ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ

บทที่ 19

"หลันเอ๋อร์พี่ขอบใจเจ้ามากนะที่ดูแลน้องของพี่เป็นอย่างดีรวมถึงน้องไม่รักเกียจพี่ด้วยพี่ได้ยินลุงกู้บอกเรื่องที่เจ้าสั่งใหมาทำผักดองเป็นร้อยๆใหเลยหรือ" ชายหนุ่มถามภรรยาตัวน้อย

"เจ้าค่ะท่านพี่พอดีข้ากับน้องรองน้องเล็กขึ้นเขาที่หลังบ้านไปเจอหอมป่า กระเทียมป่า มากพอจะทำผักดองข้าจึงเก็บลงมาดองเอาไว้รอท่านพี่กลับมาจากล่าสัตว์จะได้ไปลองขายในเมืองดูเจ้าค่ะท่านพี่" นางคำถามของตอบสามี

"พี่เลยเกิดเหตุก่อนสินะเอาไว้ให้พี่หายก่อนแล้วพวกเราค่อยไปที่ตัวอำเภอกันนะหลันเอ๋อร์" เขาบอกภรรยา

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านพี่เอาไว้ให้ท่านหายเมื่อไรแล้วเราไปขายก็ได้ ข้าจะได้ทำเพิ่มอีกจะได้เยอะมากกว่าเดิมแต่ตอนนี้ใหที่ข้าสั่งมาเต็มหมดแล้วเจ้าค่ะ ข้าใส่ทั้งหน่อไม้ดองด้วยหน่อไม้ปี๊บข้านำมาใส่ใหแทนเจ้าค่ะข้าพอมีความรู้มาจากท่านแม่ตอนที่ท่านยังมีชีวิตเจ้าค่ะท่านพี่"

"ตลอดทั้งอาทิตย์เจ้าไม่เคยพักผ่อนเลยหรือตอนที่พี่ไปบนเขาเจ้ายังนอนเป็นไข้อยู่เลยนะ" เย่หรงถามภรรยานี้นางไม่หยุดพักเลยหรือจึงทำของดองใส่ใหจนเต็มที่สั่งมา

"ข้าก็ไม่ได้ทำทั้งวันหรอเจ้าค่ะหน่อในป่าไผ่นั้นก็ออกเยอะแยะเพราะโชคดีที่ไม่มีใครมาแย่งเก็บตีนเขาที่หลังบ้านของพวกเราจึงทำให้ทั้งเห็นป่าผักป่านั้นมากมายยิ่งนักจึงทำให้ข้าดองผักได้เร็วยิ่งขึ้น" นางตอบสามียิ้มๆ

"แล้วปลาละเจ้าทำอย่างไรหรือเห็นน้องรองกับน้องเล็กบอกเจ้าพาไปดักปลาได้มาไม่น้อย พวกเขาบอกว่าเจ้ามีวิธีที่ยอดเยี่ยมจับปลาไม่ตายเลยสักตัวเลย"

"เจ้าค่ะข้าสานไม้ไผ่ดักทำที่ดักปลาที่ท่านพ่อเคยสอนข้าไว้ ท่านได้เพื่อนของท่านสอนมาอีกทีเจ้าค่ะจึงทำให้ข้านำมาลองที่ลำธารหลังบ้านของพวกเราเอาไว้ท่านพี่หายดีแล้วข้าจะพาไปดูนะเจ้าคะ" นางโกหกได้ลื่นไหลมากทำอย่างไรได้ละในเมื่อนางจะยังบอกความจริงสามียังไม่ได้รอสักพักนะเจ้าคะท่านพี่นางคิดในใจ

"ท่านพี่เจ้าคะข้ายังมีเรื่องให้ท่านช่วยอีกเยอะแยะแต่ตอนนี้ท่านพี่ต้องรักษาตัวให้หายดีก่อน ข้ายังจะได้ให้ท่านซื้อเกวียนมาขนผักดองกับปลาตัวสดๆปลาตากแดดจนแห้งสนิทอีกตั้งมากข้าเก็บใส่ห้องเสบียงจนจะไม่มีที่เก็บแล้วตอนนี้เจ้าค่ะ" นางบอกสามีที่นั่งฟังนางบอกสิ่งที่นางทำตั้งแต่แต่งนางเข้าบ้านมาหนึ่งอาทิตย์ภรรยาตัวน้อยช่วยเขาหาตำลึงรอเขาที่บ้านอีกแรงหนึ่ง

"เจ้าอยากให้พี่ซื้อเกวียนมาขนของไปขายหรือพี่ต้องถามท่านลุงกู้ดูก่อนว่าตำลึงจะพอซื้อเกวียนได้หรือเปล่านะหลันเอ๋อร์" เขาตอบภรรยาไปตามความจริง

"ข้ายังมีมีตำลึงสินเดิมที่ท่านพี่ขุดให้มาในวันที่ท่านพี่ไปรับข้ามาจากบ้านมันพอที่จะทำให้บ้านของเรามีเกวียนได้เจ้าค่ะท่านพี่"

"แต่มันคือสินเดิมของน้องนะหลันเอ๋อร์" ชายหนุ่มถามภรรยา

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านพี่เราช่วยกันหาเดี๋ยวก็ได้คืนเจ้าค่ะ ตำลึงของข้าก็เหมือนของท่านพี่ก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนี้เจ้าคะถ้าท่านพี่คิดมากค่อยหามาคืนข้าก็ได้เจ้าค่ะท่านจะได้ไม่ลำบากใจดีไหมเจ้าคะ"

"อืมเอาแบบนั้นก็ได้ยังไงพี่ต้องหาตำลึงให้น้องถืออยู่แล้วละ" เฉิงเย่หรงตอบภรรยายิ้มๆซึ่งก็ได้รับรอยยิ้มจากภรรยาตอบรับมาเช่นเดียวกัน

"แต่ตอนนี้ท่านพี่ต้องนอนพักก่อนแล้วละเจ้าค่ะจะได้หายเร็วๆถ้าท่านพี่จะเข้าห้องน้ำก็ปลุกข้านะเจ้าคะ " นางบอกสามี

"ท่านพี่นอนด้านนอกก็ได้ข้าจะเข้าด้านในเองแต่ถ้าปวดเบาก็ฉี่ใส่กระบอกไม้ไผ่นี้ละเจ้าค่ะไม่ต้องอายข้าหรอก" นางบอกสามีแล้วคลานเข้าไปนอนด้านในส่วนสามีนั้นนั่งหูแดงเพราะคำพูดของภรรยา

ซือเหม่ยหลันนั้นดับตะเกียงก่อนจะขึ้นเตียงนอนแต่นางยังมีขี้ใต้ที่นำมาละไฟใช้ผ้าจุ่มพันเป็นก้อนติดไม้ไผ่ที่นางทำขึ้นมาเอง เหมือนกระบองตั้งไว้อันเล็กที่นางทดลองทำซึ่งมันก็ได้ผลดีแต่นางไม่ทำอันใหญ่นะแค่ใช้ในห้องนอนจะได้มองเห็นเวลาตื่นนอนเพราะสามีกำลังบาดเจ็บจึงต้องมีไฟส่องสว่างในห้องนอน นางได้เก็บลงมาจากบนเขาถ้าบ้านนอกในภพเก่าจะเรียกขี้ยางขี้ใต้ที่มาจุดไฟติดง่ายมาก ใช้แทนน้ำมันได้ดีทีเดียวต้องขอบคุณความรู้จากบรรพรุษที่สั่งสอนภูมิปัญญาชาวบ้านมาให้ได้ใช้และได้ผลดีทีเดียว

นางนอนคิดก่อนจะหลับไปเพราะความเหนื่อยล้าเพราะทำงานหลายอย่าง ต่างกันกับอีกคนที่นอนลืมตาตัวแข็งทื่อที่เกร็งรอจนได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกของภรรยาที่หลับไปเพราะความเหนื่อย ปกตินางต้องเข้าไปนอนในมิติแต่ตอนนี้สามีหมาดพึ่งจะมานอนด้วยที่ห้องหอตอนแรกนางก็เกร็งเหมือนกัน แต่เพราะห้ามความง่วงไม่ได้นางจึงหลับไปก่อนสามีที่นอนในช่วงบ่ายเขาตะแคงหน้ามองนางที่หลับไปก่อนด้วยแล้วตาล้ำลึกเพราสังเกตุลมหายใจเข้าออกเสม่ำเสมอ

เฉิงเย่หรงนอนมองภรรยาจนหลับไปเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์ตอนดึกที่ในห้องนอนของสามีภรรยาที่ตอนนี้ต่างก็ขยับตัวเข้าหาความอบอุ่นให้ตัวเอง ซือเหม่ยหลันเข้าไปนอนกอดแขนของสามีด้านที่ไม่เจ็บขานางพาดขึ้นทับขาของชายหนุ่มแต่ตอนยามเหมานางนั้นตอนตื่นกอดเอวสามีซบอกแกร่งไปเรียบร้อย พอรู้ตัวนางต้องตกใจเอามือปิดปากก่อนจะค่อยๆลุกปีนลงจากเตียงนอนออกจากห้องไปด้วยความอายที่ตัวเองนอนกอดสามีทั้งคืน

เฉิงเย่หรงตื่นก่อนนางแต่นอนให้นางซบอกรวมถึงอ้อมกอดจากภรรยาตัวน้อยด้วยรอยยิ้มอีกทั้งแอบหอมเรือนผมนุ่มลื่นของนางไปจนเต็มปอด ได้นอนกอดร่างบอบบางของภรรยาจนฉ่ำปอดมองตามหลังคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นรีบออกไปจากห้องนอนยกมือขึ้นมาดม ก่อนจะลูบหนวดเคราของตัวเองสงสัยต้องโกนเจ้าทิ้งแล้วละชายหนุ่มคิดในใจที่ได้นอนแนบชิดภรรยา

ซือเหม่ยหลันรีบไปที่ห้องงน้ำด้วยความอับอายที่นางเป็นคนนอนซบสามีทั้งคืนกระมังเลยมังแต่ไม่เป็นไรหรอกท่องเอาไว้สามีของข้าเอง ก่อนที่นางจะแวบเข้ามิติไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้วออกมาเอาน้ำราดๆเหมือนเข้าห้องน้ำมาอาบน้ำล้างหน้าคนในบ้านจะได้ไม่สงสัย ก่อนจะออกมาต้มโจ็กหมูในมื้อเช้า ต้มไข่ใส่ลงไปคนละฟองของสามีนั้นนางใส่สองฟองเขาถามนางก็บอกไปว่าได้ไข่ไก่ป่าลงมาจากบนเขาเมื่อวันก่อนเหมือนกับบอกสองแฝด

"พี่เหม่ยหลันข้าตื่นแล้วขอรับ/เจ้าค่ะ"

"พวกเราไปดูหลุมดักปลากันก่อนไหมเจ้าคะข้าอยากไปช่วยพี่สะใภ้เก็บปลาหลุมที่ขุดใหม่นี้เจ้าคะ" ซิงเอ๋อร์รีบบอกพี่สะใภ้เพราะพวกนางย้ายที่ขุดหลุมไปอีกคนละสองหลุม นางบอกรอให้พี่ชายของสองแฝดลงจากเขามาก่อนจึงจะพามาขุดเพิ่มเดี๋ยวจะมีปลาติดเยอะ นางอยากขายปลาตัวที่ยังไม่ตายมากกว่าเพราะตอนนี้ตากแห้งทุกวันได้มาไม่น้อย