ตอนที่ 8
1354 Words
ร่างเล็กที่นอนนิ่งมาเป็นระยะเวลาหลายนาทีตอนนี้สำลักน้ำออกมา และดวงตาก็ลืมขึ้น
ภูวดลยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ เขายกศีรษะของหญิงสาวขึ้นมาประคองเอาไว้
“ห้ามทำแบบนี้อีกนะดอกแก้ว ห้ามทำร้ายตัวเองอีก เข้าใจไหม”
ดอกแก้วร้องไห้ออกมา มองคนที่ตัวเปียกปอนไม่ต่างจากตัวเองด้วยสายเศร้าหมอง
“พี่ภูทำแบบนี้ทำไมคะ ทำไมไม่ปล่อยให้แก้วตาย...”
“ฉันบอกแล้วไง ถ้าฉันไม่อนุญาต เธอก็ตายไม่ได้”
เขาช้อนร่างอรชรของดอกแก้วขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เพื่อจะพาขึ้นไปด้านบน และไปโรงพยาบาล
“พี่ภูไม่มีทางช่วยแก้วได้ทุกครั้งหรอกค่ะ”
ภูวดลชะงักงัน มองดอกแก้วที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยสายตากังวลใจ
“แล้วเธอต้องการให้ฉันทำอะไร เธอถึงจะไม่คิดสั้นอีก”
“อย่าบังคับให้แก้วต้องไปนอนกับผู้ชายคนไหนเลยได้ไหมคะ...”
ภูวดลอึ้งไปพูดไม่ออก ตอนนี้รู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาไม่น้อย
“ถ้าพี่ภูต้องการใช้ประโยชน์จากร่างกายของแก้วจริงๆ” หล่อนมองเขาด้วยแววตาวิงวอน “ก็ขอให้เป็นแค่พี่ภูคนเดียวได้ไหมคะ”
“เธอหมายความว่ายังไง”
“แก้วยอมเป็นของพี่ภูแค่คนเดียวค่ะ”
ภูวดลหยุดเดิน จ้องลึกเข้าไปในดวงตาเศร้าสร้อยของดอกแก้ว
“เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยต้องการแตะต้องผู้หญิงที่มีสายเลือดชั่วช้าอย่างเธอ”
“พี่ภูจะคิดมากทำไมล่ะคะ เพราะพี่ภูก็แค่ใช้ร่างกายของแก้วปลดเปลื้องความใคร่แค่นั้นเอง มันคือการแก้แค้นยังไงล่ะคะ”
ภูวดลไม่ได้ตอบ ดอกแก้วที่ตอนนี้อ่อนแรงเหลือเกินจึงกัดฟันพูดขึ้นอีกครั้ง
“ถ้าพี่ภูไม่รับปาก ยังจะพาแก้วไปให้ผู้ชายคนอื่นอีก แก้วก็จะฆ่าตัวตายอีก และครั้งนี้แก้วจะทำอย่างรอบคอบที่สุด จะไม่ให้พี่ภูรู้”
แม้น้ำเสียงของดอกแก้วจะอ่อนแรง แต่ภูวดลสัมผัสได้ถึงความจริงจังในนั้น
เขาไม่ต้องการให้ดอกแก้วตาย...
เขาทนเห็นหล่อนตายไม่ได้....
“ตกลง”
ดอกแก้วไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก หล่อนเพียงแค่ฝืนยิ้มและหลับไปกับหน้าอกกว้างอย่างอ่อนแรง
ภูวดลขบกรามแน่น ขณะฝืนใจอุ้มร่างของดอกแก้วขึ้นบนสะพานได้สำเร็จ เขาวางหล่อนไว้ในรถ ก่อนจะขับไปยังโรงพยาบาลด้วยความรีบร้อน
สองวันต่อมา... ดอกแก้วออกจากโรงพยาบาล โดยที่ภูวดลเป็นคนเป็นรับออกมา
“หนูแก้ว... เป็นยังไงบ้างคะ ป้าเป็นห่วงแทบแย่”
ป้าแม่บ้านออกมายืนรอรับและก็เข้าไปกอดดอกแก้วด้วยความเป็นห่วง
“แก้วไม่เป็นไรค่ะป้า”
“ทีหลังไม่ทำแบบนี้แล้วนะคะ”
ดอกแก้วไม่ได้รับปาก หรือตอบอะไรออกไป นอกจากยอมให้ป้าแม่บ้านประคองเดินเข้ามาภายในบ้านเท่านั้น
ภูวดลบอกให้แม่บ้านพาดอกแก้วไปที่ห้องนอน ก่อนที่เขาจะตามไปคุยด้วย
ดอกแก้วนั่งอยู่บนเตียง ใบหน้าของหล่อนยังคงขาวซีด
“เธอยังต้องการเหมือนเดิมอีกไหม”
ดอกแก้วรู้ดีว่าภูวดลกำลังพูดถึงอะไรอยู่ หล่อนก้มหน้าหลบตา อ้อมแอ้มตอบไป
“แก้ว... ขอเวลาอีกสักวันสองวันได้ไหมคะพี่ภู ขอให้แก้วหายดีกว่านี้สักหน่อย”
ภูวดลก้าวเข้ามาหยุดใกล้ๆ กับเตียงนอนที่มีดอกแก้วนั่งพับเพียบอยู่บนนั้น
“ฉันไม่อยากแตะต้องเธอ”
ดอกแก้วช้อนตาขึ้นมองเจ้าของคำพูด มองใบหน้าหล่อร้ายของเขาด้วยสายตาเจ็บปวด
เขาเกลียดหล่อนมาก... และก็ทำร้ายหล่อนมากมายเหลือเกิน แต่หล่อนก็ไม่เคยที่จะเกลียดเขาลงเลยสักครั้ง
ทำไมหัวใจของหล่อนถึงได้โง่เขลาแบบนี้นะ ทำไมถึงยังหวังว่าเขาจะเมตตาให้อภัย
“มันคือการแก้แค้นไงคะพี่ภู”
ภูวดลเบือนหน้าหนีสายตาที่มีแต่น้ำใสๆ ของดอกแก้วไปมองที่อื่นแทน
อย่าใจอ่อน...
ไอ้ภูอย่าใจอ่อนเด็ดขาด นี่มันก็แค่มายาหญิงของดอกแก้วเท่านั้น
“เธอพูดแบบนี้ คงยังไม่รู้สินะว่าฉันทำอะไรกับร่างกายของเธอได้บ้าง”
“แก้ว... พอจะรู้ค่ะ”
เขาจะต้องกระทำรุนแรง และไม่ปรานีอย่างแน่นอน
“ยังหรอก เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมีรสนิยมยังไง เวลาอยู่บนเตียง”
“แก้ว... จะทนให้ได้ค่ะ” หล่อนยังยืนยันเหมือนเดิม
“ได้... เธอมีเวลาอีกสองวัน ก่อนที่จะเผชิญหน้ากับขุมนรกจริงๆ”
“แก้วเผชิญหน้ากับขุมนรกอยู่ทุกวันอยู่แล้วล่ะค่ะ ดังนั้นแก้วคงไม่ทุกข์มากกว่าเดิมนักหรอก”
ภูวดลหัวเราะเหี้ยมเกรียม พร้อมกับโน้มศีรษะต่ำลงมาหาดอกแก้ว นิ้วแข็งแรงที่เล็บถูกตัดแต่งอย่างสะอาดสะอ้านยื่นมาบีบคางเล็กเอาไว้แน่นจนดอกแก้วเจ็บระบม
“การเป็นอีตัวของฉัน มันจะทำให้เธอรู้สึกยิ่งกว่าตกลงไปในนรกเสียอีก ดอกแก้ว”
เขาพูดจบก็ปล่อยคางเล็ก และเดินออกไปจากห้องนอนคับแคบของหล่อนทันที
ภูวดลนั่งดื่มเหล้าอยู่ริมสระน้ำ ดวงตาของเขาแดงก่ำเพราะทั้งแค้นทั้งเครียด
เขาพยายามฝังความแค้นของตัวเองเอาไว้ให้ล้นหัวใจ บอกตัวเองว่าต้องแก้แค้น ต้องเกลียดชังดอกแก้วให้มากที่สุด ต้องเกลียดหล่อนให้มากกว่านี้ แต่หัวใจมันก็อ่อนแอลงทุกวันจนน่าตกใจ
เหล้าในแก้วเจียระไนราคาแพงถูกสาดหายลงไปในลำคอแข็งแรงของภูวดลอีกครั้ง ใบหน้าหล่อจัดบิดเบ้เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์บาดคอ
เขาไม่ต้องการแตะต้องหล่อน ไม่ต้องการที่จะสัมผัสร่างกายของดอกแก้ว...
เพราะว่า...
เขากลัวหัวใจของตัวเอง เขาเกรงว่าตัวเองจะใจอ่อนกับลูกสาวของไอ้คนทรยศ
‘อย่าบังคับให้แก้วต้องไปนอนกับผู้ชายคนไหนเลยได้ไหมคะ...’
‘ถ้าพี่ภูต้องการใช้ประโยชน์จากร่างกายของแก้วจริงๆ ก็ขอให้เป็นแค่พี่ภูคนเดียวได้ไหมคะ’
‘แก้วยอมเป็นของพี่ภูแค่คนเดียวค่ะ’
คำขอร้องเปื้อนคราบน้ำตาและความตายของดอกแก้วยังคงติดแน่นอยู่ในสมอง
“นี่คงเป็นแผนการเอาตัวเข้าแลกของเธอสินะดอกแก้ว”
เหล้าแก้วใหม่ถูกสาดซ้ำลงไปในลำคอแกร่งอีกครั้ง และอีกครั้ง
“แต่อย่าหวังเลยว่าฉันจะยอมให้เธอทำได้สำเร็จ ฉันจะไม่มีรู้สึกรู้สาอะไรกับเนื้อตัวของเธอ จะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด
ขณะที่ภูวดลกำลังดำดิ่งอยู่ในห้วงทะเลที่มีแต่ความมืดดำนั้น ป้าแม่บ้านก็ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับเหล้าขวดใหม่
“ป้าเอาเหล้ามาให้ค่ะ”
ภูวดลช้อนตาขึ้นมองเจ้าของเสียง ก่อนจะยิ้มเย็นชาออกมา
“ขอบคุณครับ”
“คุณภูว่าดื่มมากนักนะคะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานค่ะ”
“ผมรู้ว่าควรทำยังไง แต่ก็ขอบคุณครับป้า”
“เอ่อ...”
ภูวดลจ้องหน้าคนที่อึกอักไม่ยอมเดินจากไปเสียที
“มีอะไรหรือครับ”
“ป้าอยากจะพูดเรื่องหนูแก้วน่ะค่ะ”
“ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น”
“แต่หนูน่าสงสารมากนะคะ เธอคงเจ็บปวดมากถึงเลือกจะโดดน้ำตายแบบนั้นน่ะค่ะ ป้าอยากให้คุณภู... ใจดีกับเธอบ้าง...”
“ป้าก็รู้ไม่ใช่หรือครับว่าดอกแก้วอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร”
“ป้ารู้ค่ะ แต่สิ่งที่คุณภูกระทำกับหนูแก้วมาเกือบสิบปี ป้าว่ามันก็น่าจะชดเชยเรื่องในอดีตได้แล้วนะคะ”
“ไม่มีอะไรมาชดเชยชีวิตของพ่อกับแม่ผมได้หรอกครับ ป้าไปได้แล้ว ผมอยากดื่มคนเดียว”
“เอ่อ...”
“ผมต้องการดื่มคนเดียวครับ”
ภูวดลย้ำเสียงต่ำดุดัน ทำให้แม่บ้านร่างท้วมต้องจำใจเดินจากไปในที่สุด
- Writer
