พ่อเลี้ยงหนุ่มอุ้มหญิงสาวไปที่รถของตัวเองแล้วรีบวิ่งออกไปฝั่งคนขับ กระชากรถออกไปฝุ่นตลบตามแรงอารมณ์ของเขาที่มี
กระทั่งกลับมาถึงบ้านพ่อเลี้ยงธามส์รีบลงจากรถวิ่งไปอุ้มปารวีเดินขึ้นไปส่งที่ห้อง ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูออกมาก่อน
“ปล่อยนะพ่อเลี้ยง ฉันเดินเองได้” สาวเจ้าพยายามดิ้นรนบอกกว่าสามารถเดินเองได้ แต่คนร่างหนาก็ไม่ยอม แต่ก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไร สาวเท้ายาวยาวเดินขึ้นบันไดไป
ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงที่เตียงอย่างเบามือ ล้วงมือทั้งสองข้างเข้าในกระเป๋ากางเกง จ้องหน้าคนบนเตียงนิ่ง
“นอนพักนิ่ง ๆ แล้วก็ไม่ต้องเดินไปไหนมาก แผลจะยิ่งปวดระบมมากกว่าเดิม” เป็นคำพูดเดียวของเขาที่หลุดออกจากปากหยักได้รูป หลังจากที่พาปารวีมาส่งถึงห้อง จากนั้นเขาก็เดินออกไปโดยไม่ได้หันมามองหญิงสาวอีก
หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ
พ่อเลี้ยงหนุ่มกลับมาที่โรงงานอีกครั้ง ทว่าพายุอารมณ์ของเขาไม่อาจดับลงได้ง่ายๆ เ
