[9]
เพราะสายลมที่เล้าโลม
กวีอาสามาส่งที่บ้าน แต่ณิชาปฏิเสธอย่างนุ่มนวลที่สุด เธอขับรถไป และมันคงไม่สบายใจถ้าต้องจอดทิ้งไว้ที่อื่น เธอกลับมาที่บริษัท เลี้ยวรถเข้าไปจอดยังลานจอดรถด้านหลัง เธอลงจากรถมา ตรงไปยังประตูเหล็กบานเล็ก และกำลังไขกุญแจเพื่อเข้าไปในตึก ตอนที่รถอีกคันเลี้ยวมาจอดข้างรถเธอ เขาจะตามมาทำไม
เตชิณดับเครื่องยนต์ก่อนจะก้าวลงมา เขากวาดสายตามองไปทั่วๆ ไฟสปอร์ตไลท์ยังส่องสว่างที่หน้าโกดัง มีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ แต่ทำไมณิชามาจอดรถตรงนี้ แทนที่จะเป็นหน้าบ้านหลังนั้น
“พี่ตามมาทำไม”
“เปล่า ก็แค่...”
“แค่ตามมาดูว่าณิออกไปกับผู้ชายคนอื่นหรือเปล่า”
เตชิณไม่ตอบเมื่อหล่อนรู้ทัน เขาเสไปเอ่ยเรื่องอื่น
“เธออยู่นี่เหรอ”
“ก็ไม่เชิง บ้านอยู่ไกลน่ะ เลยต้องพักที่นี่”
“หมายถึงบ้านหลังนั้น” เขาชี้ไปยังบ้านที่อยู่ใกล้โกดัง
“ไม่ค่ะ นั่นบ้านของญาติน่ะ บางทีผู้ช่วยของณิก็ค้างที่นั่นด้วย
