DEIMOS
ITO na ang huling gabi na makakasama ko rito sa Pilipinas si Phobos. Nandito kami sa bahay ng lolo niya. Nasa kuwarto niya ako at tinulungan siyang magtupi ng mga damit na dadalhin niya sa Amerika. Nasa harapan ko siya at tahimik lang siyang nakatingin sa maleta. Alam kong katulad ko, parang dinurog na rin ang puso niya.
"Kumain ka nang marami roon, 'wag magpakagutom," pagpatay ko sa katahimikan.
Tumango siya at hindi man lang ako tiningnan.
"Matulog nang mabuti, 'wag magpakapagod," sabi ko.
Muli itong tumango at hindi pa rin ako magawang tingnan.
"Magdasal araw-araw. 'Wag kalimutan," paalala ko.
Tiningnan niya na ako. Bumuntong hininga ito. Ngumiti siya at alam kong pilit lang ito.
"Iyan ang isa sa mamimiss ko sa iyo. Iyong pagiging maaalahanin mo," sabi niya.
"Lapit ka
