คุณอาขา

22

22

“อย่านะ ปล่อยนะ ปล่อยนะไอ้ลุงบ้า ปล่อยสิวะ” เธอพยายามดิ้น ด่าทอชายตรงหน้า ทว่ามันก็ไม่ได้ผล วินาทีนี้เธอตกเป็นรองเขาอย่างสิ้นเชิง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที”

ภัทรพรจึงเปลี่ยนวิธีมาตะโกนให้คนภายนอกช่วย มันก็ไม่เป็นผลเพราะรถคันนี้ติดฟิล์มกรองแสงสีดำทั้งคัน อีกทั้งภายในรถยังเก็บเสียงได้อย่างดีเยี่ยม ร้องดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน

“ต่อให้แหกปากร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอหรอก คราวนี้เธอเสร็จฉันแน่”

คำว่า ‘เสร็จฉันแน่’ ที่เธอได้ยิน ทำให้ภัทรพรไม่ชอบใจและเกิดอาการหวาดกลัวขึ้นมาจับจิตจับใจ ยิ่งดวงตาวับวาวของเขาด้วยแล้ว ทำให้สาวน้อยเกิดอาการร้อนๆ หนาวๆขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“ลุงจะทำอะไรเฟิร์น ไม่นะ อย่านะ ถ้าทำอะไรเฟิร์นล่ะก็จะแจ้งตำรวจจับเลยคอยดู” เธอขู่ แต่เขาไม่กลัว

“คนอย่างฉันไม่เคยกลัว”

สิ้นเสียงใหญ่ ปากของเขาก็ประกบจูบปากสาวรวดเร็วโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันที่จะปิดปากเพื่อไม่ให้เขาสอดลิ้นเข้าในโพรงปากได้เหมือนครั้งก่อน ทว่าทุกอย่างก็สายเกินไป เวลานี้เขาบดจูบส่งลิ้นเข้าไปหาความหวานหอมในช่องปากของเธอเป็นที่เรียบร้อย

ภัทรพรดิ้นรนเต็มกำลัง สะบัดตัว สะบัดหน้าหวังจะให้ตนเองหลุดจากพันธนาการ ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปได้ยากหากเขาไม่ปลดปล่อยเธอเอง แต่ก็ดีกว่าที่ไม่ได้ทำอะไรเลย มือใหญ่ข้างหนึ่งตรึงดวงหน้าสวยไว้แน่น เพื่อที่เขาจะได้จูบเธอได้อย่างถนัด ไม่เพียงเท่านั้นมือใหญ่ยังวางทาบลงบนทรวงอกสาวภายนอกเสื้อรัดรูป เคล้นคลึงไม่แรงมาก

“อื้อๆ” เธอร้องห้ามในลำคอ ตกใจกับการกระทำจาบจ้วงของแอนโธนี่ เธอคิดหาทางเอาตัวรอดแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีทางไหน มือที่ถูกคล้องกุญแจไขว้ไว้ด้านหลัง แล้วยังจะเรียวขาที่ทำอะไรได้ไม่ถนัดนัก ดิ้นไปมาอยู่บนตักแกร่ง ส่งผลให้เธอจนมุมเขาไปโดยปริยาย

แอนโธนี่กวาดลิ้นต้อนหาความหวานที่อุดมมากมายในช่องปากสาวอย่างเพลิดเพลิน ไล่ต้อนชิมรสที่เขาจำได้ดีว่า มันเยี่ยมยอดมากแค่ไหน กระตุ้นความเสน่หาให้ท่วมท้นร่างกายมากเพียงไร ส่วนมือก็ขยำดอกอุบลคู่สล้างไปด้วยเบาบ้าง หนักบ้างสลับกันไปความเพลิดเพลินจึงขยับคูณสอง

ตรงกันข้ามกับอีกคนที่ดูเหมือนจะไม่ได้รับความเพลิดเพลิน กระสับกระส่ายอยู่บนตักแข็งแรง นี่เป็นครั้งที่สองที่ตนเองต้องตกอยู่ในสภาวะฉุกเฉิน แต่ครั้งนี้เธอมองหาทางเอาตัวรอดไม่ได้เลย จะดิ้นรนก็ลำบาก จะคิดอ่านทำสิ่งใดไม่ได้เลย จุมพิตของเขาทำให้สมองของเธอว่างเปล่า ไร้ซึ่งจินตนาการ สตินึกคิด ส่งผลตรงต่อร่างสาวที่เริ่มผ่อนแรงต้านทาน ดวงตาปรือเคลิบเคลิ้มไปกับความแปลกใหม่ที่เขากระทำ

แอนโธนี่รู้สึกพอใจกับท่าทีที่อ่อนแรงลงของภัทรพร จึงเป็นโอกาสที่เขาจะทำอะไรได้มากกว่านี้ สั่งสอนเธอให้หลาบจำ ให้จดจำเขาไปจนวันตายเขาจูบเธออย่างยาวนาน นานเสียจนภัทรพรรู้สึกว่า ปากของตนบวมเจ่อ ทั้งมือและปากหนาร่ายมนต์ให้หญิงสาวเคลิบเคลิ้ม

“เป็นไงจ๊ะหลานลุง ถึงกับเคลิ้มเลยเหรอ”

แอนโธนี่ยอมรับสรรพนามที่เธอเรียกว่า ‘ลุง’ หากเขาจะมีหลานสาวสวยๆ หุ่นน่าฟัดน่าขยำเช่นนี้ เสียงใหญ่พูดชิดเรียวปากสาว แทะเล็มเบาๆ ด้วยไรฟันขบกัด มือใหญ่คลึงความอวบใหญ่สลับกันไปทั้งซ้ายขวา เธอถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งกาย “ลุงคนนี้จะทำให้หลานสุดสวยเคลิ้มกว่านี้อีก”

มือใหญ่ดันร่างเล็กจนหลังพิงกับพวงมาลัยรถ เพื่อที่เขาจะทำอะไรบางอย่างได้ถนัดถนี่มากขึ้น จากนั้นก็รูดซิปเสื้อรัดรูปของเธอลงมาสุดปลายทาง เขาทำอย่างช้าๆ มองผิวขาวผ่านสาบเสื้อที่แยกออกจากกันตามันพราวระยับ

“ยะ...อย่า” เสียงห้ามนั้นเบาเหลือเกิน เบาเสียจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน แต่ถึงจะได้ยินเขาก็ไม่สนใจ เพราะเวลานี้แอนโธนี่มีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่า

“ว้าว...สวยจัง” เขาพูดยามได้ยลโฉมดอกอุบลหลบซ่อนในกรวยสีดำลายลูกไม้ “อยากรู้จังเลยว่า ถ้าไม่มีเสื้อในจะสวยมากแค่ไหน”

“อย่านะ อย่า” ภัทรพรร้องห้ามเสียงดังลั่นรถ อาการเคลิ้มเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง ขยับตัวสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้เขาจัดการกับเสื้อชั้นในของตัวเอง แต่มันคงสายเกินไปตะขอกรวยของบราลายลูกไม้แสนสวยที่อยู่ด้านหน้าถูกมือใหญ่ปลดเป็นอิสระ ดวงตาสีฟ้ามหาเสน่ห์มองไปยังบัวคู่งามตาวาวแทบไม่กระพริบ เปล่งประกายปรารถนาแรงกล้า

“ว้าว...” เขาอุทานเสียงพร่า จ้องมองความสวยงามคู่นั้นไม่วางตา “สวยมากกว่าหลายเท่าเลย”

แอนโธนี่รู้สึกตาลาย เลือดในกายสูบฉีดแรงจนเขารับรู้ถึงความร้อนที่ค่อยๆ แผ่ปกคลุมผิวเนื้อ หัวใจของชายมากรักเต้นไม่เป็นส่ำ ความตื่นเต้นแทรกเข้ามาในจิตใจ ความรู้สึกทั้งหลายที่เกิดขึ้นกับเขาต้นเหตุมาจากดอกบงกชคู่สล้างที่อยู่ตรงหน้า

ใช่ว่าเขาไม่เคยทรวงอกของผู้หญิงมาก่อน ตรงกันข้ามเขาเห็นมานับไม่ถ้วน ทั้งของจริงของปลอม ทั้งเล็กทั้งใหญ่ล้นมือ แต่ทว่าไม่มีหญิงสาวคนไหนทำให้เขารู้สึกอยากจะใช้ปากและลิ้นเข้าละเลงตรงปลายถันสีชมพูชูช่อเท่านี้มาก่อนเลย ความขาวของเนื้อนวลที่แต่งแต้มด้วยสีแดงระเรื่อจากความเขินอาย ยิ่งทำให้ดอกอุบลคู่นี้มีความงดงามอย่างหาตัวจับยาก ดึงดูดใจ ล่อปากให้เขาดอมดมเสียจริง

“อย่านะ อย่าจับ อย่านะ อย่าทำอะไรเฟิร์นนะ”

ความเก่งกาจที่เคยมีมลายหายไปจนสิ้น ภัทรพรร้องห้ามเสียงสั่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ความอายเกลื่อนทั่วดวงหน้า ประดับด้วยเลือดฝาดที่กระจายไปทั้งตัว

จะไม่ให้เธอรู้สึกเช่นนี้ได้อย่างไร เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่อกสล้างถูกอวดโฉมต่อหน้าบุรุษที่เพิ่งเจอเป็นครั้งแรก เป็นบุรุษที่ขโมยจูบแรกไปซึ่งหน้า แทนที่จะเป็นคนที่เธอรักและตั้งใจให้เป็นพ่อของลูกในอนาคต เธอขยับตัวไปมาบนตักกว้าง เพื่อไม่ให้มือใหญ่ที่กำลังยกขึ้นสูงจับต้องในสิ่งที่ต้องการ ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะสายเกินการ