1 อึดอัด
1292 Words
ผ่านไปสักพัก
"แฟนเธอคงไม่มาแล้วละ" เสียงมะปรางหันไปเอ่ยพูดกับอิงฟ้าที่นั่งอยู่
"อืม คงจะเหนื่อยจากการทำงาน" ร่างสวยก็ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ
"ก็นะ เป็นถึงว่าที่หมอเลยนี่ แถมยังเป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลชั้นนำขนาดนั้นอีก"
"จริง ว่าแต่แฟนเธอยังเรียนไม่จบอีกเหรอ" เพื่อนอีกคนเอ่ยพลางมองหน้าอิงฟ้า
"อืม ปี 6 แล้ว ก็นักศึกษาแพทย์อะเนอะ"
"เรียนโหดจริง"
"แต่ก็มีอีกคนนะ...ที่ยังเรียนไม่จบ" อยู่ ๆ มะปรางก็พูดขึ้นพร้อมกับหันไปจ้องมองซัมมายด์ที่นั่งเงียบอยู่
"ปีไหนแล้วนะซัมมายด์"
"อะ...อ้อ ปี 4 น่ะ"
"โอ๊ะ งั้นเทอมนี้ก็จบแล้วสิ"
"อืม"
"นี่เธอยังเรียนไม่จบอีกเหรอซัมมายด์ พวกฉันจบมาได้สองปีแล้วนะ" เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยพลางมองไปยังร่างบางด้วยแววตาเย้ยหยันเล็กน้อย
"พอดีเรามีปัญหาที่บ้านน่ะ เลยดร็อปเรียนไปสองปี" เจ้าของใบหน้าใสตอบ
"อ๋อ ปัญหาอะไรล่ะ?" ทันทีที่เพื่อนคนนั้นถามจบ คนตัวเล็กก็ชะงักนิ่งก่อนจะค่อย ๆ ยิ้มบาง ๆ ตอบ
"ปัญหาส่วนตัวน่ะ เราไม่สะดวกจะตอบ" หญิงสาวใช้ความนุ่มนิ่มตาใสในการเลี่ยงจะที่บอกเหตุผล คนที่ถามจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าหมั่นไส้ออกมากับคำตอบที่ได้ยิน
"กลับกันเลยดีไหม" เสียงอิงฟ้าหันถามซัมมายด์
"อื้ม เธออยากกลับแล้วเหรอ"
"ใช่ เริ่มมึน ๆ แล้ว เธอเองก็หน้าแดงแล้วนะ"
"งั้นเอาสิ เรากลับกันเถอะ" ริมฝีปากบางอมชมพูตอบกลับเสียงหวาน ทำให้อิงฟ้าพยักหน้ารับรู้ โดยเพื่อนคนอื่น ๆ ก็ต่างเห็นด้วย เริ่มทยอยกลับกัน ทว่าขณะที่กลุ่มหญิงสาวกำลังเดินออกจากร้าน
"โอ๊ะ นั่นแฟนเธอนี่ อิงฟ้า" เสียงของเพื่อนคนหนึ่งเอ่ย ทุกคนจึงหันไปมองยังรถคันหรูสีขาวสะอาดที่จอดอยู่ ก่อนที่อิงฟ้าจะยกยิ้มออกมา
"มาจริง ๆ ด้วย" เรียวปากสวยพึมพำด้วยความอารมณ์ดีพลางเดินตรงไปยังร่างสูงในชุดสุภาพที่ยืนอยู่
"จอร์แดน..."
"...มานานแล้วเหรอ ทำไมไม่โทรบอกกันเลยล่ะ"
"..." ใบหน้าหล่อของเจ้าของความสูงร้อยแปดสิบก็ยืนเงียบไม่ตอบ เหลือบสายตามองไปยังแฟนสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองยังร่างบางอีกคนที่เอาแต่ยืนนิ่งก้มหน้างุด
"แฟนเธอยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ" มะปรางยิ้มพูดขึ้น ตามด้วยเสียงเห็นด้วยของเพื่อนอีกคน
"จริง ขนาดใส่แว่นก็ยังหล่อมากเลย"
"ใช่ไหมล่ะ ฉันก็คิดว่าแฟนฉันหล่อมาก ๆ” อิงฟ้าเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มหวานให้กับร่างสูงที่ยืนอยู่ด้วยท่าทีออดอ้อน ทว่าจอร์แดนก็เอาแต่นิ่งแสดงสีหน้าราบเรียบออกมา
"ถ้างั้นพวกเราแยกย้ายกันกลับเลยก็แล้วกัน ดึกมากแล้ว" เสียงมะปรางพูดขึ้น ทำให้ทุกคนพยักหน้าตอบกลับอย่างเห็นด้วย โดยซัมมายด์ก็ทำท่าจะเดินเลี่ยงออกไปเงียบ ๆ แต่ก็ต้องชะงัก
"ซัม กลับด้วยกันสิ"
"ฮ...ฮะ" เจ้าของใบหน้าใสหันมองอิงฟ้าแววตาตื่นตกใจอยู่ไม่น้อย
"กลับด้วยกันสิ เดี๋ยวให้จอร์แดนขับไปส่ง ยังไงคอนโดฉันก็ต้องผ่านบ้านเธออยู่แล้ว..."
"...แวะส่งซัมมายด์ได้ใช่ไหม จอร์แดน" อิงฟ้ามองหน้าถามแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ จอร์แดนก็เงียบไม่ตอบ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปเปิดประตูรถ
"ถ้าจะไปก็ขึ้นรถ" พูดจบ นักศึกษาแพทย์ก็ขึ้นไปนั่งยังที่นั่งคนขับด้วยสีหน้าราบเรียบ ซึ่งซัมมายด์ก็เอาแต่ยืนนิ่งไม่ขยับ กระทั่งเสียงของเพื่อนเธอดังขึ้น
"ขึ้นรถสิ"
"เอ่อ..."
"ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า นี่มันก็ดึกแล้วนะ"
"..." หญิงสาวยังคงยืนอึกอัก
"ซัมมายด์ เร็ว ๆ สิ"
"อะ...อื้ม" สุดท้ายร่างเล็กก็จำต้องขึ้นไปนั่งยังเบาะด้านหลังรถหรูอย่างเลี่ยงไม่ได้ โดยตลอดทางก็มีเสียงของอิงฟ้าที่พยายามชวนแฟนหนุ่มและเพื่อนตัวเล็กพูดคุย
"พรุ่งนี้เข้าเวรกี่โมงเหรอ"
"..."
"จอร์แดน"
"สิบโมง" ปากหนาตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"อ๋อ ถ้างั้นให้เราไปหาที่คอนโดไหม ไปทำอาหารเช้า..."
"ไม่จำเป็น" เจ้าของใบหน้าหล่อตอบกลับด้วยท่าทีเย็นชานิ่งเรียบ ซึ่งมันก็เป็นนิสัยของชายหนุ่มที่มักจะไม่ค่อยพูด อิงฟ้าที่ได้ยินแบบนั้นก็ชะงัก ก่อนจะแสร้งเปลี่ยนเรื่องไปชวนคนที่นั่งอยู่ด้านหลังพูดคุยแทน
"ซัมมายด์ ถ้าจบเทอมนี้ก็คือเรียนจบแล้วใช่ไหม"
"อ...อ้อ ใช่ ๆ” ร่างเล็กที่ถูกชวนคุยกะทันหันก็รีบพยักหน้าตอบกลับ
"แบบนี้เธอก็ต้องรับปริญญาปีนี้น่ะสิ"
"ก็...น่าจะนะ"
"วันรับปริญญา อย่าลืมชวนฉันนะ"
"แน่นอนสิ...เราก็ต้องชวนอิงฟ้าอยู่แล้ว" เรียวปากเล็กยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ ทว่าในตอนนั้นเอง ดวงตากลมก็เผลอเหลือบขึ้นไปมองยังกระจกรถที่อยู่ตรงหน้า ทำให้สายตาของเธอปะทะเข้ากับดวงตาคมของนักศึกษาแพทย์หนุ่มเข้าอย่างจัง ก่อนจะเป็นซัมมายด์ที่รีบผละสายตาเบือนหนีไปอีกทางพร้อมกับเม้มปากแน่นรู้สึกอึดอัดไปหมด
"ว่าแต่เพื่อนที่มหา'ลัยเธอเรียกเธอว่าอะไรเหรอ"
"ฮะ?"
"ก็เธออายุยี่สิบสี่นี่ ยังไงก็ถือว่าเป็นรุ่นพี่พวกเขา"
"ก็เรียกเราว่าซัมหรือซัมมายด์ปกตินั่นแหละ บางคนก็ไม่รู้ว่าเราอายุยี่สิบสี่ เพราะว่าเราตัวเล็กด้วยละมั้ง" ใบหน้าใสยิ้มบาง ๆ ตอบ
"ก็จริง เธอหน้าเด็กแล้วก็ตัวเล็กมาก"
"..." ร่างบางยังคงยิ้มรับความจริงจากเพื่อน บางคนยังคิดว่าเธออายุแค่ 17-18 ด้วยซ้ำ เนื่องจากซัมมายด์ตัวเล็ก หน้าใส แถมผิวยังขาวเนียนไปหมด
"จะว่าไป เธอก็สเป็กผู้ชายหลายคนเลยนะ ไม่มีหนุ่ม ๆ เข้ามาจีบบ้างเหรอ"
"ฮ...ฮะ อ้อ...ไม่มีหรอก" หญิงสาวตอบกลับด้วยท่าทีอึกอัก
"หึ ไม่เชื่อหรอก อึกอักแบบนี้ มีเยอะแน่เลย"
"มะ...ไม่ใช่แบบนั้นนะ เอ่อ ไม่มี..." ร่างบางบอกพลางเม้มปากแน่นไปกับสายตาคมของใครบางคนที่เหลือบมองหน้าเธอผ่านกระจกหน้ารถขึ้นมาอีกครั้ง แววตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความเรียบนิ่งพวกนั้น...
"โอ๊ะ ใกล้ถึงซอยบ้านเธอแล้วนี่" เสียงอิงฟ้าพูดขึ้น ทำให้ซัมมายด์รีบหันไปมองยังบริเวณด้านข้าง ก่อนจะพบว่าใกล้ถึงซอยทางเข้าบ้านเธอแล้วจริง ๆ
"เดี๋ยวจอดตรงนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวเราเดินเข้าปะ..."
"ซอยไหน" ปากหนาขยับถามเสียงเรียบ หญิงสาวที่ยังไม่ทันจะพูดจบจึงชะงักค่อย ๆ ชี้ไปนิ้วไปยังซอยด้านหน้า
"ซะ...ซอยหน้า"
"..." นักศึกษาแพทย์หนุ่มก็เงียบไม่ตอบ ขับรถหักเลี้ยวไปตามทางที่ร่างเล็กบอก โดยใช้เวลาไม่นาน รถหรูก็ถูกขับเข้าไปจอดยังหน้าบ้านทาวน์เฮาส์หลังเล็กที่อยู่ติด ๆ กับบ้านหลังอื่น
"ถะ...ถึงแล้ว" เรียวปากเล็กพูดขึ้นพร้อมกับกลั้นใจหันไปเอ่ยบอกร่างสูงที่นั่งอยู่
"ขอบคุณนะ..."
"...ไว้เจอกันนะอิงฟ้า"
"อืม" หลังจากที่คนเป็นเพื่อนพยักหน้าตอบกลับ มือเรียวก็รีบเปิดประตูเดินลงจากรถในทันที ก่อนจะหันมองตามรถคันหรูที่ค่อย ๆ ขับออกไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง...
- Writer
