบมือถือ ก่อนจะส่งข้อความเข้าไปหาหญิงคนรัก “หลิวจ๋าให้พี่นอนด้วยนะคะคนดี เราต้องเคลียร์กัน อีกอย่างพรุ่งนี้พี่จะได้ไปส่งหลิวขึ้นรถด้วย” “...............” ไม่มีคำตอบใด ๆ ตอบกลับมา สีหราชนั่งรออยู่ในรถจนเกือบชั่วโมง ก่อนที่ไฟฟ้าในห้องนอนของมนัสวีย์จะดับลงเขาขับรถตรงกลับไปที่บ้านพักด้วยหัวใจห่อเหี่ยว “ยายจอมยุ่ง หาเรื่องให้พี่แท้ ๆ คอยดูนะจะจัดการให้” เขานึกไปถึงน้องสาวคนสวยที่สร้างเรื่องให้กับเขาแล้วก็อารมณ์เสีย กริ้ง... กริ้ง... กริ้ง... มือถือของสีหราชดังขึ้น “หวัดดีครับแม่” “จะแปดโมงอยู่แล้ว ถึงไหนแล้วข้าวโพด” ไก่ถามออกไปแบบรีบเร่ง “เข้าไร่มาแล้วครับ” เขารีบตอบพร้อมกับถอนหายใจ พอขับรถเข้ามาถึงหน้าบ้าน ก็เห็นดาริกากำลังยืนอยู่กับเด่นนภาที่หน้าบ้าน ป้าไก่กำลังจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้กับหลานสาวคนเก่งอยู่ “สวยแล้ว หลานสาวป้า” ไก่ยิ้มหน้าบาน “ตำรวจไทยเนี่ยเขาต้องตรงเวลานะ” ไก่เหน็บลูกชายทันที “แปดโมงหนึ่งนาทีนะแม่” เขาส่ายหน้านิด ๆ ยิ้มให้กับแม่ ก่อนจะสวมกอดแน่นแล้วหอมแก้มหนักสองสามที “ไปส่งน้องด้วย แล้วพากลับมาส่งบ้านนะ เออ... ผิงผิงจำทางไว้นะลูก ต่อไปต้องขับไปเอง” ป้าไก่หันไปสั่งหลานสาว “ค่ะ ผิงผิงจะพยายาม” เธอยิ้มกว้าง แต่พอหันมาเห็นใบหน้าบึ้ง ๆ ของพี่ข้าวโพดแล้วก็ต้องหุบยิ้ม “ไปกันได้แล้ว” ไก่ไล่หลัง พร้อมกับโบกมือให้ทั้งสอง “ขอบคุณนะคะที่พี่ข้าวโพดสละเวลามาส่ง แล้ววันนี้ไม่ต้องทำงานหรือคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงสดใส ข้าวโพดหันมาทำหน้าเข้ม ๆ ใส่น้องสาว นึกในใจว่าดาริกาแกล้งลืมเรื่องเมื่อคืนหรือเปล่า แต่สำหรับเขาเรื่องของมนัสวีย์และดาริกามันตีอยู่ในหัวของเขาเต็มไปหมดจนนอนไม่หลับ “ลา... พรุ่งนี้พี่ถึงจะทำงาน” “ว้า นึกว่าพอส่งผิงผิงเสร็จจะได้ไปดูที่ทำงานของพี่สิงห์สักหน่อย” “ใครใช้ให้เรียกชื่อพี่สิงห์” เขาหันมาทำหน้าเข้มอีกครั้ง “อ้าว... พี่หลิวยังเรียกได้เลย พี่สิงห์คะ พี่สิงห์ขา...” ดาริกาทำเสียงยานคาง “เรียกพี่ข้าวโพดเหมือนเดิม จำเอาไว้นะ ผิงผิงเป็นได้แค่น้องสาว” เขาพูดตัดเยื่อใย หนักใจไม่หายเรื่องที่มนัสวีย์พูดเอาไว้ก่อนจากกันเมื่อคืน “ค่ะ” ผิงผิงรับปากเสียงยาว ก่อนจะหันมองตรงไปข้างหน้า กำมือที่ซุกอยู่ในกระเป๋าแน่น “เกลียดผิงผิงมากหรือคะ” น้องสาวหันหน้าไปถามเขา นัยน์ตาตัดพ้อ “ผิงผิง... มันคนละเรื่อง พี่กำลังจะแต่งงาน แล้วเรื่องเมื่อคืนทำให้หลิวเขาโกรธพี่มาก” “หึงหรือคะ ผิงผิงมีอะไรน่าหึง ถ้ารักกันจริง ก็ต้องเชื่อใจกันสิคะ” “เลิกยุ่งเกี่ยวกับพี่นะ ไม่งั้นอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน” “พี่ข้าวโพด” ผิงผิงถึงกลับอึ้งไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของเขา ‘ใจร้ายที่สุดเลย’ เธอโอดครวญอยู่ในใจ ทำหน้าเง้าออกมาอย่างชัดเจน สองคนนั่งเงียบกันไปตลอดเส้นทาง “ถ้าพี่ข้าวโพดไม่เต็มใจจะมาดูแลผิงผิง ผิงผิงจะจัดการตัวเองได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” เธอรีบยกมือไหว้ และลงรถไปในทันทีตอนที่เขาจอดรถสนิท “ผิงผิง” เขากดกระจกลง แล้วเรียกเธอ “คะ” “งั้นพี่กลับเลยนะ หาทางกลับบ้านเอาเอง เดินทางจากอเมริกาถึงเมืองไทยได้ แล้วกะอีแค่เชียงใหม่เมืองเล็ก ๆ จากโรงเรียนนี้ไปถึงบ้าน คงไม่ใช่ปัญหา” พูดจบพี่ข้าวโพดก็ออกรถไปอย่างเร็วทิ้งให้น้องสาวยืนหน้าง้ำอยู่ตรงนั้น มองรถยนต์ของพี่ข้าวโพดที่แล่นออกไปจนลับตา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more