MAKASALANANG HAPLOS

KABANATA 3

After a silent breakfast with my beast husband I decided to go upstairs even though he's not yet finished eating and gladly, he just let me but i feel his eyes watching me like a hawk from behind.

I took my heavy steps on the stairs with my heavy heart. I just took a deep breath and smiled bitterly at myself.

"Hindi ka pa rin masanay-sanay, Antice," pabulong kong sinabi sa sarili at mapait na natawa sabay iling. "He's always like that." I took a deep breath again until I got in our room.

Sakto namang pagpasok ko siya rin ring ng phone ko na nasa ibabaw ng bed side table. I'm just thankful that despite being guarded in this house, he still let me use my phone.

Agad kong kinuha at nakita kong si Penelope ang tumatawag. My best friend. Malakas na boses agad ang bumungad sa akin nang sagutin ko ang tawag.

"Bestie! How are you!?" she shouted from the line and she seems very happy, nailayo ko pa ng bahagya ang phone sa tainga ko sa lakas ng boses niya.

Ngumiti ako at naupo sa kama. "I'm good, I'm okay, how about you?" I answered and asked her too in my casual tone.

Ilang sandali siyang natahimik bago muling nagsalita. "You are not really okay, don't you?" she asked not believing what I had just said.

She really knows me well.

Nahagod ko na lang ang kaliwang braso ko, niyakap ang sarili. "I'm okay," I have to lie to her to stop her from asking. "I'm really okay, Pen." I tried not to crack my voice to show that everything is fine.

Mausisa siya kaya kailangan ko magsinungaling pero alam ko isa siya sa mga taong hindi ko maloloko dahil kilala niya ako.

I heard her sighed. "Magsinungaling ka na sa lahat, h'wag lang sa akin. Tell me, did he still hurting you?" she's cornering me with so much concerns.

Umiling ako. "No, he's not..." I lied again.

I want to punch myself for defending him even he doesn't deserve to be defended. I just don't want Penelope to worry about me, that's why. That's the only reason.

"You liar. I know when everything is not okay. Alam ko kapag ganiyan ang tono mo, and it's been months since last time we've talked 'coz I was really busy ngayon lang ako nagkaro'n ng oras kamustahin ka, kaya magsabi ka ng totoo sa akin. Is he hurt you again?" talaga nga pinipiga niya akong magsabi ng totoo kahit ayoko.

My vision became blurred by unwanted tears because of my best friend's comforting words like how she worries about my situation.

Mapait na lang akong ngumiti. "Kailan ba hindi?" malaman kong sinabi. "Wala naman araw na hindi niya ako sinasaktan..." ganap ko nang sagot bilang pag-amin sabay yuko at himigpit ang yakap ko sa sarili.

"Oh my dear..." Nahimigan ko ang paghihina niya dahil sa sinabi ko at napaawa na lang sa akin.

"You should file an annulment, he can't always treat you like that every time! Hindi p'wedeng ganiyan, Antice! Don't let him do that to you!!" she almost yelled and I know she's just stressed out.

Kung sana ganoon lang kadali, noon ko pa sana ginawa. Pero hindi... minsan ko nang sinubukan pero nauwi lang talaga sa pagtatalo at sakitan.

"Kung p'wede lang, Pen... noon ko pa iyan ginawa. You know what power he has over me, kaya ano namang ang laban ko? I can't even save myself... he has all the power here so I can't do something against him." I bit my lower lip to suppress my tears.

I heard she slap her own forehead. "It's been your family's fault ever since! Kung hindi ka lang nila ipinasok sa fixed marriage na iyan hindi mo para danasin iyan." Naiiyak na rin siya sa sitwasyon ko. She felt and see how doomed my life is since me and Rossini live together.

Huminga ako ng malalim. "Even how much I wished for being saved from this cruel man I know that is impossible because my life isn't a fairytale, there's no one who can save me here," I said with no hope but sadness.

Huminga rin siya ng malalim sabay buga ng malakas. "Malay mo naman? Isang araw dumating ang iyong tunay na prince charming, iyong lalaki na karapat-dapat namang mahalin at kasamahin hindi iyang lalaking iyan," saad niya upang pagaanin ang usapan at bigyan akong pag-asa.

Pero mas lalo lang akong nalungkot, imposible ang ganoon, ni hindi nga ako makalabas ng bahay, makakilala pa kaya ng iba?

"That's impossible. Ross will not let me happy with another man. Hindi iyon makakapayag. His love for me is too selfish, he doesn't even let me out of his house, so how is it possible to find that prince charming you are talking about?" I said seriously but with humor that makes me chuckle a bit.

I heard her deep sighed again. "I hate Rossini Salvatore, he's so cruel to you!" she said angrily but with hint of sadness.

"I'm sorry if I can't do something about your situation, Antice. Kung maitatakas lang kita riyan, malamang noon ko pa ginawa. Kaso ang higpit ng security," saad pa niya at napaawa na lang sa akin.

Alam niya rin pero hinikayat niya akong kumalas kay Ross kahit alam niya ngang imposible magawa ko iyon. Ang dali kasi sabihin, ang hirap-hirap gawin.

"You don't have to do that, mapapahamak ka lang. Ayoko nang madamay ka pa at kaya ko namang mag-tiis..." Hindi ko nga lang alam kung hanggang kailan.

"Hanggang kailan?" patuya niyang tanong. "Hanggang kailan mo kaya pagtiisan iyang h*yop na iyan? Maybe he would just stop if you get killed by him."

Natahimik ako at hindi nakapagsalita. Minsan naiisip ko na lang na bakit hindi niya na nga lang ako tuluyan nang matapos na ang isang taong paghihirap ko sa mga kamay niya.

"Hindi niya iyan magagawa, mawawalan siya ng libangan tuwing uuwi siya galing trabhaho," pabiro kong sinabi.

"Libangan?! You just see yourself as that low as his libangan lang?? A toy? Huh? Antice?" she growled and asked me in disbelief with so much dismay.

Tumingala ako sa kisame para hindi tuluyang dumaloy ang mga luha ko at pilit na ikinalma ang sarili sa ganitong pinatutunguhan ng usapan.

Iyon ang pakiramdam ko kaya iyon na rin ang nagiging tingin ko sa sarili, para akong tau-tauhan lang dito sa bahay na kailangan siya susundin palagi kahit mali na. I have no right to decide for myself, at kailangan pag magsasalita, piling-pili ang sasabihin...

Kaya ano ba ang matatawag sa akin? Asawa? Parang hindi kahit paulit-ulit niya sinasabi mahal niya ako, pero hindi naman ako t*nga para hindi malaman ang tunay na kahulugan ng pagmamahal.

Love can't hurt you like this... love isn't selfish the way he does, masaktan ka man ng dahil sa pagmamahal, pero alam kong hindi sa ganitong paraan.

"Sige na, Pen. I have to hang you up. He's done eating so he's on his way here upstairs. Bye for now, thank you for this short chitchat, I want you to know that I really do appreciate your concern." I smiled genuinely.

She just sighed. "Fine... I know how you fear him but if you can't take it anymore, please don't hesitate to call me gagawa ako ng paraan matulungan ka lang."

Mas lalong nangilid ang luha ko at tumango na lang. "Yes, I will. Thank you very much my Pen. I miss you dear, I hope we'll meet soon take care."

Nagpaalam na rin itong may gagawin pa at may ilang bilin pa na ikinatango ko na lang at sakto pagkatapos ng tawagan siyang pagpasok naman ni Rossini.

Napalunok na lang ako sa kaba kaya napaatras ako sa kinauupuan kong kama nang unti-unti siya lumapit. Hindi ko naman maitago ang pagkasindak kahit wala pa naman siyang ginagawa.

"Sinong kausap mo?" may riin niyang tanong at nang tuluyan na siyang makalapit sa akin.

"I-its Penelope..." I said nervously. "Y-You already know her, my best friend? She just called para lang naman mangamusta..." I explained.

Tumango lang siya at mabuti hindi na ginawang big deal pa ito. "Fix yourself, our guest will arrive anytime soon. Napaaga pala ang flight niya kaya napaaga rin ang lapag. Dress nicely, not slutty, huh?" Pinanlakihan niya pa ako ng mata at nagtaas dalawang kilay.

Kahit hindi niya naman sabihin ay magdadamit naman ako ng maayos...

Humakbang siya para mas lumapit sa akin. Naupo siya sa kama sa tabi ko sabay tukod ng isang kamay sa gilid ng kinasasandalan kong headrest. Inalapit niya ang mukha niya sa akin kaya napa-iwas ako ng mukha at umiba ng tingin.

"Antice, this is the first time I allowed a man inside our home, so I'm expecting you to be nice and behave. Ayokong makikita ka na umaaligid o nakikipag-usap sa kanya. Naiintindihan mo ba 'ko?"

Paanong gagawin ko? Hindi ko kakausapin ang bisita na parang hangin lang? Paano kung kausapin ako nito? Hindi ko pa rin kakausapin kahit casual man lang?

"B-But... it's hard to do that... he's our guest. Lalabas na b*stos ako kung kakausapin niya ako pero siya hindi ko kakausapi—"

"Isang tanong, isang sagot ka lang, hindi mo kailangan makipag-kwentuhan iyon ang ibig ko sabihin. H'wag ka lalabas ng kwarto kung hindi naman kailangan," putol niya sa akin.

Sana hindi niya na lang pinatuloy rito kung nababahala siya para sa akin na asawa niya. Kung ayaw niya pala 'ko i-expose, hindi niya na rin sana ginawa pang panauhin ito.

Kumuha ako ng tapang para magtanong. "If you're bothered and worried that I might get close your guy friend then why did you let him in our house?"

Pinakatitigan niya muna ako bago sumagot. "It's because Silas is my trusted friend, ayoko naman siya tanggihan sa pabor na hiningi niya kung pagpapatuloy lang sa kanya ipagdadamot ko pa?"

Silas pala ang pangalan niya.

"I understand." I nodded. "Kaya ako ang gusto mong mag-adjust because you are thinking that I might seduce him?" Gusto ko tuloy tampalin ang sarili sa biglang nasabi ko.

Really, Antice? Hindi mo gawain iyon pero binigyan mo siya ng ideya pag-isipan ka ng masama, knowing your husband praning pa man din.

He smirked. "I know you can't do that behind my back," he said like he's really sure about it and showing how he knows me that I'm not that kind of woman.

Yes, he's right. I can't do that to him. Kahit pa ubod siya ng samang asawa sa akin hindi ko kaya gumawa ng kalokohan.

Kahit papaano naman natuwa ako na mayroon pala siyang tiwala sa akin ni katiting kahit papaano.

"But you know how jelous I am... kaya kita gustong umiwas sa kaibigan ko. Kung wala lang kami pinagsamahan hindi ko siya para patuluyin sa bahay kung nasa'n ang asawa ko," saad pa niya batid pa rin ang pagdadamot sa akin.

Ano bang akala niya? Lahat ng lalaki magkaka-interes sa akin? Tamang hinala palagi. Hindi niya naman dapat iniisip, iniisip niya kaya siya nagkakaganito...

"Ross, not every man wants to have what you have especially your wife. Saka hindi ko alam ba't ba natin ito pinaguusapan..." Wala magkaka-interes sa babaeng tulad ko na may asawa na, sa kanya pa kasal.

"Nagsisiguro lang dahil lalaki ang kaibigan ko lalaki rin ako, Antice. This is my way to keep you only for me," he said sensually and he cups my face.

Kahit nakakasal na? Paraan niyang nakakasakal na hindi niya nakikita.

"You don't have to be jelous everytime there's men around. I'm now married to you so you have no reason to think of that," I tried to enlighten him.

Patutuluyin niya rito sa bahay ang kaibigan niya ngunit gusto niyang halos h'wag na ako makita, parang palalabasin pa ata na takot ako makisalamuha sa tao...

"Hindi mo iyan maaalis sa 'kin, ang maging madamot pagdating sa iyo. Pakiramdam ko anumang oras p'wede kang mawala sa akin kaya kailangan ko higpitan ang hawak ko sa iyo," rason niya kaya napatitig ako sa mga mata niyang kita ang pagka-sinsero.

Himala lang nakakausap ko siya ng matino at kalmado ngayon... nakakapanibago lang. Oo, matino na siya kausap sa lagay na ito.

Hindi lingid sa kaalaman niya hindi ko siya mahal, kaya sobra siyang sigurista. Ganoon siya makasariling tao gusto niya kanya lang, gustong siya lang ang masaya at siya lang ang nakikinabang.

Bagay na tama lang naman bilang asawa kung iisipin, asawa lang naman talaga dapat ang nakikinabang sa asawa pero sobra siya, sobrang makasarili na ni kahit kaligayahan ko, ipinagdadamot niya sa akin.

Mapait akong ngumiti. "Kahit nakakasakit ka na? Kahit nakakasakal na?" pinilit kong h'wag pumiyok at h'wag mabasag ang boses.

"Kung kailangan kita ikulong sa mga kamay ko h'wag ka lang mawala gagawin ko. Hindi ako mangingimi, Antice. Masaya ka man o hindi sa piling ko wala ako pakialam basta narito ka sa tabi ko panatag ang loob ko."

Nangilid na lang ang luha ko habang sinasalubong ang mga mata niyang mababakasan ng kawalan ng awa, kawalang pakiramdam.

Tama nga lang ako, kaligayahan niya lang ang iniisip niya wala siyang pakialam basta ba nagagawa niya ang gusto niya sa akin.

How cruel this man could be? Hindi na ako magtataka kung isang araw, may ilalala pa siya.