เด็กน้อยตาลุกวาว แต่ต้องเบรกความตื่นเต้นยินดีเอาไว้ เพราะว่า...
“อะแฮ่ม! เกินไปนะคะ เกินไปค่ะพี่ พี่จะเปย์เด็กที่เพิ่งเจอกันวันเดียวไม่ได้”
“ได้สิ เงินฉันเยอะแยะ ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร”
“แต่กลับฝังใจกับคนที่หายไปพร้อมเงินแค่สองแสนเหรอคะ”
“เพราะมินทิ้งฉันไปต่างหากล่ะ เงินมันไม่สำคัญขนาดนั้นหรอก”
“อ้อ...เข้าใจแล้วค่ะ แต่ยังยืนยันนะคะเรื่องร้านไอติม มันมากเกินไป”
“เธอนี่ชอบขัดใจจริงๆ ฉันเป็นนักธุรกิจ อะไรที่ไม่ได้กำไร ฉันไม่ทำหรอกน่า”
“ล้อกันเล่นใช่ไหม”
“ก็คอยดู” เขาตอบยิ้มๆ ก่อนจะหันไปถามแม่หนูน้อย “กินไอติมเสร็จแล้วไปไหนต่อคะ”
“กลับบ้านค่ะ วันนี้บอสมีไลฟ์สดขายของในโกดัง”
“กี่โมงล่ะ” ถามเอากับณิชา
“น่าจะทุ่มหนึ่งมั้งคะ”
“งั้น...กินไอติมเสร็จ เราไปกินข้าวกันก่อน แล้วค่อยกลับนะ”
“แต่ว่า...”
“เถอะน่า กินเสร็จพอไปถึงก็ทำงานเลยไง จะได้ไม่เสียเวลา”
“ก็ได้ค่ะ แต่ไม่นั่งนานนะคะ ณิต้องรี
