แม้ร่างกายจะสั่นไปด้วยแรงสะอื้น และน้ำตากลบภาพรอบด้านจนรางเลือน แต่พรบุหลันก็รีบถลาตัวขึ้นนั่ง ขยับร่างไปจนชิดหัวเตียงเพื่อให้ห่างจากเขามากที่สุด และไม่ลืมหยิบหมอนขึ้นมาบดบังร่างกายที่เปล่าเปลือย เพราะผ้าห่มถูกทิ้งไว้ที่พื้นกลางห้อง
เธออยากจะซุกกายให้จมหายไปในที่นอน หรือทำยังไงก็ได้ให้ร่างกายหายไปจากรัศมีสายตาของเขา แต่ก็ทำไม่ได้ ทั้งเสียงหัวเราะราวพบเจอสิ่งขำขันของเขายิ่งทำให้เธอต้องสั่นไปด้วยแรงสะอื้นมากขึ้น ก่อนที่จะตื่นตัวอีกครั้งเพราะคำพูดของเขา
“ก็น่าอร่อยนะ แต่กินแล้วคงแสลง เปลี่ยนใจไม่กินดีกว่า”
คำพูดและสายตาของเขาที่ทำทีเป็นหลุบมองเรือนร่างของเธอทั้งๆ ที่มีหมอนปิดอยู่ ทำให้พรบุหลันกัดปากจนเจ็บ แต่เมื่ออารัญหันหลังกลับและเดินไปที่ประตูกลับทำให้ประสาทสัมผัสของเธอตื่นตัว
“คุณอารัญ! ไหนคุณบอกว่าจะปล่อยฉันไป คุณ!”
“อ๋อ.
