โตมรลุกมาดูรดา ดันบ่าหล่อนให้นั่งลง เขามองลงไปข้างล่าง ไม่เห็นเลือดก็ค่อยเบาใจ เตชิณเรียกเด็กเสิร์ฟมาหา ขอผ้าเย็นสักผืน พอได้ผ้ามาก็ส่งให้คนที่เจ็บตัว โตมรช่วยดูเท้าที่เจ็บให้รดา
“นี่?” เตชิณเอ่ยกับคนที่นั่งเงียบอยู่
“อะไรคะ” ณิชาขานรับด้วยคำถาม
“ฉันจะกลับแล้ว เตรียมตัวเลย”
คนถูกสั่งเป็นงง “เตรียมตัวอะไร”
“กลับไง”
“ไม่กลับ เพิ่งมาจะกลับได้ไง พี่อยากกลับก็กลับไปสิ ณิเอารถมา ขับกลับเองได้”
“ฉันบอกให้กลับก็กลับ รออยู่นี่ ไปเข้าห้องน้ำก่อน แล้วค่อยกลับด้วยกัน”
ณิชายักไหล่ไม่ยี่หระ เตชิณเดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อจัดการกับเสื้อที่เปื้อนเหล้า ส่วนรดา ก็ให้พรเตชิณยืดยาว ค่าที่ทำให้เธอเจ็บตัว
“ขอให้ตกชักโครกตาย โอ๊ย! เบาๆ สิ เชี่ยโต!”
“เบาแล้วน่า หยุดแหกปากสักห้านาทีได้ไหม”
โตมรปรามแม่คนที่ยังส่งเสียงแวดๆ เขาต้องถอดรองเท้าเจ้าหล่อนออก แล้วเอาผ้าเย็นประคบเท้าให้ เมื่อกี้เหตุการณ์มันเพิ่งเ
