อิทธิพลยอมคลายวงแขนออกตามที่หญิงสาวบอก ทว่าหลังจากที่อิทธิพลปล่อยมือ ร่างบางเธอก็ทรุดฮวบลงกับพื้นทันที เจ้าของร่างใหญ่อีกคนที่จ้องหญิงสาวอยู่ตลอดเวลา วิ่งถลาเข้ามารับไว้ได้ทัน ปล่อยให้รษากับอิทธิพลมองหน้ากันทั้งสงสัยปนขำ
“ปล่อยฉันค่ะ” ปารวีดิ้นให้หลุดจากมือใหญ่ที่เกาะกุมเธออยู่ กัดฟันยืนทั้งที่เจ็บแปลบที่สะโพกน้ำตาคลอหน่วย พ่อเลี้ยงหนุ่มเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกผิด เพราะความหึงและหวงแท้ๆ ที่ทำให้เขาเผลอพ่นคำพูดที่ไม่รักษาน้ำใจเธอออกมา
“อย่าดื้อ...ยิ่งดิ้นจะยิ่งเจ็บ” ชายหนุ่มกระซิบเบาๆ ให้ได้ยินแค่สองคน
“คุณก็รู้...มันก็แค่มารยา ไม่เห็นต้องใส่ใจ ปล่อย!” หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบาไม่แพ้กัน แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้จะพูดอะไรต่อ เขาก็ช้อนร่างบางเข้าในวงแขน เดินลิ่วเข้าไปในสำนักงานทันที โดยที่อิทธิพลสองคนที่ยืนมองมองหน้ากันอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ
“มันเป็นอะไรของมัน...น้องรษา” อิทธิพลมองอยู่
