21
1080 Words
21
แอนโธนี่มองหน้าเพื่อนทันที ผู้พูดคงไม่รู้ฤทธิ์เดชของสาวตัวเล็กคนนี้ว่ามีมากแค่ไหน ขนาดเขาตัวโตกว่าหลายเท่ายังทรุดลงไปนอนกุมกล่องดวงใจกับพื้น ทั้งหมัด ทั้งเท้า ทั้งปากแซ่บอย่าบอกใคร โดยเฉพาะริมฝีปากจิ้มลิ้มหอมหวานละมุนหัวใจยิ่งนักยามที่ได้จุมพิต แค่คิดกายเขาก็สั่นแทบจะกระชากแม่คนอวดดีมาจูบลงโทษซะตรงนั้นเอาให้ปากช้ำเลยทีเดียว
“ฉันรู้หรอกน่า” แอนโธนี่พูดออกไปอย่างนั้น “ฉันไม่ชอบกินเด็กนายก็รู้”
“ลองกินสิ รับรองจะติดใจ”
โจนาธานยิ้มกริ่ม ขนาดเขายังไม่ได้กินเด็กแบบเต็มปากเต็มคำ ยังติดอกติดใจมากขนาดนี้ แล้วถ้าหากได้กินหัวรวบหางล่ะ เขาจะติดใจมากขนาดไหน
“แต่คงไม่ใช่เด็กคนนี้ ฉันกระเดือกไม่ลง” ปากกับใจของแอนโธนี่ไม่ตรงกัน ปากก็บอกว่าไม่ แต่ใจกลับคิดไปไกลลิบโลก
“คุณอาคุยอะไรกับคุณโทนี่คะ กระซิบกระซาบกันตั้งนานสองนาน” ณัฏฐลักษณ์ทักขึ้น
“เปล่าค่ะ คุณอาแค่บอกโทนี่ว่า อย่าขับรถเร็วเท่านั้นค่ะ” คุณอาขาหันมาตอบหลานสาวเสียงนุ่ม แล้วหันไปพูดกับเพื่อนเสียงห้วน “ไอ้โทนี่ นายไปได้แล้ว ดูสิกุ๊กหาวแล้วฉันจะได้ไปส่งกุ๊กเข้านอน”
“ไปกันเถอะเฟิร์น เจ้าของบ้านง่วงแล้ว”
แอนโธนี่เอ่ยบอกภัทรพรที่พนมมือไหว้โจนาธาน จากนั้นก็โบกมือให้เพื่อนสาวแทนการลา ก่อนจะเดินไปยังรถยนต์ของแอนโธนี่ที่จอดห่างไม่กี่ก้าวเจ้าของรถทำตัวเป็นสุภาพบุรุษด้วยการเปิดประตูรถให้สาวที่ตนคิดจะสั่งสอน แล้วทันทีที่เธอเข้าไปนั่งเรียบร้อย ประตูบานนั้นก็ปิดลง เขาเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ นั่งประจำที่ติดเครื่องยนต์แล้วขับออกไป
ภัทรพรนั่งหน้าเชิดตรง ใบหน้าหันไปมองนอกหน้าต่างรถคันหรูตลอดเวลาที่รถแล่นอยู่บนถนนสายหลัก ไม่ใช่ว่าทัศนียภาพด้านนอกจะสวยงามจนไม่อาจจะละสายตาได้ แต่เป็นเพราะเธอมีความประหม่าและกลัวที่จะเผชิญหน้ากับชายลามกมือไว แม้ว่าภายนอกจะแสดงว่าไม่เกรงกลัว ทว่าในใจลึกๆ ก็อดหวั่นไม่ได้
ต่างกับเจ้าของรถยนต์ ใบหน้าของแอนโธนี่มีแต่รอยยิ้ม หันไปมองเสี้ยวหน้าหวานสวยของคนนั่งเบาะด้านข้างเป็นระยะๆ มองแล้วก็ยิ้มอยู่อย่างนั้น
สาเหตุของรอยยิ้มนี้เป็นเพราะเขารู้สึกสะใจเล็กๆ ที่ได้แก้แค้นภัทรพร ยางรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันนั้นไม่ได้แบนเองเพราะถูกของมีคมทิ่มตำ แต่เป็นฝีมือการปล่อยลงยางของเขาต่างหาก ถือเป็นการเอาคืนในขั้นตอนแรกเพื่อที่จะโยงไปยังขั้นตอนที่สอง
แผนของแอนโธนี่ไม่มีอะไรซับซ้อน พอรู้ว่าภัทรพรไม่ได้ค้างคืนที่บ้านของโจนาธาน และต้องขี่รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันนั้นกลับบ้าน แผนเด็ดก็วาบเข้ามาในสมอง เป็นแผนที่จะชำระความที่เธอฝากเอาไว้ เขาแค่อาศัยจังหวะที่ขอตัวเข้าห้องน้ำ เดินไปยังหาไอ้กล้ามโต ก่อนจะจัดการทำให้มันขับเคลื่อนไปไหนไม่ได้ด้วยการปล่อยลมยางทั้งสองทิ้ง เพื่อที่เขาจะได้ขันอาสาไปส่งสาวแสบแทน แล้วแผนของเขาก็สำเร็จด้วย
“ยิ้มอะไรมิทราบคุณลุง มองฉันแล้วก็ยิ้มอยู่ได้” คนที่ถูกจับตามองหันมาถามอย่างอึดอัด
“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมองเธอ ฉันเห็นเธอเอาแต่มองข้างทางหรือว่าที่เธอเห็นเพราะมีตาข้างหู” พลขับหนุ่มรูปหล่อโต้กลับ หันไปมองหน้าภัทรพรแล้วยิ้มกว้าง เป็นยิ้มยียวนกวนประสาทเป็นที่สุด
“ฉันรู้ก็แล้วกัน” เธอแก้ตัว ครั้นจะบอกไปว่า เธอเองก็ลอบมองเขาอยู่ก็ไม่ได้
“เก่งจัง ไม่ได้หันมามองก็รู้ด้วยว่าฉันมองเธอด้วย หรือว่าฉันหล่อเกินห้ามใจถึงได้อดใจไม่ไหวหันมามอง เอ...หรือว่ากำลังนึกติดใจรสจูบของฉันเลยอยากลองอีกครั้ง”
คำพูดประโยคหลังของแอนโธนี่เรียกเลือดฝาดให้เกลื่อนทั่วดวงหน้าสวยของภัทรพรทันที เธอกำมือแน่นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในลิฟต์ จึงหันไปหาแอนโธนี่ทั้งตัวมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
“ฉันก็กำลังนึกอยู่ แต่นึกว่าจะจัดการกับคุณลุงจอมฉวยโอกาสยังไง แล้วตอนนี้ก็เห็นโอกาสนั้นแล้วด้วย คราวนี้ฉันจะทำให้คุณหายซ่าไปเลย”
ผู้พูดเงื้อกำปั้นขึ้นสูง หมายจะทุบลงไปบนบ่าของเขา แต่ครั้งนี้แอนโธนี่เตรียมตัวมาดี เขาปล่อยมือด้านขวาจากพวงมาลัย คว้าหมับข้อมือเล็ก ใช้มือซ้ายบังคับพวงมาลัยให้หลบเข้าข้างทาง
“อย่าคิดนะว่าจะทำร้ายฉันได้ซ้ำสอง ไม่มีวันซะหรอก”
พูดจบเขาก็รวบร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน ยกสาวตัวเล็กร่างเบาเหมือนปุยนุ่นลอยข้ามเกียร์รถยนต์มานั่งบนตักเขาทันที เอื้อมแขนข้างหนึ่งเพื่อไปหยิบบางอย่างที่เขาแอบไปขอมาจากไซลัสลูกน้องของโจนาธาน หลังจากที่จัดการกับยางรถของเธอเรียบร้อย
“ลุง ลุงจะทำอะไร ปล่อยนะ ปล่อย” เธอร้องถามอย่างคนเสียขวัญ เมื่อเห็นกุญแจมือสองอันในมือหนา
“ก็จะจัดการสั่งสอนหลานสุดสวยไงล่ะ เอาให้หลาบจำเลยว่า อย่าริอ่านมาทำอะไรกับฉันแบบนั้นอีก”
ภัทรพรดิ้นบนตักแข็งแรง สะบัดมือ สะบัดแขนไม่ให้เขาทำตามความตั้งใจ ปากที่ว่างอยู่ก็ไล่งับใบหน้าของเขา หวังว่าจะใช้ไรฟันคมๆ กัดลงไปในผิวเนื้อ เพื่อหยุดไม่ให้เขาสั่งสองตน แต่ดูว่าแอนโธนี่จะเตรียมตัวมาดี เธอไม่สามารถทำตามความตั้งใจได้เลย หนำซ้ำข้อมือทั้งสองข้างถูกไขว้ไว้ด้านหลังแล้วล็อคด้วยกุญแจมือ ขาเรียวเล็กถูกมือใหญ่ขยับให้อยู่ในท่านั่งคร่อมตักเขา
- Writer
