“แต่คนอ่านเขาไม่รู้นี่คะว่าพี่จริงจังหรือว่าพูดเล่นๆ พี่น่ะ คงรักเธอมากจริงๆ สินะ”
“รักบ้าบออะไร บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้รัก คนใจดำแบบนั้น ใครจะรักลง”
ณิชาลอบถอนหายใจ หรือว่าเขาจะเลิกรักมินตราแล้วจริงๆ นะ
“หายใจเข้าลึกๆ ค่ะพี่ อย่าเอาความโกรธมาทำให้อารมณ์เสียเลย พี่ดูนั่นสิคะ พระอาทิตย์กำลังจะตกแล้ว แสงอาทิตย์ตอนพลบค่ำมันสวยมากเลย”
เธอชี้ชวนให้เขาดูภาพพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยต่ำ มันค่อยๆ เลื่อนลงจนในที่สุด แสงสีส้มงดงามก็ถูกตึกสูงบดบัง
เตชิณยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ ณิชาลุกมานั่งข้างเขา ดึงมือเขาไปกุมไว้
“อะไรของเธอ”
“ปลอบค่ะ”
“ฮะ?”
“ปลอบพี่ไง ไม่เป็นไรนะคะ ถึงมินตราจะเมินพี่ แต่ณิไม่เมินนะ ณิจะอยู่ข้างพี่เอง ถ้าพี่มั่นใจว่าไม่ได้รักเธอแล้ว งั้น...พี่เปิดใจให้ณิบ้างนะคะ”
“ฉันไม่ใช่คนที่จะรักใครง่ายๆ โดยเฉพาะคนที่เจอกันในวงเหล้า เธอคิดว่ามันจะเข้าท่าเหรอ”
“ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง อด
