2 ขอโทษ
1066 Words
หลังจากที่รถคันหรูขับออกไปจนสุดสายตา เจ้าของร่างเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่ก็ผละสายตาเดินตรงเข้าไปยังภายในบ้านหลังเล็กของตัวเองที่ภายในมีแต่ความเงียบงันเหมือนเคย เพราะเธออยู่บ้านหลังนี้คนเดียวมาโดยตลอด สองเท้าบางก้าวตรงไปที่ห้องของตัวเองในทันที ซึ่งในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าเล็กก็ดังขึ้นทำให้มือเรียวเลื่อนลงไปหยิบขึ้นมามองดู
ข้อความ
อิงฟ้า : ขอบคุณที่วันนี้ไปเป็นเพื่อนฉันนะ
ดวงตากลมใสยืนนิ่งจ้องมองข้อความที่ถูกส่งเข้ามาอยู่อย่างนั้นก่อนที่ภายในหัวเล็กจะมีภาพสายตาคมของใครอีกคนที่เธอได้เจอวันนี้แล่นเข้ามา
'อยู่นิ่ง ๆ สิจอร์แดน อย่าขยับ'
'ฉันเมื่อย'
'อีกแป๊บเดียวจะเสร็จแล้ว'
'...'
'อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เราบอกให้ยิ้มไง'
'...'
'จอร์แดน'
' (:'
'ต้องแบบนี้สิ ^^'
'หึ'
เรียวปากเล็กเม้มปากแน่นเข้าหากันในทันที หลังจากที่อยู่ ๆ ภาพความทรงจำในวันวานก็ฉายเข้ามาในหัวเล็ก มือสวยค่อย ๆ เลื่อนลงไปเปิดลิ้นชักหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา ซึ่งมันก็คือภาพวาดแรกที่เธอตั้งใจวาดมันมากที่สุดให้กับเขาที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเธอ และเธอเองก็เป็น...แฟนคนแรกของเขาเช่นกัน
"เราขอโทษนะ...จอร์แดน"
ขณะที่ร่างเล็กกำลังยืนรู้สึกผิดกับสิ่งที่เคยตัดสินใจทำลงไปในวันวาน
ครืดดดด ~
เสียงโทรศัพท์ของซัมมายด์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้หญิงสาวผละสายตาจากรูปภาพที่อยู่ตรงหน้า เหลือบไปมองชื่อสายเรียกเข้าที่โทรเข้ามา แล้วใบหน้าใสก็ต้องชะงักไปด้วยความรวดเร็ว
คุณหมอธีระธร
ติ้ด!
นิ้วเรียวไม่รอช้าที่จะกดรับสาย
"สวัสดีค่ะคุณหมะ..."
(ซัมมายด์ รีบมาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้)
"ค...คะ?"
(พ่อเรามีอาการแทรกซ้อน รีบมา!)
"ดะ...ได้ค่ะ!" ว่าแล้ว ร่างเล็กก็ทิ้งความสนใจทุกอย่างรีบตรงไปยังโรงพยาบาลรัฐบาลที่อยู่ไม่ไกลในทันที
@โรงพยาบาล
ตึก
ตึก
ซัมมายด์รีบสาวเท้าเข้าไปยังห้องผู้ป่วยรวม ก่อนจะชะงักไปกับภาพตรงหน้า ภาพของชายวัยกลางคนที่มีเครื่องมือแพทย์มากมายล้อมร่างกายเอาไว้ โดยมันเป็นภาพที่ค่อนข้างสะเทือนใจคนเป็นลูกอย่างมาก
"พ่อ..." เรียวปากเล็กขยับเอ่ยเสียงสั่น ทำให้หมอเจ้าของไข้ที่เห็น ผละจากร่างชายวัยกลางคนตรงไปหาร่างบางที่ยืนอยู่
"มาแล้วเหรอ"
"มันเกิดอะไรขึ้นคะ"
"พ่อเรามีภาวะแทรกซ้อน"
"ฮ...ฮึก"
"..." หมอวัยกลางคนก็นิ่งจ้องมองเด็กสาวที่ยืนร้องไห้อยู่ด้วยความเห็นใจ
"มันรุนแรงมากไหมคะ ฮึก ทำไมถึงต้องมีเครื่องมือมากมายแบบนั้น..."
"มันก็..."
"...อยู่ในช่วงอันตรายอยู่เหมือนกัน"
"ฮึก"
"เราอยู่กับพ่อเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาคุยเรื่องนี้แล้วกัน หมอมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบด้วย"
"ค่ะ" เจ้าของใบหน้าใสพยักหน้ารับรู้ หมอวัยกลางคนจึงเดินออกไป ปล่อยให้หญิงสาวตัวเล็กได้อยู่กับพ่อเธอเพียงลำพัง
"ฮึก...พ่อคะ" ซัมมายด์ไม่รอช้าที่จะรีบเคลื่อนเข้าไปจับมือหนาของคนเป็นพ่อด้วยความเจ็บปวด ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับพ่อของตัวเอง
"เจ็บมากไหมคะ ฮึก ทนหน่อยนะคะ พ่อจะต้องหายนะ" ปากเล็กร่ำไห้บอกคนตรงหน้า เธอรู้ดีว่าพ่อของเธอทรมานมากแค่ไหนกับโรคไตวายที่เป็นอยู่ แต่เธอก็ยังอยากให้พ่อของเธอสู้ต่อ เพราะในชีวิตนี้...เธอมีพ่อแค่คนเดียวที่เป็นทุกอย่างของเธอ
"ซัมจะทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อหาย กลับมาอยู่ด้วยกัน อดทนนะคะ เชื่อซัมนะ ฮึก เชื่อหนูนะ..."
อีกด้าน
"มันมาแล้ว" เสียงลูเซียโน่เอ่ยขณะที่กำลังนั่งอยู่ภายในร้านเหล้าโซนวีไอพี โดยร่างสูงที่ถูกจ้องมองก็เดินเข้าไปนั่งยังที่นั่งประจำของตัวเองด้วยสีหน้าราบเรียบ
"ไง ไอ้คุณชายหมอ" พายุแสยะยิ้มทักทายคนที่เข้ามานั่งใหม่ ทว่าจอร์แดนก็นั่งแสดงสีหน้านิ่งเรียบไม่ตอบพร้อมกับหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่ม
"มีเข้าเวรตอนสิบโมงไม่ใช่หรือไง" ลูเซียโน่ถาม
"อืม"
"แล้วมาแดกเหล้าแบบนี้ เดี๋ยวก็วินิจฉัยโรคคนไข้ผิดหรอก"
"กูไม่ได้โง่เหมือนมึง"
"ไอ้เหี้ยจอร์แดน! ไอ้เวร..." มาเฟียหนุ่มพึมพำด้วยท่าทีเอาเรื่องไม่จริงจังใส่เพื่อนตัวสูงที่นั่งอยู่ พายุที่ได้ยินแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
"หัวเราะเหี้ยไรไอ้เหี้ยพายุ" ลูเซียโน่หันไปเอาเรื่องเพื่อนอีกคนแทน
"หัวเราะมึงไง ชอบหาเรื่องโดนมันด่า"
"สัส!" ปากหนายังคงสบถออกมา ทว่านักศึกษาแพทย์หนุ่มก็ไม่คิดสนใจยังคงหยิบแก้วเหล้าตรงหน้ายกกระดกดื่มต่อเนื่องไม่หยุด
"เฮ้ยเบาหน่อย เดี๋ยวเข้าเวรไม่ไหวหรอก" พายุออกปากเตือน ผิดกับลูเซียโน่ที่แสยะยิ้มออกมา
"เหล้าแค่นี้ มึงคิดว่าจะทำอะไรมันได้?"
"..." พายุก็นิ่งอย่างยอมรับความจริงว่าจอร์แดนสามารถดื่มเหล้าได้ไม่ต่างจากน้ำเปล่า แม้บุคลิกภายนอกจะดูเป็นคุณชายหมอ แต่ในความเป็นจริง...มันไม่ใช่แบบนั้นเลย จอร์แดนไม่ได้เป็นคุณชายอย่างที่หลายคนคิด
"ถึงแบบนั้นก็เถอะ วันนี้มึงดูดื่มเยอะกว่าปกตินะเว้ย มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" พายุมองหน้าถามเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าสงสัย เพราะอีกคนที่ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว เอาแต่นั่งเงียบยกแก้วเหล้ากระดกดื่มไม่หยุด
จอร์แดนที่ถูกถามไถ่ก็นั่งนิ่งไม่ตอบ ใบหน้าหล่อเอาแต่จ้องมองไปยังขวดเหล้าที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าราบเรียบ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ราคาแพงที่วางอยู่ไม่ไกลจะดังขึ้น
ครืดดดด ~
อิงฟ้า
"อิงฟ้าโทรมาว่ะ...มึงไม่รับเหรอ?" ลูเซียโน่ที่เห็นชื่อสายเรียกเข้าที่โทรเข้ามาพอดีเอ่ยถาม จอร์แดนก็นิ่งแสดงสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกไม่ตอบกลับคนเป็นเพื่อนพร้อมกับหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดกดื่มอีกครั้งโดยที่ไม่คิดจะกดรับสายหรือสนใจอะไรคนที่พยายามโทรเข้ามาแม้แต่น้อย
- Writer
