บทที่ 2 อดีตของเรา (3)
978 Words
ม่านหยกทำงานเป็นผู้ช่วยเลขาของสายฟ้าได้ประมาณสองปีเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น สายฟ้าต้องไปร่วมงานวันเกิดของลูกค้าแต่เลขาไม่ว่างจึงพาม่านหยกไปด้วย เพื่อให้ช่วยกันพวกผู้หญิงที่ชอบมาอ่อยให้ออกไปห่างๆ
บังเอิญเหลือเกินในงานมีผู้หญิงที่ชายหนุ่มแอบชอบมาด้วยทำให้ได้คุยกัน เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากเจ้าตัวคนเดียว สายฟ้าเป็นพวกเก็บความรู้สึกเก่ง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทหรือคนในครอบครัวก็ไม่มีใครรู้ว่าเขามีคนที่ชอบอยู่ในใจ
“สวัสดีค่ะพี่สาย มางานนี้ด้วยเหรอ” รินรดาเดินเข้าไปทักสายฟ้าด้วยความดีใจ เนิ่นนานมากเหลือเกินที่เธอไม่ได้เจอรุ่นพี่สุดหล่อบ้านรวยคนนี้
“ครับ คุณเดชเป็นลูกค้าของบริษัทพี่”
สายฟ้าจ้องมองใบหน้าของรินรดาแทบไม่กะพริบตา ไม่ได้เจอเธอมานานนึกว่าหัวใจจะลืมไปแล้ว ที่ไหนได้ ยังรู้สึกหวั่นไหวกับคนตรงหน้าไม่เปลี่ยน
“บังเอิญจังเลยนะคะ รินไม่ได้เจอพี่สายตั้งนาน ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างคะ สบายดีไหม”
“สบายดีครับ แล้วน้องรินล่ะเป็นไงบ้าง”
“สบายดีค่ะ สบายมากด้วย จริงๆ รินไม่ได้รู้จักคุณเดชหรอกค่ะ แต่สามีต่างหากที่รู้จักก็เลยชวนมางาน”
“สามี! น้องรินแต่งงานตอนไหน”
“แค่จดทะเบียนค่ะ แต่เรายังไม่ได้จัดงาน เดี๋ยวการ์ดเสร็จรินจะเอาไปเชิญนะคะ”
“ครับ ยินดีด้วยได้สละโสดสักที”
“แล้วพี่ฟ้าล่ะคะ สาวน้อยข้างกายคนนี้ใครเอ่ย”
“ผู้ช่วยเลขาของพี่เอง คุณม่านหยกนี่คุณรินรดารุ่นน้องผม”
“สวัสดีค่ะคุณรินรดา ม่านหยกค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“สวัสดีค่ะ รินนึกว่าแฟนพี่ฟ้า ลูกน้องนี่เอง งั้นรินไม่รบกวนแล้วขอตัวก่อนนะคะ”
ชายหนุ่มมองผู้หญิงที่แอบชอบเดินจากไปตาละห้อย ทำไมหนอหัวใจถึงไม่ยอมตัดใจจากเธอเสียที เวลาผ่านไปตั้งหลายปีทำไมยังรู้สึกหวั่นไหวกับผู้หญิงคนเดิม ตอนนี้เธอมีสามีแล้วเขาต้องตัดใจให้ได้ นับจากวันนี้เป็นต้นไปเขาจะไม่คิดอะไรกับรินรดาอีก
สายฟ้าอยากจะลืมความทุกข์เพราะการแอบรักจึงดื่มหนักจนเมามาย ม่านหยกต้องพากลับคอนโด กว่าจะเข้ามาอยู่ในห้องนอนได้ก็ทุลักทุเลพอสมควร
คนเมาเอาแต่พร่ำเพ้อถึงรินรดา สารภาพความในใจจนหมดเปลือก ทำให้ม่านหยกรู้สึกสงสารเพราะเธอเองก็แอบชอบเจ้านายเหมือนกัน นอกจากสงสารเขาแล้วยังสงสารตัวเอง ผู้ชายในบริษัทมีตั้งมากมายทำไมไม่สนใจ รักคนที่ไม่คู่ควรก็ต้องเจ็บอย่างนี้
“น้องริน พี่ชอบน้องริน ชอบมานานแล้วด้วย”
“คุณสายหยุดก่อนค่ะ ม่านเองไม่ใช่คุณริน”
“รินเป็นแฟนพี่นะ”
“คุณสาย”
“ริน”
“คุณสาย อื้อออ...”
เพราะความแอบชอบทำให้ม่านหยกไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านการสัมผัสของสายฟ้า สุดท้ายเธอก็กลายเป็นของเขาโดยสมบูรณ์แบบ
กระทั่งเช้าของวันใหม่มาถึงเจ้าของห้องตื่นนอนก่อน เห็นสภาพตัวเองกับลูกน้องก็แทบจะเอาค้อนมาทุบศีรษะ ภาพเมื่อคืนลอยเข้าในหัว แย่ที่สุดคือเขาไม่ได้ป้องกันเลยสักครั้ง
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย เขาบอกให้เธอออกมาคุยกันข้างนอก ม่านหยกไม่ได้เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะรู้ตัวดีเธอเองก็มีส่วนผิดที่ไม่หักห้ามใจ
“ช่างมันเถอะค่ะ คุณสายเมา ม่านเองก็เมานิดหน่อย”
ชายหนุ่มเมาคือเรื่องจริงส่วนเธอไม่ได้เมาเลยสักนิด แต่พูดไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้สายฟ้ารู้สึกผิด เรื่องที่เกิดขึ้นผิดด้วยกันทั้งสองฝ่าย
“คุณอยากให้ผมชดใช้ยังไงก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องแต่งงาน”
“...” เธอเงียบเพราะไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น สิ่งที่อยากได้คือหัวใจของเจ้านายแต่รู้ดีไม่มีทางเป็นไปได้
“คุณอยากได้อะไรบอกมาเลย”
“ไม่ต้องค่ะ ม่านไม่ต้องการ”
“ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าเราจะ...”
“ม่านโอเคค่ะคุณสายไม่ต้องห่วง”
เธอคิดแบบนั้นจริงๆ ก่อนจะขอตัวกลับหอพักของตัวเอง ยังดีที่ไม่ลืมเรื่องคุมกำเนิดจึงแวะซื้อยาคุมฉุกเฉิน ทว่าหลังจากกินเข้าไปกลับมีอาการไม่พึงประสงค์ทั้งคลื่นไส้ อาเจียน เวียนหัว จนต้องขอลาป่วยไปสองวันติด
หลังผ่านเหตุการณ์คืนนั้นประมาณหนึ่งสัปดาห์ ม่านหยกคิดว่าตัวเองทำงานกับสายฟ้าต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะยิ่งอยู่ใกล้เธอก็ยิ่งถลำลึกอยากจะครอบครองเขา อยากได้หัวใจของเขา ทั้งที่รู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์จึงตัดสินใจขอลาออก
“คุณสายให้ม่านลาออกเถอะค่ะ”
“จะลาออกไปไหน”
“ม่านจะไปทำงานกับเพื่อน”
“ไม่ได้ลาออกเพราะเรื่องนั้นใช่ไหม”
“ไม่ใช่แน่นอน เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ ม่านเข้าใจ”
“ผมจะไม่ห้ามถ้าคุณอยากไปจริง แต่ผมอยากให้คุณคิดดีๆ”
“ค่ะ ม่านคิดดีแล้ว ม่านอยากลองไปทำงานในสายที่เรียนมาด้วย เสียดายวิชาค่ะ อยากลองดูสักครั้ง”
“ถ้าคุณคิดดีแล้ว ผมก็ไม่มีปัญหา ผมขอให้คุณโชคดี”
สายฟ้าตกลงที่จะเซ็นใบลาออกให้ม่านหยก ทั้งที่ในใจแอบรู้สึกวูบโหวง แต่ในเมื่อเธออยากไปเขาจะทำอะไรได้ หลังจากนั้นหญิงสาวก็หายออกไปจากชีวิตของชายหนุ่ม ไม่มีการติดต่อใดๆ อีกเลย แม้แต่ตอนท้องเธอก็ไม่ได้บอกเขา
- Writer
