ณัชชาออกมาจากห้องอาบน้ำด้วยผ้าขนหนูพันรอบกาย เธอหยิบแว่นตามาสวมแล้วเดินออกมาด้านนอก ที่ปลายเตียงมีเสื้อผ้าวางไว้อยู่หนึ่งชุด เป็นชุดเดรสเนื้อผ้าเรียบลื่นน่าจะใส่สบายลายดอกไม้สีสันสดใสแบบที่เธอไม่เคยใส่และไม่เคยมี เธอรู้สึกเขินอายและลังเลที่จะใส่แต่เสื้อผ้าชุดเดิมของเธอก็แทบจะกลายเป็นผ้าขี้ริ้วอยู่แล้ว เธอจำเป็นและจำใจใส่ชุดเดรสแขนกุดกระโปรงยาวคลุมเข่าทำให้เธอค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อยเพราะเธอไม่เคยใส่กระโปรงสั้นกว่าเข่าเลยสักครั้งในชีวิต หญิงสาวมองหาหวีสำหรับแปรงผม เป็นจังหวะเดียวกับที่คนรับใช้เข้ามาในห้องแล้วตรงปรี่มาช่วยเธอจัดแต่งทรงผม
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องทำก็ได้”
“ไม่ได้ค่ะ มันเป็นหน้าที่ของดิฉัน”
ณัชชาเกรงใจจึงยอมนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะเครื่องแป้งปล่อยให้คนรับใช้แปรงผมแล้วถักเปียเส้นเล็กๆ คาดปายหน้าผากทำให้เห็นใบหน้าหวานได้ชัดขึ้น เพียงไม่กี่นาทีคนรับใช้หญิงก็พยักหน้าเหมือนพ
