EP 2/5 ว่าที่เมีย
1006 Words
ไม่ไหวละ ไม่ไหว! ขืนดูต่อ เธอได้กระโดดเข้าไปร่วมวงแน่!
มือสั่นๆ ของมินตราค่อยๆ วางลงพื้น เธอคลานออกจากหน้าตู้เย็น พยายามเคลื่อนไหวให้เบาที่สุด แต่ถังขยะใบน้อย มันไม่เป็นใจ!
ครืด!!!
ถังขยะแบบเก็บกลิ่นที่ทำจากสเตนเลสเนื้อดี ครูดไปกับพื้นเพราะมือของมินตราปัดไปโดนมันเข้า ปกติก็คงไม่เป็นปัญหา แต่ตอนนี้มันเงียบ เสียงนั้นเลยชัดเจน
แม่สาวแซ่บปล่อยท่อนอุ่นๆ ของเตชิณออกจากปาก ก่อนจะลุกขึ้นยืน ดึงกางเกงชั้นในที่รูดลงไปค้างไว้หัวเข่า ขึ้นมาสวมดีๆ เดรสสายเดี่ยวที่สวมก็ดึงขึ้นปิดหน้าอกด้วย ถึงจะมีดีกรีในเส้นเลือด แต่เธอมั่นใจว่ายังไม่เมา และมั่นใจมากๆ ว่านอกจากเธอและเขา มีคนอื่นอยู่ในห้องด้วย หรือว่า...เขาจะนัดแนะเพื่อนอีกคนมาสนุกกับเธอนะ โอ...ไม่ได้สิ เราไม่ได้ตกลงค่าตัวกันแบบนั้น
“ลีน่า กลับมาเถอะน่า”
ลีน่าไม่ยอมฟัง หล่อนปัดมือเตชิณออก แล้วชะโงกมองตรงช่องว่างระหว่างโต๊ะเตรียมอาหารและเคาน์เตอร์วางเตา แสงที่ส่องมาจากดวงไฟข้างผนัง แม้ไม่ได้มากมายแต่ก็พอจะทำให้เห็นว่าเจ้าก้อนกลมๆ ที่คลานดุกดิกบนพื้นน่ะ ไม่ใช่ลูกหมาอย่างแน่นอน
“อะไรละนั่น!?”
“เอ่อ...คือ น้องสาวน่ะ”
“แล้วไง นี่คุณให้น้องสาวออกมาดูตอนเรา...แบบว่า...”
“ไม่ใช่นะคะ! คือ...ฉันออกมาหาอะไรกิน แล้วพวกคุณก็โผล่เข้ามา ฉันวิ่งเข้าห้องไม่ทัน ก็เลย...”
ลีน่ายักไหล่อย่างเซ็งๆ ถอนหายใจพรืดใหญ่ ก่อนจะมองหน้าเตชิณและไอ้นั่นของเขา เจ้าท่อนอุ่นๆ ถูกซ่อนไว้ในกางเกงเรียบร้อยแล้ว ก็น่าเสียดายอยู่หรอก แต่ทำไงดีล่ะ มันไม่มีอารมณ์ละ ต่อให้เริ่มใหม่ก็ไม่เหมือนเดิม
แม่สาวแซ่บแบมือขอบางอย่างจากเตชิณ
“ไม่เอาน่า เข้าห้องกันเถอะนะ”
“คุณกำลังทำให้ฉันหงุดหงิด ถ้ารู้ก่อนว่าคุณไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียว ฉันคงไม่มา ถ้าคุณอยากได้เซ็กซ์ดีๆ คุณก็ต้องเข้าใจว่าเรื่องอารมณ์และความสมัครใจมันจำเป็น”
เตชิณอยากจะบ้าตาย ผู้หญิงที่หิ้วมาจากบาร์มีระดับนี่ไม่เหมือนพวกราคาถูกจริงๆ เรื่องมากฉิบหาย! เขาต้องจำใจควักค่าเสียเวลาให้หล่อน ทั้งที่ยังไปไม่ถึงฝั่งฝัน เจ้าหล่อนทิ้งกันง่ายๆ เพียงเพราะถูกขัดจังหวะจากบุคคลที่สาม
“เราน่าจะคุยกันได้”
เขายังต่อรอง แม้ว่าวางเงินสดจำนวนหนึ่งใส่มือให้เจ้าหล่อนแล้ว
“ฉันไม่ใช่หุ่นยนต์นะจะได้กดสวิตช์เปิดปิดเมื่อไหร่ก็ได้ คราวหน้าก็แฟร์ๆ หน่อย จองโรงแรมม่านรูดก็ยังดี”
เตชิณยกมือขอยอมแพ้ มองสาวหุ่นเซ็กซี่ที่มีหน้าอกเท่าลูกมะพร้าว และเมื่อสาวเจ้าก้าวพ้นไปประตูห้องไป เขาก็ได้หันมาเอาเรื่องแม่ตัวแสบ
มินตราดึงมาส์กแผ่นบางๆ ออกจากหน้า ก่อนจะย่องเข้าห้องนอน รู้ละว่าเตชิณมองอยู่ และพอเขาเริ่มก้าวขาจะวิ่งมาคว้าตัวเธอ เธอก็แจ้นเลย วิ่งแจ้นเข้าห้องล็อกประตู
ปัง!
เสียงประตูปิดลงดังๆ มินตราแทบกรี๊ด เกือบละ เธอเกือบจะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขา สวรรค์ไม่เป็นใจเลย เป็นวันอื่นไม่ได้เหรอ พรุ่งนี้เธอมีสอบนี่นา ถ้าวันนี้โดนจัดหนัก พรุ่งนี้เดินขาถ่าง มันจะอายชาวบ้านเขา!
“มิน! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ มารับผิดชอบพี่เดี๋ยวนี้!”
“ม่ายยย!!! อยากมากนักก็ชักว่าวไปก่อน นี่น้องนะพี่ น้องนุ่งแท้ๆ”
“แท้กับผีน่ะสิ! ยัยตัวแสบ!!”
มินตราหันไปดูประตูห้อง ล็อกแล้ว เธอล็อกเรียบร้อย ปลอดภัยหายห่วง อีพี่มันหื่นเพราะเมาหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็สร่างแล้ว อดทนไว้มิน อย่าเผลอใจเชียวนะ ของตายกินเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ต้องรีบ วันนี้เขาเมา ถ้าเราทำกัน เดี๋ยวพอตื่นมาทำเอ๋อแดกจำอะไรไม่ได้ เธอก็ซวยน่ะสิ สติพี่เตไม่มา ผ้าไม่หลุด จำไว้มินตรา!
เช้าวันถัดมา
มินตราตื่นแต่เช้าไปสอบ สอบเสร็จวิชาสุดท้าย ก็รีบไปดูหอพักที่จองไว้ เธอกำลังจะได้งานทำแล้ว ที่ไหนน่ะเหรอ บริษัทเล็กๆ ไม่ใหญ่ไม่โตที่เธอเคยไปฝึกงานนั่นแหละ หัวหน้างานใจดี เรียกเธอให้กลับไปทำงานที่นั่น เธอเลยคิดว่าจะทำไปก่อน ถ้ามีที่อื่นที่เงินเดือนดีกว่า ค่อยลาออกทีหลัง
เธอรบกวนเตชิณมามากแล้ว จะช้าจะเร็วก็ต้องไป ฉะนั้น เตรียมตัวไว้ก็ไม่เสียหาย อีกสองอาทิตย์จะเริ่มงาน เธอยังมีเวลาในการเตรียมตัวในหลายๆ เรื่อง โดยเฉพาะเรื่องครอบครัว
มินตราร่ำลาพี่ๆ ที่ร้านขายไอศกรีม ด้วยว่าวันนี้เธอมาลาออก เงินที่ทำงานไว้คงเข้าบัญชีให้เธอนิดหน่อย พอเป็นค่าใช้จ่ายได้บ้างตอนย้ายไปอยู่คนเดียว แต่ว่า พอเห็นเบอร์แม่โชว์อยู่หน้าจอมือถือ เธอก็ชักไม่แน่ใจ แม่เรียกตัวเธอกลับบ้านแบบด่วน ด่วนที่สุด!
“หาเงินให้พี่แกสักก้อนซิ ยัยเมย์มันค้างค่าแชร์คนที่ร้าน”
มินตรายังก้าวไปไม่ถึงหน้าบ้านดี มารดาที่เคารพก็เดินออกมาเท้าสะเอวแจ้งข่าว แม่นุ่งผ้าถุงแบบกระโจมอก ในขณะที่ผัวใหม่เดินตามมาในสภาพไม่นุ่งเสื้อ สวมกางเกงบอลตัวเดียว ไม่บอกก็รู้แหละว่าไปทำอะไรกันมา
“แต่มินไม่มีแล้ว”
“ไม่มีก็หาสิวะ เร็วๆ พี่แกรออยู่ที่ร้านโน่น”
- Writer
