ตอนที่ 9
1017 Words
ในที่สุดวันที่ดอกแก้วกลัวที่สุดก็เดินทางมาถึง วันที่หล่อนจะต้องทอดกายเพื่อดับไฟแค้นในหัวใจของภูวดล ซึ่งหล่อนยังไม่สามารถคาดเดาได้ว่าผลมันจะออกมาคุ้มค่าหรือเปล่า
แต่หล่อนก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว...
เพราะหากหล่อนไม่เลือกวิธีนี้ ไม่เลือกที่จะนอนกับภูวดล เขาก็จะต้องส่งหล่อนไปนอนกับผู้ชายคนอื่นอยู่ดี
ดอกแก้วยืนสงบนิ่งอยู่หน้าบานประตูห้องนอนของภูวดล หัวใจของหล่อนเต้นแรงมาก นี่ถ้ามันกระดอนออกมาจากทรวงอกได้ มันคงกลิ้งตกลงไปที่พื้นแล้วล่ะ
เรียวปากอิ่มสีแดงระเรื่อเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง ดวงตากลมโตที่พยายามซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้ แต่กลับมีหยาดน้ำตาใสๆ เออคลอ
หล่อนกลัว...
แต่ก็ไม่สามารถที่จะเดินถอยหลังได้อีกแล้ว...
หลังจากยืนลังเลอยู่นานหลายนาที มือขาวสะอาดสั่นเทาก็ยกขึ้นเคาะบานประตูไม้เบื้องหน้าสองครั้ง
ก๊อก ก๊อก
“ใคร”
เสียงห้วนจัดของเจ้าของห้องถามกลับมาทันทีที่สิ้นเสียงเคาะประตู
“เอ่อ... แก้ว... แก้วเองค่ะ...”
แม้จะพยายามบังคับเสียงให้เรียบแค่ไหน แต่มันก็ยังสั่นเทาน่าเวทนาอยู่ดี
“ฉันไม่ได้เรียกหาเธอ”
“แก้ว... มาหาตามสัญญาที่ให้เอาไว้กับพี่ภูค่ะ”
ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาจากคนในห้องอีก ทำให้ดอกแก้วกลัวว่าภูวดลจะเปลี่ยนใจ เพราะหากเป็นเช่นนั้น หล่อนก็จะต้องถูกเขาส่งไปนอนกับผู้ชายคนอื่น
“แก้ว... เข้าไปนะคะ”
หล่อนไม่รอให้พูดจบ รีบดันประตูห้องให้เปิดกว้างออกทันที
หลังจากก้าวเข้าไปภายใน ก็รีบปิดประตูและล็อกมันอย่างรวดเร็ว
มือของหล่อนว่าสั่นเทาแล้ว แต่ฝ่าเท้าของหล่อนตอนนี้สั่นระริกยิ่งกว่า
หล่อนกัดฟันเดินไปหยุดตรงข้างๆ เตียง ที่มีร่างสูงใหญ่ของภูวดลนอนเอกขเนกอยู่ สายตาคมเข้มที่มองมายังหล่อน มันดำมืดไร้ความรู้สึกจนน่าสยดสยอง
หนีไปตั้งหลักก่อนดีไหม ดอกแก้ว...
เสียงหนึ่งในสมองร้องเตือนให้ถอยไปก่อน แต่ดอกแก้วก็ยังดึงดันที่จะทำตามความคิดเดิม
“พี่ภู... อาบน้ำหรือยังคะ”
“อาบแล้ว”
หล่อนไม่น่าถามเลย เพราะก็เห็นอยู่ว่าเขาสวมชุดนอนลายทางแล้ว
“เอ่อ... แก้ว...”
แล้วนี่หล่อนต้องทำยังไงต่อไปนะ
ต้องถอดเสื้อผ้าตัวเองก่อน หรือว่าต้องปีนขึ้นไปบนเตียงของเขาก่อน
ในขณะที่ดอกแก้วกำลังลังเลอยู่นั้น ภูวดลก็ขยับนั่งหลังตรง สายตาของเขายังคงมองมาที่หล่อนตลอดเวลา
“ฉันว่าเธอควรเปลี่ยนใจนะ ดอกแก้ว”
หล่อนช้อนตาขึ้นสบประสานกับดวงตาสีดำของเขา ก่อนจะส่ายหน้าไปมา
“แก้ว... ไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะ”
รอยยิ้มหยันเยาะผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของภูวดล ขณะที่เขาก้าวลงมาจากเตียง และมาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ กับร่างเล็กของหล่อน
มือใหญ่ยกขึ้นวางบนบ่าบอบบาง ก่อนจะขยุ้มแรงๆ จนดอกแก้วเบ้หน้าเจ็บปวด
“อ๊ะ...”
“เห็นไหมล่ะว่าแค่นี้เธอก็เจ็บแล้วดอกแก้ว ดังนั้นอย่าหาเรื่องใส่ตัวเองเลย”
ภูวดลคงพยายามจะทำให้หล่อนเปลี่ยนใจสินะ
“แก้ว... ทนได้ทุกอย่างค่ะ”
“นอนกับฉันไม่สนุกหรอก นอนกับผู้ชายคนอื่นสนุกกว่าฉันเยอะ”
“แก้ว... เลือกที่จะเป็นของพี่ภูค่ะ”
เพราะเขาเป็นผู้ชายที่หล่อนไม่เคยรังเกียจเลย แม้ว่าเขาจะร้ายกาจกับหล่อนสักแค่ไหนก็ตาม
ยิ่งร้ายยิ่งรัก คำว่านี้มันมีอยู่จริง!
ภูวดลพยายามอย่างที่สุดที่จะดิ้นหนีจากบ่วงบาศของดอกแก้ว พยายามที่จะไม่แตะต้องหล่อน แต่หล่อนก็พยายามยัดเยียดเหลือเกิน
“ฉันอาจจะอ้วกแตกตอนที่เรากำลังเอากันก็ได้ ซึ่งเธอก็รู้ใช่ไหมว่าเพราะอะไร เพราะฉันเกลียดเธอมากยังไงล่ะ”
“มันจะไม่เป็นอย่างนั้นหรอกค่ะ”
หล่อนเจ็บกับคำพูดของเขามาก แต่ก็พยายามที่จะฝืนยิ้มเอาไว้
“เรา... มาเริ่มกันเลยดีไหมคะ”
เขาจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนเจ็บปวดและอับอายแค่ไหนที่ต้องพูดประโยคนี้ออกไป
“ทำไมรั้นนัก หึ ดอกแก้ว”
“พี่ภูกลัวจะติดใจแก้ว จนแก้แค้นต่ออีกไม่ได้ใช่ไหมล่ะคะ”
หล่อนไม่เคยคิดว่าสิ่งที่พูดออกไปมันจะเป็นความจริงขึ้นมาได้หรอก เพราะผู้หญิงไร้ค่าอย่างหล่อนไม่มีทางทำให้ผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างภูวดลลุ่มหลงได้ แต่ที่พูดออกไปก็เพื่อยั่วยุให้เขายอมรับในสิ่งที่หล่อนตัดสินใจต่างหาก
ภูวดลแสยะยิ้มร้ายกาจ นิ้วแกร่งยกขึ้นบีบคางเล็กเอาไว้อย่างไม่คิดถนอมแรง จากนั้นก็โน้มศีรษะลงมากระซิบชิดปากอิ่มที่กำลังสั่นระริก
“สิ่งที่เธอพูด มันไม่มีทางเป็นไปได้ ผู้ชายอย่างฉันไม่มีวันติดใจคนอย่างเธอ”
“งั้น... พี่ภูก็ไม่จำเป็นต้องผลักไสแก้วอีก นอนกับแก้วสักที”
ดอกแก้ว เธอยั่วโทสะของฉันมากเกินไปแล้วนะ!
ภูวดลทนให้หญิงสาวปั่นประสาทต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เขาจับร่างเล็กเหวี่ยงลงไปบนเตียงนอนอย่างไม่ปรานี
ร่างของหล่อนกระแทกกับฟูกกว้างที่ถึงแม้จะนุ่มมากแต่แน่นอนว่าหล่อนจะต้องเจ็บไม่น้อย
จากนั้นเขาก็ยืนหัวเราะอยู่ข้างเตียง พร้อมกับออกคำสั่งเสียงเหี้ยม
“แก้ผ้าออกให้หมด”
ดอกแก้วฝืนใจข่มความเจ็บที่สะโพกลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะค่อยๆ จัดการกับชุดนอนของตัวเอง แต่มันของหล่อนก็สั่นเทาจนน่าเวทนา
ภูวดลกัดฟันแน่น จ้องมองความขาวเนียนที่กำลังโชว์อยู่เบื้องหน้านิ่ง
อย่าแสดงว่าความพึงพอใจออกไปเด็ดขาดนะไอ้ภู!
- Writer
