EP.11
1125 Words
ทว่าภากรที่มองมาอย่างต้องการคำตอบทำให้เธอต้องส่ายหน้า เพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคนนี้มีธุระอะไรกับเธอ
“โอ๊ย! เหนื่อย... เฮ้อ! ผมคิดว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว โอ๊ย...”
กายพ่นลมหายใจออกจากปาก ขณะก้มลงจับเข่าตัวเองเพื่อไม่ให้ล้มพับลงไปด้วยความเหนื่อยอ่อนซะก่อน เพราะจากหน้าวัดมาจนถึงท้ายวัดไม่ใช่ระยะทางใกล้ๆ เลย เขาต้องรีบวิ่งมาให้เร็วที่สุด เพราะหากไม่ทันอีกคราวนี้ เขาคงไม่มีหน้ากลับไปรายงานคุณบอสสุดเฮี้ยบแน่
“เอ่อ...คุณมีอะไรเหรอคะ” พรบุหลันถามเมื่อเห็นว่าเขาน่าจะพร้อมพูดแล้ว
“ผม...เอ่อ... เดี๋ยวครับ เดี๋ยวๆ ขอเวลาผมอีกแป๊บ ขอผมหายใจลึกๆ ก่อน โอ๊ยเหนื่อย...ผมคิดว่าจะมาไม่ทันคุณพรบุหลันซะแล้ว เหนื่อยจริงๆ ครับ ทั้งเหนื่อยทั้งจุก โอ๊ย!”
“งั้นไปนั่งพักตรงนั้นก่อนนะครับ” ภากรผายมือไปด้านหน้า ก่อนจะเดินนำทั้งพรบุหลันและชายหนุ่มที่เขาเพิ่งเห็นครั้งแรกเมื่อวานไปที่ศาลาริมน้ำ ที่อยู่ไม่ไกลจากบริเวณนั้น
“เฮ้อ ได้หายเหนื่อยหน่อย”
กายนั่งพักพร้อมพ่นลมหายใจออกยาวๆ อย่างเหนื่อยจริงจัง เพราะคำสั่งจากบอสสุดเฮี้ยบทำให้ศเขาต้องรีบบึ่งรถออกมาจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่ยังไม่สว่างดี แต่เมื่อเข้าไปที่บ้านของพรบุหลัน เพื่อนบ้านกลับบอกว่าเธอมาเก็บกระดูกแม่อยู่ที่วัด เขาก็ต้องรีบบึ่งรถมาที่วัดอย่างเร็วเพราะกลัวว่าจะคลาดกันอีก
โชคยังเข้าข้างให้เขาวิ่งมาดักหน้าเธอได้ทัน เพราะหากเธอไปที่อื่น เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปตามเธอได้ที่ไหน และแน่นอนที่สุดว่าบอสคงไม่ต้องการคำแก้ตัวจากเขาแน่ เพราะไม่ว่าบอสจะต้องการอะไร เขาต้องทำให้ได้เสมอ ไม่มีคำว่าไม่ได้
“เอ่อ... สรุปว่าคุณ...”
“กายครับ ผมชื่อกาย ผมเป็นเลขาฯ ของคุณอารัญครับ”
“ค่ะ แล้วคุณกายมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ ถึงได้รีบขนาดนี้”
พรบุหลันเอ่ยถามทั้งที่ความรู้สึกจากหัวใจกำลังสื่อสัญญาณความไม่ปกติออกมา จังหวะหัวใจที่เต้นรัวเร็วฟ้องว่าต้องเกี่ยวข้องกับเขาคนนั้นแน่ ไม่อย่างนั้นเลขาฯ ของเขาคงไม่รีบมาหาเธอแต่เช้าแบบนี้หรอก
ใบหน้าที่ร้อนวูบวาบเพราะไม่ทันตั้งตัวทำให้หญิงสาวต้องสะกดความคิดนั้นไว้ให้เร็ว เพราะเธอไม่ควรคิดกับเขาแบบนั้นเลย ในเมื่อเขากับเธอยังคงเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกันอยู่ และเธอก็แค่ทำให้แม่มีความสุขเท่านั้น ต่อจากนี้เส้นทางของเธอกับผู้ชายคนนั้นคงไม่มีทางจะโคจรมาพบกันอีกได้ คนจนอย่างเธอคงไม่มีเส้นทางใดที่ต้องเดินร่วมกับคนรวยอย่างเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเปิดเส้นทางให้เธอเข้าหาซะแล้ว เมื่อกายยื่นบางสิ่งมาให้
“นี่ครับ คุณอารัญให้ผมนำมาให้คุณพรบุหลันครับ และกำชับว่าผมต้องให้กับมือเท่านั้น เมื่อวานท่านรีบก็เลยไม่ได้ให้เองน่ะครับ”
พรบุหลันรับนามบัตรสีดำมาจากมือของกาย ดวงตาสวยหวานมองสำรวจตัวหนังสือสีเทาที่ปรากฏอยู่พร้อมความคิดหนึ่งที่วาบขึ้นมาในหัวใจ ‘กลัว’ เธอรู้สึกกลัวนามบัตรนี้อย่างนั้นเหรอ ไม่แปลกหรอกที่ผู้ชายจะใช้นามบัตรสีดำ ทว่าเธอไม่คิดว่าจะเป็นของผู้ชายที่หล่อและดูอบอุ่นอย่างอารัญต่างหาก เขาน่าจะใช้นามบัตรสีเทาและมีตัวหนังสือสีดำมากกว่า หรือว่ารสนิยมของเธอแย่
‘F.K. GROUP’ คือตัวหนังสือขนาดใหญ่ที่ปรากฏอยู่ด้านหน้าของนามบัตร ส่วนด้านหลังนั้นคือ...ชื่อของเขา
‘อารัญ แอนโทนี แฟรงเกนส์’ ชื่อภาษาอังกฤษพร้อมระบุตำแหน่ง ‘กรรมการผู้จัดการ’ และช่องทางในการติดต่อ ไม่ว่าจะเป็นเบอร์โทรศัพท์ออฟฟิศ ที่อยู่ของบริษัท อีเมลแอดเดรส รวมทั้งเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวที่เขียนด้วยปากกาสีดำ เข้มเสียยิ่งกว่าสีดำด้านของกระดาษ ลายมือที่เขียนกำกับลงไปนั้นเขาเป็นคนเขียนเองใช่ไหม เขาจะบอกเป็นนัยว่ายินดีถ้าเธอจะติดต่อเขาผ่านเบอร์โทรศัพท์นี้หรือเปล่า
ความหวาดหวั่นบางอย่างคล้ายจะแทรกซึมเข้ามาตามปลายนิ้วที่ลูบไล้อยู่บนหมายเลขโทรศัพท์นั้น ทว่าความอุ่นวาบก็ซาบซ่านไปทั่วทั้งตัวด้วยเหมือนกัน เมื่อเธอให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมเขาต้องให้เลขาฯ นำนามบัตรนี้มาให้ เพราะหากเธอต้องการรับความช่วยเหลือจากเขาจริง เธอก็มีช่องทางติดต่อเขาได้อยู่แล้ว และช่องทางนั้นที่ทำให้เขามาที่นี่เมื่อวานได้
“ขอบคุณคุณกายมากเลยนะคะที่ต้องลำบากเอานามบัตรมาให้ฉันอีก”
“โธ่... ไม่ลำบากเลยครับ ผมน่ะต้องทำงานตามคำสั่งของบอสอยู่แล้ว บอสสั่งอะไรผมก็ต้องทำทุกอย่างแหละครับ เอ่อ...อีกอย่าง ลืมไปเลย เกือบหัวขาดแล้วมั้ยผม นี่ครับ เอกสารการรับสมัครงาน”
กายหยิบซองเอกสารที่ใส่ไว้ด้านในกระเป๋าเสื้อสูทออกมามอบให้พรบุหลัน อีกหนึ่งคำสั่งที่เขาต้องทำให้สำเร็จ และต้องได้รับคำตอบกลับไป
“รับสมัครงานเหรอคะ” เธอถามพร้อมเปิดเอกสารด้านในออกดู
“ครับ บอสอยากให้คุณพรบุหลันไปทำงานกับท่านน่ะครับ คุณพรบุหลันลองอ่านดูก่อนก็ได้นะครับว่ามีตำแหน่งไหนที่พอจะทำได้บ้างหรือเปล่า”
เอกสารด้านในตรงตามที่กายบอก เพราะส่วนหัวของเอกสารระบุว่ามาจากเอฟเคกรุ๊ปจริง ตำแหน่งงานที่เปิดรับสมัครมีหลากหลาย แต่ที่เธอสนใจเป็นพิเศษนั้นก็คือ ตัวเลขแสดงเงินเดือนเริ่มต้น และหมายเหตุที่ระบุไว้ว่าไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์ ข้อความนั้นเหมือนแสงสว่างเกิดขึ้นในเส้นทางที่มืดมิด เพราะจู่ๆ เธอก็มีงานมาให้เลือกถึงที่
“ตอนนี้ทางออฟฟิศเราต้องการเจ้าหน้าที่หลายตำแหน่งน่ะครับ เงินเดือนดี สวัสดิการเด่น มีที่พักให้ มีค่าอาหารกลางวัน ที่สำคัญ...ท่านอยากดูแลคุณพรบุหลันแทนคุณแม่ของคุณด้วย ถ้าคุณพรบุหลันคิดจะไปหางานทำที่กรุงเทพฯ ก็ขอให้พิจารณาบริษัทในเครือของแฟรงเกนส์กรุ๊ปก่อนเป็นอันดับแรกนะครับ” กายเว้นจังหวะเมื่อเห็นว่าพรบุหลันกำลังคิดอะไรบางอย่าง และน้ำขึ้นเขาก็ต้องรีบตัก
- Writer
