“ทำไมต้องไอติมร้านนี้ด้วยล่ะ”
เตชิณถามณิชา พยักพเยิดไปทางร้านไอศกรีมตรงหน้า
“เนเน่ชอบค่ะ มันมีแค่ในห้าง และห้างแถวบ้านเราไม่มี แล้วอีกอย่าง ที่นี่มีโซนเด็กเล่น มีบ้านลมให้ปีนป่ายด้วย”
เธอชี้ไปยังพื้นที่ข้างร้านกาแฟ มันเป็นโซนเด็กเล่น มีตู้เกม มีบ้านลม มีที่ให้เด็กปีนป่าย ยิ่งวันหยุดอย่างนี้ก็ยิ่งคึกคัก
“ลุงเตชอบกินไอติมไหมคะ”
“อืม...ก็กินได้นะ”
“ก็กินได้...แสดงว่าไม่ชอบ”
“เอ้า...รู้ทันลุงอีก”
“เปิดใจฉิคะลุงเต เปิดใจค่าเปิดใจ”
“โอย...แม่ตัวแสบนี่”
เตชิณยิ้มขบขัน เมื่อได้ยินวาจาแก่แดดแก่ลมของแม่หนูน้อย
“เข้าใจหน่อยนะคะ แกเป็นเด็กคนเดียวในบ้าน โตมากับคนในครอบครัวแล้วก็พนักงานบริษัทที่เป็นผู้ใหญ่ด้วยกันทั้งนั้น เวลาได้ยินได้ฟังอะไร แกก็เก็บข้อมูลไว้ในหัวโดยที่ผู้ใหญ่อย่างเราๆ ไม่รู้เลย”
“จริงเหรอคะ เนเน่แอบเก็บข้อมูลของพวกผู้ใหญ่จริงเหรอ” เตชิณถาม
“จริงค่า”
แม่หนูขยับขึ้นบนหล
