พรบุหลันก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มด้วยความสุข เมื่อสัมผัสซาบซ่านที่อารัญกระทำต่อเธอเกิดขึ้นทันทีที่เขากลับมาถึงห้องพัก เขาไม่พูดพล่ามทำเพลง แต่กลับก้าวเข้ามาหา ฉุดกระชากลากถูเธอเข้าสู่ห้องนอน หลังจากนั้นก็ไม่จำเป็นที่เสื้อผ้าชุดสวยจะต้องปกปิดร่างกายของเธออีกต่อไป นั่นทำให้เธอเป็นสุขที่สุด
“ยิ้มอะไร”
“เอ่อ...จันทร์...จันทร์ยิ้มเรื่อง...” เธอแทนตัวเองว่า ‘จันทร์’ ตั้งแต่คืนนั้น
อารัญก้มหน้าลงใกล้ ไล้จมูกเคลียคลออยู่ที่หน้าผากนวล ก่อนจะวกลงมาที่ข้างแก้ม ไล้ไปที่ริมฝีปาก และวกกลับมาที่หน้าผากโหนกนูนอีกครั้ง
“เรื่องอะไร ถ้าไม่พูดออกมาดีๆ ฉันมีวิธีทำให้เธอพูดนะ” อารัญพูดพลางตะปบฝ่ามือลงบนเต้าอวบอิ่ม ออกแรงบีบเคล้นเบาๆ ดั่งบีบคั้นให้เธอพูด ไม่อย่างนั้นแรงที่บีบลงมาคงมากกว่านี้
“บอกแล้วค่ะ บอกแล้ว” พรบุหลันช้อนสายตาที่ฉายแววแห่งความสุขขึ
